به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، «سیروس جین» مقاله‌ای در نشریه فارن پالیسی منتشر کرد که در آن آمده است: در پایان سفر «فردیناند مارکوس جونیور» -رئیس‌جمهور فیلیپین- به آمریکا در ماه می، جو بایدن بر تعهد «آهنین» واشنگتن به امنیت فیلیپین تأکید کرده بود، مقامات آمریکا بر حمایت خود از «مدرن‌سازی» ارتش این کشور تأکید کرده بودند.
فیلیپین تا حد زیادی بزرگ‌ترین دریافت‌کننده کمک‌های نظامی آمریکا در اقیانوس هند و اقیانوس آرام است، اما این کمک‌ها بحث‌برانگیز بوده است.
در گذشته، کمک‌های سهل‌انگارانه‌ی آمریکا به نیروهای مسلح فیلیپین (AFP) کمک کرد تا به‌شدت قدرتمندتر از دولت غیرنظامی شوند و زمینه را برای سال‌ها حکومت‌نظامی و کودتا در دهه‌های 1970 و 1980 فراهم کرد، که هم به نقض حقوق بشر و هم به نقض حکومت دموکراتیک کمک کرد.
همه انواع کمک‌ها برابر نیستند و نیروهای مسلح فیلیپین همچنان با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند که هیچ مقدار مواد یا تزریق نقدی به تنهایی نمی‌تواند آن‌ها را برطرف کند.
اگر آمریکا همچنان فروش تسلیحات و تحویل تسلیحات گران‌قیمت را بر سرمایه‌گذاری در پرسنل ترجیح دهد، ممکن است کمک‌هایش عملاً کارایی ارتش فیلیپین یا توانایی آن برای عقب راندن جاه‌طلبی‌های چین در منطقه را بهبود نبخشد.
درعوض، به آن دسته از گروه‌هایی که به احتمال زیاد از دارایی‌های آمریکا برای سرکوب داخلی استفاده می‌کنند، قدرت بیشتری خواهد داد.
جهت رشد نیروهای مسلح فیلیپین به‌طور غیرقابل حذفی با اولویت‌های آمریکا شکل گرفته است که به کنترل استعماری این جزایر از سال 1898 تا پایان جنگ جهانی دوم برمی‌گردد.
اولین نیروی امنیتی آموزش‌دیده توسط آمریکا، پلیس فیلیپین، به سرکوب مقاومت محلی در برابر استعمارگری آمریکا کمک کرد.
حتی پس از استقلال فیلیپین در سال 1946، کمک‌های آمریکا به این کشور با هدف سرکوب براندازان در جنبش دهقانی به‌عنوان بخشی از کارزار جهانی علیه کمونیسم بود.
نیروهای مسلح فیلیپین در بیشتر تاریخ خود، امنیت داخلی را مهم‌ترین مأموریت خود دانسته است. ساختار نیروی خود را بر این اساس طراحی کرده است که توسط ارتشی رهبری شود که اندازه و نفوذ آن بیشتر از نیروی دریایی و نیروی هوایی است.
در بیشتر بخش‌های پایانی قرن بیستم، ارتش و نیروهای شبهه‌نظامی سهم عمده‌ای از توجه، بودجه و اعتبار واشنگتن را دریافت کردند، همه این‌ها در تلاش برای حفظ امنیت یک نظام دوستدار آمریکا بود.
تصادفی نیست که مارکوس رئیس‌جمهور کنونی، که پدرش برای بقای نظام به حکومت‌نظامی تکیه می‌کرد، در جوانی با نیروهای ویژه ارتش آموزش دید و ارتباط گرمی با آن واحدها داشت.
حمایت آمریکا از فیلیپین حتی زمانی که نظام پدر مارکوس آزادی‌های دموکراتیک را زیر پا گذاشت، تغییری نکرد، پدر مارکوس ارتش را برای حمایت از حکومت استبدادی خود انتخاب کرد و نیروهای ضد شورش خود را علیه مخالفان داخلی معطوف کرد.
حتی پس از اینکه آمریکا سرانجام در سال 1985 کمک‌های خود را به منظور فشار برای انتقال قدرت دموکراتیک قطع کرد، فیلیپین دست‌کم متحمل چندین کودتای جداگانه توسط عناصر نظامی شد.
این پیامد درازمدت حمایت آمریکا از ارتش بود که در جناح‌گرایی غرق‌شده بود و از افسرانی که دیگر به قداست دولت منتخب اعتقادی نداشتند، پر شده بود.
در نتیجه، پس از برکناری مارکوس در سال 1986، رؤسای جمهور منتخب فیلیپین به صورت دموکراتیک تصمیم گرفتند که آمریکا را دور نگه دارند و حضور نظامی این کشور را بخشی نوعی شکنجه می‌دانستند.
سال‌ها سیاست بد کمک‌رسانی با اخراج آمریکا از دو تأسیسات نظامی مهم خود در منطقه، پایگاه هوایی کلارک و پایگاه دریایی سوبیک بی، در سال 1991 به اوج خود رسید.
به‌رغم از دست دادن حضور نظامی رسمی خود در این کشور، آمریکا به انتقال منابع به فیلیپین در سال‌های پس از گذار دموکراتیک خود ادامه داد.
از سال 2000 تا 2022، آمریکا 1.5 میلیارد دلار کمک به بخش امنیتی و 4.3 میلیارد دلار در فروش تسلیحات را به متحد خود به‌عنوان بخشی از کارزار ضد شورش خود علیه تروریسم اسلام‌گرا ارائه کرد.
اگرچه این کمک‌ها به پیشرفت‌های جزئی در نوسازی کلی منجر شد، اما این مبلغ هنگفت نتایجی را که واشنگتن انتظار داشت را به همراه نداشت.
در کوتاه‌مدت، واشنگتن باید بودجه خود را از حمایت مالی سهل‌انگارانه و انتقال تسلیحات گرفته و به آموزش افسران اختصاص دهد. بهترین راه برای انجام این کار از طریق برنامه‌های آموزشی و آموزش نظامی بین‌المللی (IMET) است که آموزش افسران بین‌المللی را در مدارس نظامی آمریکا، ازجمله دوره‌های حاکمیت قانون، عدالت و حقوق بشر ممکن می‌کند.
IMET مشکلات خاص خود را دارد، اما بهتر از سایر برنامه‌های کمک نظامی است و افزایش تعداد دانش‌آموزان فیلیپینی در این برنامه می‌تواند راهی امیدوارکننده برای حمایت از نیروی تواناتر، با احترام شدید به مقامات غیرنظامی و آگاه از مسائل حقوق بشر باشد.
در میان‌مدت، وزارت دفاع باید سیستم فعلی خود را برای نظارت بر انتقال تسلیحات آمریکایی تغییر دهد. در میان مشکلات دیگر، هیچ سیاستی برای بررسی نحوه استفاده از دارایی‌های آمریکا توسط گیرندگان آن‌ها وجود ندارد.
یک گزارش کوبنده در سال 2022 از دفتر پاسخگویی دولت آمریکا قویاً توصیه می‌کند که پنتاگون سیاست‌های جدیدی را برای ردیابی و توقف سوءاستفاده از تسلیحات دفاعی آمریکا ایجاد کند.
اگر آمریکا مایل به افزایش کمک‌های نظامی خود به فیلیپین است، حداقل باید زیرساخت‌های موجود خود را برای نظارت افزایش دهد تا اطمینان حاصل شود که کمک‌ها برای اهداف نامطلوب تخصیص داده نمی‌شود.