به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه نشال اینترست در یادداشت تازه خود به‌قلم «جیمز کارافانو»« دن نگرا» نوشت:سه روز پس از حمله دوم روسیه به اوکراین، «اولاف شولز» -صدراعظم آلمان- بوندستاگ را به یک جلسه فوق العاده دعوت کرد.
سخنرانی او اغلب با کف زدن و تشویق‌های ایستاده قطع می‌شد. سخنرانی هم الهام‌بخش بود و هم خط مشی درست را ترسیم کرد.
اقدامات قاطعی وجود دارد که آلمان می‌تواند انجام. آلمان می‌تواند در اروپا یک رهبر باشد. این کشور باید از این لحظه تاریخی استفاده کند و این پتانسیل را درک کند.
از زمان پایان جنگ سرد، میزان هزینه‌های دفاعی آلمان از 3 درصد تولید ناخالص داخلی به حدود 1.5 درصد کاهش یافته است.
برای مثال، نیروی زرهی آلمان از 3500 تانک در دهه 1980 به 225 تانک کاهش یافت. پس از پایان جنگ سرد، برلین درآمد خود را صرف اتحاد آلمان شرقی و غربی و ایجاد رفاه کرد.
برلین اقتصاد خود را با انرژی ارزان روسیه و صادرات به چین تقویت کرد، اما از افزایش توان دفاعی خود برای جبران خطر تجارت با کشورهای خطرناک اجتناب کرد.
این روند متحدان را نگران کرده است. رادوسلاو سیکورسکی، وزیر امور خارجه لهستان در یک سخنرانی در سال 2011 اعلام کرد: «من از قدرت آلمان کمتر از انفعال آلمان می‌ترسم…»
دولت ترامپ، علناً و اغلب غیردیپلماتیک، آلمان را به خاطر عمل نکردن به وعده ناتو مبنی بر صرف 2 درصد تولید ناخالص داخلی برای دفاع مورد آزار قرار داد.
شولتز در سخنرانی خود وعده داد که آلمان«از این پس» 2 درصد از تولید ناخالص داخلی را برای دفاع و ایجاد یک صندوق اضطراری 100 میلیارد دلاری برای تدارکات نظامی هزینه خواهد کرد.
در بهترین حالت، آلمان ممکن است در سال 2025 به معیار 2 درصد برسد. و صندوق 100 میلیارد دلاری ممکن است به جای افزایش هزینه‌ها که غفلت‌های گذشته را جبران می‌کند، در بودجه دفاعی سالانه هزینه شود. در هر صورت کمتر از 10 درصد از صندوق اضطراری در سال 2023 هزینه می‌شود.
آلمان تصور می‌کند که حضورش در اروپای شرقی تضمین‌کننده‌ی امنیت این کشور است و هرگز مجبور نیست به تنهایی با تجاوز روسیه روبرو شود. به نظر می‌رسد برلین از حمایت قوی آمریکا و ناتو از اوکراین اطمینان خاطر داشته باشد.