به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده شورای آتلانیک در یک یادداشتی به‌قلم «ریچ اوتزن» نوشت: ترکیه همچنان به تحمیل شروط برای پیوستن سوئد و فنلاند به ناتو ادامه می‌دهد که آشکارا مقامات و مفسران غربی را عصبانی کرده و باعث ایجاد تنش دوباره در مورد نقش ترکیه در ناتو شده است.
«ابراهیم کالین» -مشاور ریاست‌جمهوری ترکیه- در اوایل این ماه گفت که بعید است این دور از گسترش ائتلاف قبل از انتخابات ترکیه در 14 می به پایان برسد.
یکی از نقاط روشن در روند الحاق، توافق بین دولت‌های ترکیه، فنلاند و سوئد بر سر یک توافق سه‌جانبه بوده است.
ترسیم مسیر تأیید این توافق ده ماده‌ای که در ژوئن امضا شد، یک مکانیسم مشترک دائمی را برای ردیابی پیشرفت ترسیم می‌کند، همچنین حمایت نهایی ترکیه از الحاق را تضمین می‌کند و به گام‌های مشخص متقاضیان برای حمایت از تلاش‌های امنیتی ترکیه نیاز دارد.
ترکیه همچنان از گسترش ناتو برای اوکراین و گرجستان و همچنین فنلاند و در نهایت سوئد، حمایت می‌کند، اما به اقدامات ملموس‌تر در مورد سوریه و همچنین فعالیت‌های ضد ترکیه در سوئد نیاز دارد.
با توجه به جو ایجاد شده در ترکیه و سوئد ناشی از تحریکات اخیر، جلسات سه‌جانبه بیشتر به حالت تعلیق درآمده است.
با این حال، اردوغان پس از نشست شورای امنیت ملی ترکیه در اواخر ژانویه اعلام کرد که پیشرفت همچنان امکان‌پذیر است و در انتظار گام‌هایی برای تحقق این تفاهم‌نامه توسط سوئد و فنلاند است. به نظر می‌رسد ترکیه قصد دارد فشار را برای جلب رضایت در مورد نگرانی‌های کلیدی، ادامه دهد.
در همین حال، فنلاند ممکن است در مقطعی به‌دنبال پیوستن جداگانه به اتحاد باشد. ترک‌ها فنلاند را متعهدتر به همکاری امنیتی علیه حزب کارگران کردستان می‌دانند و می‌توانند تنها با تصویب الحاق فنلاند و نه سوئد، این موضوع را تحمیل کنند.
در هر صورت، ناتو در طول فرآیند درخواست به حفاظت از فنلاند و سوئد کمک خواهد کرد و مسکو مطمئناً در اوکراین دستش پر است.
در نهایت، اعضای مشتاق باید خواسته‌های امنیتی آنکارا را جدی بگیرند و آنکارا یک تعهد راهبردی برای تقویت و ایجاد اتحاد آتلانتیک دارد.
در حال حاضر ناامیدی در هر دو طرف مشهود است. قوی‌ترین زمینه برای اطمینان ممکن است این باشد که آنکارا واقعاً از یک ناتو بزرگ‌تر و قوی‌تر سود می‌برد.