به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در یادداشتی به‌قلم « دارن واکر» نوشت: گروه 20، ائتلافی از 20 اقتصاد بزرگ جهان، در حال تحولی است که نه تنها نوید افزایش نفوذ، بلکه همچنین عدالت اقتصادی برای کشورهای جنوب جهانی را می‌دهد.
از لحاظ تاریخی، گروه 20 به دلیل سلطه قدرت‌های غربی و نادیده گرفتن اولویت‌های کشورهای در حال توسعه مورد انتقاد قرار گرفته است. با این حال، تحولات اخیر نشان‌‌‌دهنده تغییر به سمت رویکردی فراگیرتر و عادلانه است.
ساختار رهبری بین‌المللی کنونی، چه در گروه 20 و چه فراتر از آن، اغلب کشورهای جنوب جهانی را به حاشیه رانده است و آن‌ها را تحت فشار بدهی قرار داده، آن‌ها به‌طور نامتناسبی تحت تأثیر تغییرات آب و هوایی قرار گرفته و از فرایندهای تصمیم‌گیری حیاتی محروم شده‌اند.
گروه 20 با نفوذ قابل‌توجهی که در سازمان‌هایی مانند سازمان ملل متحد و بانک‌های توسعه چند‌‌‌‌‌جانبه دارد، پتانسیل تغییر این سناریو را دارد.
یکی از مسائل مبرم بدهی دولتی است که هم به پیامد و هم علت نابرابری جهانی تبدیل شده است.
بسیاری از کشورهای در حال توسعه خود را گرفتار بدهی می‌دانند و بودجه را از خدمات ضروری مانند مراقبت‌های بهداشتی، آموزش و زیرساخت منحرف می‌کنند.
تمرکز گروه 20 بر کاهش بدهی و اصلاح امور مالی بین‌المللی می‌تواند تسکین بسیار مورد نیاز را برای اقتصادهای در حال مبارزه فراهم کند.
ریاست گروه 20 هند، تعهد خود را به رسیدگی به مسائل عدالت اقتصادی نشان داده است.
این میزگرد جهانی بدهی مستقل را با هدف گسترش دامنه اعتبار‌دهندگان فراتر از کشورهای توسعه‌‌‌‌‌‌یافته سنتی تشکیل داد. این ابتکار می‌تواند به شیوه‌های وام دهی عادلانه‌تر و افزایش تأمین مالی با امتیاز منجر شود.
اصلاحات مالی توسعه نیز با تکیه بر تلاش‌های اندونزی برای ارزیابی مجدد محدودیت‌های وام دهی به بانک‌های توسعه چند‌‌‌‌‌جانبه، در دستور کار گروه 20 قرار دارد.
گروه 20 خواستار سرمایه‌گذاری پایدارتر در اقتصادهای نوظهور است که به‌طور بالقوه از حقوق برداشت ویژه برای تأمین نقدینگی کشورهای در حال توسعه در طول بهبود اقتصادی استفاده می‌کنند.
علاوه بر این، گروه 20 می‌تواند از نرخ‌های مالیات شرکت‌های بین‌المللی بالاتر و سرمایه‌گذاری‌های بیشتر در کالاهای عمومی جهانی، مانند حفاظت از محیط زیست و توسعه فناوری حمایت کند.
با تشویق این اقدامات، گروه 20 می‌تواند سرمایه‌گذاری‌هایی را ترویج کند که به نفع همه کشورها باشد.
ریاست‌جمهوری هند بیشتر از گنجاندن اتحادیه آفریقا به‌عنوان یک عضو کامل و دائمی گروه 20 حمایت کرده است؛ گامی مهم در جهت افزایش نمایندگی.
چنین گسترشی ممکن است تصمیم‌گیری را پیچیده‌تر کند، اما همچنین می‌تواند یک انجمن معتبرتر و فراگیر را تضمین کند.
گسترش گروه 20 به‌منظور در بر گرفتن منافع قدرت‌های نوظهور مانند کشورهای بریکس می‌تواند منجر به حکمرانی جهانی مؤثرتر و فراگیرتر شود.
کشورهای عضو به‌شدت از این گسترش حمایت می‌کنند و پتانسیل آن را برای رسیدگی بهتر به چالش‌های جمعی خود تشخیص می‌دهند.
کشورهای در حال توسعه قبلاً ظرفیت خود را برای نوآوری و پیشرفت نشان داده‌اند. تلاش‌های اندونزی برای حفاظت و سرمایه‌گذاری هند در آموزش نمونه‌هایی از استراتژی‌های مؤثر هستند.
گروه 20 باید از آن‌ها پیروی کند و از این ابتکارات در مقیاس جهانی حمایت کند.
کشورهای جنوب جهانی قبلاً ابزارهای قدرتمند زیادی برای تحول خود ساخته‌اند.
در اندونزی، تلاش‌های بومی برای حفاظت از منابع طبیعی و مبارزه با تغییرات آب و هوایی، حفاظت هوشمندانه و فراگیر را مدل‌سازی کرده است.
رهبران هندی در آموزش و پرورش سرمایه‌گذاری کرده‌اند تا رشد اقتصادی را از طریق مؤسسه‌های علوم، فناوری و مدیریت هند و همچنین اتاق‌های فکر پیشرو که برخی از آن‌ها در زمان تأسیس توسط بنیاد فورد حمایت می‌شدند، افزایش دهند.
کشورهای در حال توسعه دارای مؤسسات و تخصص‌هایی هستند که می‌توانند به‌عنوان نمونه در گفتگوها در مورد اصلاحات جهانی رهبری کنند.
اکنون، گروه 20 و سایر نهادهای حاکم جهانی موظف هستند که از رهبری خود پیروی کنند و به رشد این استراتژی‌ها در مقیاس کمک کنند.
برزیل و آفریقای جنوبی با ریاست‌های آتی خود در گروه 20، این شانس را دارند که بر روی جنبش ایجاد‌‌‌‌‌‌‌شده توسط پیشینیان خود، مسیر را ادامه دهند
همان‌طور که بیش از سه دهه پیش کشورها گرد هم آمدند تا «مسئولیت‌های مشترک اما متمایز» خود را برای رسیدگی به تغییرات آب و هوایی بپذیرند، اجلاس دهلی نو و جانشینان آن باید اولویت‌های جمعی گروه 20 را به سمت یک اقتصاد جهانی عادلانه‌تر هماهنگ کنند.
از آنجایی که برزیل و آفریقای جنوبی ریاست گروه 20 را بر عهده می‌گیرند، فرصتی دارند تا بر روندی که توسط پیش‌کسوتان خود آغاز شده است، ادامه دهند.
این باید سرآغاز گروه 20 باشد که خِرد کسانی را که بیشتر تحت تأثیر تصمیماتش قرار می‌دهند، اولویت می‌دهد، بدهی را ابزاری برای رشد می‌داند تا تنبیه، بر شمول اقتصادی به‌عنوان پیش شرطی برای اقدام مشترک تأکید می‌کند و با بخش خصوصی و بشردوستانه همکاری می‌کند.
گروه 20 پتانسیل قهرمانی برای کشورهای جنوب جهانی و ترویج عدالت اقتصادی در مقیاس بین‌المللی را دارد.