به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه نشنال اینترست در مطلب تازه خود به‌قلم «پاتریک کرونین» نوشت: کمپ دیوید، محوطه ریاست‌جمهوری در 60 مایلی شمال کاخ سفید، مکانی برای ساختن تاریخ است.
80 سال پیش، فرانکلین روزولت و وینستون چرچیل دورهم جمع شدند تا یک استراتژی بزرگ را در طول جنگ جهانی دوم هماهنگ کنند.
چهل‌وپنج سال پیش، «جیمی کارتر» «انور سادات مصر» و «مناخیم بگین» از اسرائیل(رژیم صهیونیستی) را گرد هم آورد تا به یک توافق جدید در غرب‌آسیا دست یابند.
گردهمایی سران دولت‌های آمریکا، کره جنوبی و ژاپن در تپه‌های جنگلی پارک کوهستانی کاتوکتین مریلند در 18 آگوست، لحظه‌ای مهم برای شکل‌دهی روابط بین‌المللی «در سراسر اقیانوس هند و آرام و فراتر از آن» است.
کمپ دیوید وعده داده است که یک فرآیند سالانه را برای نهادینه کردن هماهنگی سه‌جانبه در سطح عالی سیاست‌های برجسته دفاعی، اقتصادی و دیپلماتیک آغاز کند.
کمپ دیوید به‌منظور ایجاد سطح جدیدی از همکاری آمریکا، کره جنوبی و ژاپن ساخته‌شده است.
مذاکرات سه‌جانبه قبلی، ازجمله سه دیدار بین «جو بایدن» و «یون سوک یول» و «فومیو کیشیدا» در 15 ماه گذشته، در حاشیه نشست‌های چندجانبه ناتو انجام‌شده است. این بار اجلاس سه‌جانبه رویداد اصلی است.
این سه رهبر در بحبوحه روابط پرتنش با چین و روسیه و تشدید نگرانی‌های جهانی در مورد بازدارندگی هسته‌ای، فناوری‌های نوظهور و تغییرات آب‌وهوایی به هم نزدیک می‌شوند.
گردهمایی کمپ دیوید بر اساس جلسات سه‌جانبه متعدد در سطح بالا میان سیاست‌گذاران خارجی، دفاعی، امنیتی و اقتصادی شکل‌گرفته است.
پایه و اساس همکاری سه‌جانبه غیرقابل تغییر است. تهدیدات کره شمالی همچنان دلیل اصلی اقدامات سه‌جانبه است.
شناسایی، بازدارندگی و نابودی موشک‌ها، زیردریایی‌ها، پهپادها و سایر سامانه‌های نظامی تهاجمی برای تقویت دفاع منطقه‌ای ضروری است.
به همین ترتیب، تشدید مجازات‌های اقتصادی و اجرای تحریم‌ها علیه پیونگ یانگ به دلیل سرپیچی از قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد برای تقویت نظم بین‌المللی مبتنی بر قوانین بسیار مهم است.
چهار چالش مهم دفاعی مرتبط مطمئناً در کمپ دیوید مورد بحث قرار خواهند گرفت. دو مورد نسبتاً ساده هستند و دو مورد به ظرافت زیادی نیاز دارند زیرا حساسیت‌های اصلی را نقض می‌کنند. اول، محکوم کردن و شرمساری کره شمالی به خاطر تلاش برای تبدیل‌شدن به زادگاه دیکتاتورها است.
چالش دوم، اطلاع‌رسانی به همه متجاوزان احتمالی است که واشنگتن، سئول و توکیو در برابر تغییرات یکجانبه وضع موجود از طریق زور یا اجبار بیکار نخواهند ماند. به‌عنوان مثال، موضوع صلح و ثبات را در سراسر تنگه تایوان در نظر بگیرید.
پکن عمداً با تهدید به تغییر وضعیت موجود از طریق تهدید یا استفاده از زور، تنش‌ها را افزایش می‌دهد. اما رؤسای جمهور بایدن و یون و کیشیدا کاملاً موافق حفظ وضعیت موجود هستند و با تغییرات یکجانبِ از طریق تسلیحات نظامی مخالفت کرده‌اند.
آن‌ها می‌توانند از سخنرانی اخیر تارو آسو، نخست‌وزیر سابق ژاپن در تایپه، الهام بگیرند، که توضیح می‌دهد چگونه «اشتباه کوچک» نخست‌وزیر بریتانیا مارگارت تاچر در ارسال نکردن سیگنال واضح به آرژانتین به وقوع جنگ فالکلند در سال 1982 کمک کرد.
بازدارندگی هسته‌ای و امنیت سایبری نیز شایسته دستور کار نشست هستند. نحوه پیوستن به طرح‌های نوسازی دفاع ملی و گفتگوهای بازدارندگی دوجانبه برای اطمینان بخشیدن به متحدان و منصرف کردن دشمنان احتمالی از استفاده از زور، سومین مشکلی است که نیاز به کاوش بیشتر در کمپ دیوید دارد.
در نهایت، تلاش‌های بی‌وقفه دشمنان بالقوه برای هک کردن شبکه‌های محرمانه‌ی امنیت ملی مستلزم همکاری سه‌جانبه هماهنگ است. خطرات خرابکاری سیستمی تهدیدی جدی برای صلح منطقه‌ای و جهانی است.
بااین‌حال افشاگری‌های اخیر در مورد هک شدن شبکه‌های آمریکا در گوام یا سیستم‌های امنیتی ژاپن بر فوریت این چالش تأکید می‌کند.
ناتوانی در نشان دادن توانایی محافظت از زیرساخت‌های حیاتی می‌تواند این روند را تسریع کند. هماهنگی سه‌جانبه برای حفاظت از زیرساخت‌های اساسی می‌تواند در حالی رخ دهد که ژاپن و کره جنوبی از طریق مکانیسم‌های دیگری مانند برنامه مشارکت ناتو این موضوع را پیگیری می‌کنند.
حتی باوجود این دستور کار بلندپروازانه برای همکاری امنیتی سه‌جانبه، پتانسیل واقعی برای همکاری بین سه کشور در شکل دادن به نظم اقیانوس هند و آرام نهفته است.
نیروهای اطلاعاتی چینی موضوعاتی مانند تایوان را مورد استفاده قرار خواهند داد و نشست سه‌جانبه را به‌عنوان یک «گروه کوچک» تحت کنترل «ذهنیت جنگ سرد» به تصویر می‌کشند که تلاش می‌کند تا خیزش صلح‌آمیز چین و جامعه‌سازی منطقه‌ای را خنثی کند، اما اگر مقامات چینی فکر می‌کنند که همکاری سه‌جانبه تنها به آن‌ها مربوط می‌شود، اشتباه می‌کنند.
هدف همکاری واشنگتن-سئول-توکیو نشان دادن تعهد مشترک به یک جامعه صلح‌آمیز منطقه‌ای و جهانی مبتنی بر قوانین است. دفاع بخشی از دستور کار است،.
اما آن بخش از همکاری بر مدیریت موشکی، زیردریایی، پهپاد و سایر تهدیدات نظامی کره شمالی متمرکز است. هر سه کشور منافع خود را دارند، اما به‌طور فزاینده‌ای منافعی را در ایجاد یک جبهه متحد برای شکل دادن به نظم می‌بینند.
ارزش‌ها و منافع مشترک می‌تواند این سه کشور را به دستیابی به جاه‌طلبی‌های جدید برای تعیین استانداردهای جدید برای تجارت و توسعه، حفظ انعطاف‌پذیری زنجیره تأمین و حفاظت از زیرساخت‌های حیاتی، بهره‌گیری از فناوری برای مبارزه با تغییرات آب و هوایی و جلوگیری از پیامدهای ناخواسته فناوری‌های نوظهور سوق دهد.