به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه گاردین در مقاله‌ای به‌قلم «کریستوفر چیوویس» نوشت: اوکراین و حامیانش به کاخ سفید فشار می‌آورند تا در هفتاد و پنجمین سالگرد نشست ماه جولای در واشنگتن، تعهدی قوی‌تر برای وارد کردن این کشور به ناتو بدهد.
فشار آن‌ها قابل درک است، اما این یک ایده خطرناک است که آمریکا را متعهد به دفاع بلندمدت از اوکراین می‌کند و در عین حال آسیب‌پذیری بزرگی برای ناتو ایجاد می‌کند که در نهایت ضعیف‌تر از امروز می‌شود، نه قوی‌تر. عضویت در ناتو نیز بهترین گزینه برای اوکراین نیست.
جو بایدن در هفته گذشته با امضای توافقنامه امنیتی دوجانبه در ایتالیا، حمایت اوکراین را از خود نشان داده است. او باید از نشست آتی برای به خطر انداختن عضویت اوکراین در ناتو استفاده کند.
تعهد به عضویت اوکراین در ناتو، اعتبار تعهدات دفاعی متقابل موجود این ائتلاف را که در ماده 5 پیمان آتلانتیک شمالی تصریح شده است، به خطر می‌اندازد.
این تعهد اعضای ائتلاف را متعهد می‌کند که حمله به یکی از آن‌ها را حمله به همه بدانند؛ اما اعمال این استاندارد در اوکراین پس از جنگ بسیار دشوارتر خواهد بود.
شایان ذکر است، با توجه به خطرات و فشارها برای وارد کردن اوکراین به ائتلاف، هیچ تحلیل نظامی جدی در مورد الزامات نظامی برای تعهد دفاعی ناتو به اوکراین وجود نداشته است.
تقریباً تحت هر پایان قابل‌تصوری برای جنگ، اوکراین با دشمنی روسیه روبرو خواهد شد، روسیه که از نظر نظامی بسیار توانمندتر از اوکراین خواهد بود.
در حال حاضر اوکراین بیش از 300 هزار مرد مسلح دارد. اگر بخواهیم امیدی به راه‌اندازی مجدد اقتصاد اوکراین وجود داشته باشد، پس از پایان جنگ، ارتش باید مستقر شود.
این بدان معناست که اگر اوکراین بخواهد به ناتو بپیوندد، سایر اعضای ائتلاف باید نیروهای خود را، احتمالاً به تعداد قابل‌توجه، مستقیماً در اوکراین به صورت نامحدود مستقر کنند.
در گذشته، چنین استقرارهایی در خط مقدم، به‌عنوان مثال در کشورهای بالتیک و لهستان به‌شدت به نیروهای آمریکایی متکی بوده است که به‌طور گسترده‌ای مؤثرترین عامل بازدارنده علیه روسیه در نظر گرفته می‌شود؛
اما بعید است که آمریکا نیروها و سایر منابع را در مقیاس موردنیاز برای دفاع از اوکراین مستقر کند.
بر اساس نظرسنجی اخیر سازمان‌هایی مانند مرکز تحقیقات پیو (یک اندیشکده آمریکایی مستقر در واشینگتن)، نه تنها مرکز ثقل منافع آمریکا به آسیا منتقل شده است، بلکه حمایت عمومی آمریکا از اوکراین در هر دو حزب سیاسی کاهش یافته است.
این احتمال وجود دارد که یک رئیس‌جمهور آینده آمریکا، جمهوری‌خواه یا دموکرات، مایل به اعزام نیروهای آمریکایی به اوکراین باشد و در نتیجه خطر رویارویی مستقیم با روسیه را داشته باشد، اندک است.
حتی رئیس‌جمهوری که به‌طور غریزی از اوکراین حمایت می‌کند، به دلیل نگرانی‌های منطقی از تشدید جنگ، تمایلی به اعزام نیروهای آمریکایی نداشته است.
درست است که شوک جنگ باعث شده است که بسیاری از پایتخت‌های اروپایی تعهدات خود را برای هزینه بیشتر در دفاع افزایش دهند، اما سال‌ها طول می‌کشد تا متحدان آمریکا در اروپا قدرت نظامی خود را بازسازی کنند.
برخی از مدافعان عضویت اوکراین در این اتحاد ممکن است امیدوار باشند که سلاح‌های هسته‌ای این شکاف را پر کند، اما این ایده که ناتو مایل به جنگ هسته‌ای با روسیه برای محافظت از اوکراین است که به‌طور بالقوه به تمدنی که ما می‌شناسیم پایان می‌دهد، یک خیال است.
بنابراین، ارزش تعهد ناتو به دفاع از اوکراین به‌عنوان یک متحد، ممکن است به اندازه کاغذی باشد که روی آن نوشته شده بود.
این امر تعهدات موجود در قبال سایر متحدان را زیر سؤال می‌برد و باعث تضعیف اتحاد و سایر تعهدات جهانی آمریکا می‌شود.
علاوه بر این، حتی اعلام قصد جدی برای وارد کردن اوکراین به ناتو، هرگونه تلاش برای مذاکره برای پایان دادن به جنگ را پیچیده خواهد کرد، زیرا روسیه در مورد این موضوع بسیار خشمگین است؛
بنابراین، هر کسی که می‌داند این جنگ باید به مذاکرات خاتمه یابد، نباید در این برهه از زمان تعهد کند که اوکراین را به عضویت ناتو درآورد.
تعهد محکم‌تر برای وارد کردن اوکراین به عضویت ناتو در اجلاس ماه جولای همچنین اهرمی را که این اتحاد برای ایجاد اصلاحات سیاسی و اقتصادی دارد، تضعیف می‌کند که اوکراین پس از پایان جنگ به‌شدت به آن نیاز دارد.
در دورهای گذشته گسترش ناتو، امکان، اما نه تضمین، عضویت در ناتو به‌عنوان ابزار قدرتمندی برای تشویق اصلاحات دموکراتیک و اقتصادی در اعضای خواستار عمل کرده است.
اوکراین برای امنیت آینده خود به تمهیداتی نیاز دارد، اما گزینه‌های بهتری وجود دارد.
غرب علاقه آشکاری به حمایت از اوکراین با کمک به پایان دادن به جنگ با شرایط مساعد، با تسلیحات برای محافظت از جمعیت غیرنظامی خود و جلوگیری از شکست فاجعه‌بار و بازسازی دارد.
پیشنهادها برای تمدید تمهیدات موجود به شکلی فراتر از پایان جنگ معقول است و نه تنها برای تأمین امنیت اوکراین پس از پایان جنگ، بلکه برای متقاعد کردن اوکراین به پذیرش آنچه مطمئناً آتش‌بس دردناکی در آن زمان خواهد بود، ضروری است.