روزنامه «نشنال اینترست» در مقاله تازه خود با اشاره به انکار واقعیت موجود در وضعیت اسرائیل و فلسطین، نوشت: اشغال سرزمین فلسطین توسط اسرائیل بخش بزرگی از درگیری‌های دولت یهود با دشمنان منطقه‌ای‌اش بوده است.
سیاست خارجی ایالات متحده در قبال جمهوری خلق چین در دوران جنگ سرد آغاز شد. در آن زمان، ایالات متحده یک سیاست مهار علیه
آن‌چه که از «قدرت نرم» در سیاست بین‌الملل می‌دانیم، این است که برخلاف «قدرت سخت»، به‌جای اجبار، توانایی جذب و انتخاب دارد. به بیانی دیگر، قدرت نرم شامل شکل دادن به اولویت‌های دیگران از مجرای ایجاد جذابیت و جذب است. اجباری نبودن، اصلی‌ترین ویژگی تعیین‌کننده قدرت نرم است. قدرت نرم، فرهنگ، ارزش‌های سیاسی و سیاست خارجی را در بر می‌گیرد.
«ابتکار کمربند و جاده» (Belt and Road Initiative/ BRI) که پیشتر «یک کمربند و یک جاده» نامیده شده بود، طرح سرمایه‌گذاری در زیربناهای اقتصادی نزدیک به 70 کشور جهان و توسعه دو مسیر تجاری «کمربند اقتصادی راه ابریشم» و «راه ابریشم دریایی قرن بیست و یکم» است که در محوریت سیاست خارجی «شی جین پینگ» -دبیرکل حزب کمونیست چین و رئیس جمهور این کشور- قرار دارد. BRI هسته مرکزی استراتژی «دیپلماسی کشور بزرگ» شی است، که از چین می خواهد تا نقش رهبری بیشتری را برای امور جهانی مطابق با قدرت و موقعیت رو به رشد خود بر عهده بگیرد.
موضوع تایوان یکی از مهم‌ترین موضوعات مربوط به تقابل بین چین و آمریکاست. جزیره‌ای که رهبران چین آن را جزئی از سرزمین اصلی چین می‌دانند و در نقطه مقابل، رهبران تایوان آن را یک کشور مستقل وسرزمین اصلی چین را متعلق به حکومت خود می‌دانند. در حالی‌که سازمان ملل و جامعه بین‌الملل تایوان را به‌رسمیت نشناخته‌اند، آمریکا از این جزیره به‌عنوان یکی از قدرتمندترین اهرم‌های فشار علیه پکن در جهت حفظ منافع و تحقق بازدارندگی‌اش بهره می‌برد اما به‌همان اندازه تلاش دارد تا با پیاده کردن سیاست ابهام استراتژیک، موجبات خروش پکن که می‌تواند هزینه بسیار بالایی به نام جنگ را در پی داشته باشد، فراهم نیاورد.
سازمان همکاری شانگهای (SCO) که به‌نوعی به‌عنوان رقیب شرقی ناتو شناخته می‌شود، در حال حاضر یکی از مهم‌ترین نهادهای بین‌المللی است و به‌نوعی تسلط کامل غرب بر سیاست بین‌الملل را به‌چالش می‌کشد. عضویت ایران در این سازمان، یک پیروزی دیپلماتیک در شرایط خاص است و در صورت استفاده بهینه، می‌تواند یک برگ برنده در سه محور سیاسی، امنیتی و اقتصادی برای آن باشد.
«بانک سرمایه‌گذاری زیرساخت‌های آسیایی» (AIIB) یا به‌عبارت شناخته‌شده‌تر «بانک سرمایه‌گذاری زیرساخت آسیا»، در سال 2013 توسط چین پیشنهاد شد و تاسیس آن در مراسمی در پکن در اکتبر 2014 کلید خورد.