به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن افرز در یادداشت خود به‌قلم «مایکل مک کینلی» نوشت: جامعه جهانی شروع به تطبیق خود با افغانستانی به رهبری طالبان کرده است.
اگرچه هیچ کشوری به‌طور رسمی دولت طالبان را به رسمیت نمی‌شناسد، تعدادی از کشورها، ازجمله چین و روسیه، گام‌هایی را در جهت ایجاد روابط برداشته‌اند.
هند، ژاپن، اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد، نمایندگی‌های دیپلماتیک خود را در کابل بازگشایی یا حفظ کرده‌اند.
همان‌طور که آشکارتر می‌شود که حکومت طالبان احتمالاً در آینده قابل پیش‌بینی ادامه خواهد داشت، تعداد کمی از مفسران و تحلیلگران شروع به بحث کرده‌اند که آیا وقت آن رسیده است که آمریکا مستقیماً با طالبان برخورد کند.
مانند احیای احتمالی حضور آمریکا در کابل و حتی به رسمیت شناختن رسمی حکومت طالبان.
تحلیلگران« گریم اسمیت» و «ابراهیم باهیس» در فارن افیرز استدلال کردند که پرداختن به وضعیت وخیم انسانی کشور، مقابله با سازمان‌های تروریستی در افغانستان و بهبود امنیت منطقه، همگی نیازمند تعامل رسمی بیشتر با طالبان است.
اکونومیست پیشنهاد کرد که انزوا تنها تندروهای طالبان را تقویت کرده است.
در فارن پالیسی، «جاوید احمد» -دیپلمات سابق افغانستان- و «داگلاس لندن»- افسر سابق عملیات سیا- فراتر رفتند و از آمریکا خواستند تا روابط دیپلماتیک رسمی با دولت طالبان برقرار کند.
چنین استدلال‌هایی اغواکننده است. اگرچه ممکن است دورنما ناپسند باشد، اما برداشتن گام‌هایی در جهت عادی‌سازی روابط با دولت طالبان می‌تواند به تعدادی از اهداف اصلی سیاست خارجی آمریکا کمک کند.
مقامات آمریکا با مقامات طالبان در خارج از افغانستان به‌صورت موردی برای پیگیری اهداف بشردوستانه، حقوق بشر و مبارزه با تروریسم در افغانستان ملاقات کرده‌اند.
چنین تلاش‌هایی باید ادامه یابد و ممکن است زمانی فرابرسد که برای واشنگتن منطقی باشد که حضور دیپلماتیک کامل در کابل را در نظر بگیرد.
آن زمان هنوز نرسیده است. هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که برنامه‌های طالبان تحت تأثیر نیاز مبرم به کمک‌های بشردوستانه یا حضور دیپلماتیک کشورها و سازمان‌ها در کابل باشد.
برعکس، حکومت طالبان قدرتمندتر شده است.
همان‌طور که «شهرزاد اکبر» -رئیس سابق کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان- و «ملان ورویر»-سفیر سابق آمریکا در امور زنان جهانی-تأکید کرده‌اند، که اگر آمریکا پیش از موعد با این اتفاق موافقت کند، حوزه‌ی طالبان ازنظر دیپلماتیک آسیب بیشتری خواهد دید.
این تمایل وجود دارد که با قرار دادن چالش‌هایی که جامعه بین‌المللی در افغانستان با آن مواجه است در چارچوب گسترده‌تر، وضعیت اسفناک زنان و دختران افغان بهتر شود.
اما تا زمانی که طالبان اعلام نکند که مایل است به زنان و دختران حقوق اساسی اعطا کند، نمی‌توان تصور کرد که حضور رسمی آمریکا در کابل به‌جز تأیید ضمنی استبداد تئوکراتیک عمیق طالبان، چه چیزی را نشان می‌دهد.
اواخر ماه گذشته، رئیس کمیته امور خارجی مجلس نمایندگان، «مایکل مک کال» -نماینده جمهوری‌خواه از تگزاس- به «آنتونی بلینکن» -وزیر امور خارجه آمریکا- نسبت به اجازه دادن به مقامات آمریکایی برای سفر به افغانستان هشدار داد و استدلال کرد که هرگونه دیداری «خیانت فاحشی به خاطرات کشته‌شدگان و میلیون‌ها افغان خواهد بود که همچنان به یک افغانستان آزاد، مرفه و دموکراتیک امیدوار هستند.»
بااین‌حال فشارهای دیپلماتیک از سوی دیگر کشورها و سازمان‌های بین‌المللی که درصحنه حضور دارند، تاکنون مانع از آن نشده است که طالبان حقوق دخترانی را که اکنون از مدارس متوسطه و مراکز ورزشی محروم شده‌اند، به آن‌ها بازگرداند.