به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، «فرح استاکمن» مطلبی در روزنامه نیویورک تایمز منشتر کرد که در آن آمده است: ژنرال «دوایت آیزنهاور» اولین فرمانده عالی متحد ناتو در اروپا و رئیس‌جمهور پیشین آمریکا، به‌شدت احساس می‌کرد که مأموریت او این است که اروپایی‌ها را «به قدرت نظامی سابق خود باز گرداند»، نه اینکه نیروهای آمریکایی محافظ دائمی بروکسل و برلین شوند.
او در سال 1951 درباره ناتو نوشت: «اگر طی 10 سال تمام نیروهای آمریکایی مستقر در اروپا برای اهداف دفاع ملی به آمریکا بازگردانده نشوند، آنگاه کل این پروژه شکست خواهد خورد».
اما در حالی که رهبران متحدان ناتو روز سه‌شنبه برای هفتادوپنجمین سالگرد تشکیل این ائتلاف در واشنگتن گرد هم می‌آیند، حدود 90 هزار سرباز آمریکایی در آلمان، ایتالیا، انگلیس و جاهای دیگر مستقر هستند که بخش قابل‌توجهی از 500 هزار سرباز ناتو را تشکیل می‌دهند.
حضور بیش از حد آمریکا فقط به شکل نیروها نیست. بر اساس پایگاه داده اوکراین پشتیبانی ردیاب، از 206 میلیارد دلار کمک نظامی و غیرنظامی که کشورهای سراسر جهان به اوکراین اختصاص داده‌اند، 79 میلیارد دلار از آمریکا بوده است.
از حدود سال 1960، سهم آمریکا از تولید ناخالص داخلی [G.D.P] طبق گزارش موسسه کاتو، به‌طور متوسط تقریباً 36 درصد بوده است، در حالی که سهم آن از هزینه‌های نظامی متحدان بیش از 61 درصد بوده است. فرمانده عالی متحدین اروپا هرگز اروپایی نبوده است.
اروپایی‌ها به‌طور فزاینده‌ای نیاز به افزایش مسئولیت برای دفاع خود را تشخیص می‌دهند، نه فقط به دلیل نگرانی‌های دونالد ترامپ و حزب جمهوری‌خواه در مورد دفاع از کشورهای ثروتمندی که می‌توانند شبکه‌های ایمنی اجتماعی را بپردازند.
آمریکا همچنین بر چالش‌های ناشی از چین تمرکز دارد که به دلیل همکاری‌های رو به رشد چین، روسیه، کره شمالی و ایران در آینده به توجه و منابع بیشتری نیاز دارد.
آینده به متحدانی مجهز و توانا نیاز دارد. رهبران اروپایی درک می‌کنند که باید مشارکت بیشتری داشته باشند و جمهوری خواهان بیان کرده‌اند که اروپایی‌ها باید مسئولیت بیشتری در قبال جنگ در اوکراین بپذیرند زیرا آمریکا «مسائل مهم‌تری برای رسیدگی» دارد.
با این حال، این مسئله به آن سرعتی که باید، اتفاق نمی‌افتد. به‌رغم اینکه انتظار می‌رود ۲۳ عضو ناتو حداقل ۲ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف دفاع کنند، نزدیک به یک سوم از ۳۲ عضو هنوز از این هدف که در سال ۲۰۱۴ بر سر آن توافق شد، کوتاهی می‌کنند، اروپایی‌ها را متقاعد نکرده‌اند که مسئولیت دفاعی بیشتری را به عهده بگیرند در نتیجه تصور اینکه چه اتفاقی خواهد افتاد سخت است.
اتکای اروپا به نیروهای آمریکایی با خواست بسیاری از اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها در تضاد است، زیرا اکثر اروپایی‌ها، انگلیس، فرانسه و آلمان معتقدند اروپا باید در درجه اول مسئول دفاع خود و در عین حال حفظ اتحاد ناتو باشد.
تنها 7 درصد از پاسخ‌دهندگان آلمانی و 13 درصد از پاسخ‌دهندگان فرانسوی معتقدند که آمریکا باید در درجه اول مسئول دفاع از اروپا باشد.
این وابستگی باعث ناراحتی فزاینده در این قاره می‌شود، به‌طوری که سائولی نینیسته، رئیس‌جمهور سابق فنلاند، خواستار ناتوی اروپایی‌تر شد و امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، هشدار داد که اتحاد با آمریکا در اولویت نیست.
تداوم این وابستگی را می‌توان به طبیعت و عوامل ساختاری انسان نسبت داد. هنگامی که ناتو ایجاد شد، متحدان اروپایی از جنگ‌های ویرانگر بیرون می‌آمدند و آن‌ها را نسبت به یکدیگر مشکوک و دشمن می‌کردند.
نقش آمریکا در ناتو از یک کمک‌کننده موقت به یک محافظ دائمی تغییر کرد.
در دهه 1960، مشخص شد که نیروهای آمریکا به این زودی‌ها اروپا را ترک نخواهند کرد، زیرا اتحاد جماهیر شوروی بسیاری از اروپای شرقی، از جمله بخش شرقی آلمان را بلعیده بود.
این امر باعث شد که آمریکایی‌ها در جای خود بمانند و با نیروهای خود و چتر هسته‌ای خود از آلمان محافظت کنند.
وابستگی واشنگتن به ارتش آمریکا به انگیزه مالی قابل‌توجهی برای شرکت‌های آمریکایی برای حفظ حضور گسترده در اروپا منجر شده است.
این امر منجر به خرید تانک‌های آمریکایی از لهستان شد که برای عبور از پل‌ها بسیار سنگین است و رومانی نیز جت‌های جنگنده گران‌قیمت خریداری می‌کند.
مجتمع صنعتی نظامی آمریکا از این وابستگی سود می‌برد، به‌طوری که 63 درصد از تجهیزات نظامی خریداری‌‌‌شده توسط کشورهای اتحادیه اروپا در سال 2022-2023 از آمریکا است.
در پایان جنگ سرد، اروپایی‌ها تلاش کردند تا خود را از قدرت نظامی آمریکا دور کنند، اما مادلین آلبرایت، وزیر امور خارجه، نسبت به کاهش نقش ناتو، تکرار تلاش‌هایش و تبعیض علیه اعضای ناتو که در اتحادیه اروپا نیستند، هشدار داد.
در سال 2017، 23 کشور اروپایی همکاری ساختاریافته دائمی در زمینه امنیت و دفاع را برای همکاری در پروژه‌های عملی مانند دفاع سایبری آغاز کردند. با این حال، این امر با واکنش منفی دولت ترامپ نیز مواجه شد.
اروپا اکنون فاقد ظرفیت استقرار سربازان و تجهیزات مورد نیاز ناتو، به‌ویژه در واحدهای تخصصی مانند پدافند هوایی، اطلاعات و نظارت است.
برنامه ریزان ناتو اغلب برای یافتن سیستم‌های پیچیده تلاش می‌کنند تا حدی به این دلیل که قبلاً مقدار زیادی به اوکراین ارسال شده است.