به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در مطلب تازه خود به‌قلم «دچ» «جانسون» نوشت: دو کابل قطب شمال که سوالبارد (به معنای کرانه سرما مجمع‌الجزایری در منطقه شمالگان واقع در اقیانوس منجمد شمالی، شمالی‌ترین منطقه تحت کنترل کشور نروژ است) را به سرزمین اصلی نروژ متصل می‌کند.
داده‌های ماهواره‌های مدار قطبی را ارائه می‌دهد، تقریباً دو سال پیش کار خود را متوقف کردند.
تصاویر پلیس نروژ آسیب فاجعه‌بار به یکی از کابل‌ها را نشان می‌دهد که پوشش پلاستیکی آن باز و آشکار شده است.
حادثه حل‌نشده ماه ژانویه سال 2022 که جریان داده‌های ماهواره‌های [SvalSat] را کاهش و ترافیک هوایی را به مجمع‌الجزایر محدود کرد، به‌عنوان یک داستان هشداردهنده در مورد پیامدهای بالقوه کابل‌های زیردریایی عمل می‌کند که زیربنای اکثر شبکه‌های ارتباطی جهانی است.
شورشیان حوثی یمن در پاسخ به جنگ اسرائیل علیه حماس در غزه، یک گلوگاه کلیدی را هدف قرار دادند.
مقامات ناتو بر این باورند که روسیه یک برنامه چندین دهه‌ای برای ترسیم زیرساخت‌های زیر دریای اروپا برای آماده شدن برای درگیری‌های احتمالی با ائتلاف 32 کشوری دارد.
اگر بخواهند احتمال آسیب را می‌دانند، زیرا بخشی از برنامه‌ریزی جنگ روسیه این است که بدانیم زیرساخت‌های حیاتی دشمن کجاست.
اکثر خطوط لوله توسط شرکت‌های خدمات شهری اداره می‌شوند و بسیاری از داده‌های مربوط به محل اجرای کابل‌ها به دلیل الزامات مجوز در مالکیت عمومی است.
در پاسخ، ناتو یک گروه هماهنگی زیربنایی زیردریایی ایجاد کرده است که مقامات نظامی و غیرنظامی را گرد هم می‌آورد و این قدرت را دارد که نمایندگان ارشد بخش خصوصی را تشکیل دهد.
فرماندهی دریایی اتحاد در حومه لندن در نورث‌وود (منطقه هیلینگدون لندن) در پاسخ به این تهدید مستقر است.
ناتو در حال همکاری با بخش خصوصی برای ایجاد یک سیستم هشدار عظیم برای هزاران مایل زیرساخت زیردریایی در شمال اروپا است.
این اتحاد برای گشت زنی در شبکه گسترده کابلی زیردریایی که زیربنای بسیاری از اقتصاد جهانی است، به رایانه‌ها متکی است.
این سیستم از داده‌های رابط‌های نرم‌افزاری و اپراتورهای کابل و خط لوله و همچنین حسگرهای صوتی متصل به توربین‌های بادی برای تشخیص بی‌نظمی‌ها استفاده می‌کند.
این ابتکار در مرحله اولیه خود است، زیرا ناتو در تلاش است تا حوزه‌های قضایی و مقامات درگیر در این صنعت را ترسیم کند که با طیف گسترده‌ای از رویه‌های نظارتی مواجه است. هدف این اتحاد محافظت از شبکه کابلی زیردریایی اقتصاد جهانی است.
استراتژی قطع کابل‌های زیردریایی تقریباً به قدمت جنگ‌های مدرن است. (نخستین کابل‌های ماوراء اطلس چند دهه قبل، در سال 1866 کشیده شده بود.)
انگلیس در آغاز جنگ جهانی اول شروع به قطع کابل‌های زیردریایی آلمان کرد تا ارتباطات را خراب کند.
زمانی که کابل‌های تلفن زیردریایی در دهه 1950 شروع شد، در روزهای اولیه جنگ سرد، کشتی‌های ترال شوروی به کابل‌های زیر آب نزدیک سواحل نیوفاندلند آسیب رساندند.
نیروی دریایی آمریکا به تنهایی بیش از 40 هزار مایل دریایی کابل فعال در بستر دریا دارد.
اما با تبدیل شدن کابل‌های فیبر نوری به لوله‌کشی فراگیر که ارتباطات و تجارت جهانی را در عصر اینترنت پایه‌گذاری می‌کند، آسیب‌پذیری در بستر دریا در حال افزایش است.
شبکه خط لوله زیردریایی نروژ حدود 40 درصد از گاز طبیعی اروپا را تأمین می‌کند، خطوط لوله‌ای که از دریای شمال به انگلستان و بقیه قاره می‌گذرند به همراه حدود 500 کابل ارتباطی زیر آب که تقریباً 97 درصد از ترافیک اینترنت جهان را حمل می‌کند.
آن‌ها در سراسر اقیانوس اطلس گسترش یافته‌اند. این مسئله معادل 10 تریلیون دلار تراکنش مالی در روز است.
«سباستین برونس» -کارشناس نیروی دریایی -در مرکز استراتژی و امنیت دریایی در موسسه سیاست امنیتی دانشگاه کیل، گفت: «این مسئله کمتر جنبشی است و بیشتر راهی است که روس‌ها به غرب نشان دهند که می‌دانیم که شما در تأمین این زیرساخت‌ها کاملاً با چالش مواجه هستید».
سالانه حدود 100 کابل جهانی، عمدتاً به صورت تصادفی شکسته می‌شوند و حفاظت از تمام زیرساخت‌ها را غیرممکن می‌سازد.
ناتو پس از حملات ماه سپتامبر سال 2022 به خطوط لوله نورد استریم 1 و 2، تلاش‌هایی را برای محافظت از این کابل‌ها آغاز کرده است.
داده‌های حسگر که می‌تواند خطر یک اتصال را تعیین کند، در شرکت‌ها نگهداری می‌شود و آمریکا دارای 85 ایستگاه فرود مخابراتی زیردریایی دارای مجوز است.
در حالی که بسیاری از صاحبان خطوط لوله خوردگی و حوادث را در نظر می‌گیرند، خرابکاری کمتر رایج است. برخی کارشناسان بر این باورند که گروه‌های کوچک‌تر از کشورها می‌توانند سریع‌تر از ناتو برای محافظت از کابل‌ها حرکت کنند.
در ماه آوریل، نروژ و پنج کشور دیگر هم‌مرز با دریای شمال توافق کردند که اطلاعات عملیاتی را برای محافظت از کابل‌ها و خطوط لوله زیردریا در برابر خرابکاری به اشتراک بگذارند.
روسیه کشورهای شمال اروپا را از طرق مختلف تهدید می‌کند، از جمله مجبور کردن مهاجران به مرز مشترکشان، پیشنهاد ترسیم مجدد مرزها در دریای بالتیک و برداشتن شناورها در رودخانه ناروا. این تهدید با یک برنامه زیردریایی روسی که از زمان حمله به اوکراین در سال 2022 احیا شده و از شبه جزیره کولا فعالیت می‌کند، تشدید می‌شود.