به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه نشنال اینترست در مطلب تازه خود به‌قلم «مارک اپیسکوپوس» نوشت: «ولودیمیر زلنسکی» -رئیس‌جمهور اوکراین- و «آنتونی بلینکن» -وزیر امور خارجه آمریکا- در اوایل این هفته از اردوغان برای بازگرداندن روسیه به یک توافق چندجانبه برای ادامه صادرات غلات اوکراینی، اندکی پس از اینکه کرملین اعلام کرد از توافق خارج می‌شود، تشکر کردند.
این تغییر پس از تماس تلفنی روز سه‌شنبه اردوغان و «ولادیمیر پوتین» -رئیس‌جمهور روسیه- انجام شد.
اردوغان تعهد پوتین را برای ورود مجدد به این توافق که در ماه جولای با میانجیگری ترکیه و سازمان ملل متحد انجام شد، در ازای ضمانت‌هایی با هدف تسکین فهرست روبه‌رشد مسکو از نارضایتی‌های امنیتی، سیاسی و لجستیکی با توافق تضمین کرد.
حتی درحالی‌که اردوغان تلاش می‌کند تا خود را به‌عنوان دلال قدرت کلیدی جنگ تثبیت کند، او موضع خود را به‌عنوان یکی از معدود نیروهای باقی‌مانده در قبال پیشنهادات سوئد و فنلاند در ناتو دو چندان می‌کند.
آنکارا تقریباً به‌تنهایی فرآیند الحاقی که ینس استولتنبرگ، رئیس ناتو قبلاً اطمینان داده بود «بسیار سریع پیش می‌رود» را با گروگان گرفتن مجموعه‌ای از خواسته‌های امنیتی و سیاسی، به چالش کشیده است.
فهرست اردوغان شامل لغو تحریم فروش تسلیحات به آنکارا و استرداد اتباع سوئدی و فنلاندی است که توسط مقامات ترکیه به‌عنوان تروریست طبقه‌بندی‌شده‌اند.
دولت‌های سوئد و فنلاند تمایل خود را برای پاسخگویی به برخی از درخواست‌های آنکارا اعلام کرده‌اند، درحالی‌که سوئد متعهد به لغو تحریم‌های فروش تسلیحات است، اما برخی دیگر طفره می‌روند.
مقامات فنلاند در ماه سپتامبر گفتند که درخواست‌های استرداد قبلی ردشده از سوی ترکیه را لغو نخواهند کرد و این تصمیمات را نهایی توصیف کردند.
موضع آنکارا بین روسیه و غرب بیانگر دیدگاه گسترده اردوغان از ترکیه به‌عنوان یک بازیگر قدرت اجتناب‌ناپذیر (اگر نه یک قدرت بزرگ) در گذار به دنیای چندقطبی است.
جاه‌طلبی‌های اردوغان، که به سال‌ها قبل برمی‌گردد و با ترکیبی التقاطی از ایدئولوژی‌ها همراه است، با حمله روسیه به اوکراین در 24 فوریه ایجاد نشد.
در عوض، جنگ روسیه و اوکراین یک فضای ژئوپلیتیکی مساعد را برای آنکارا ایجاد کرد تا یک سیاست خارجی مؤثر چندجانبه را دنبال کند.