بهگزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه کییف پست در یادداشت تازه خود بهقلم «تیموتی اش» نوشت: در هفتههای اخیر شاهد تحولات ژئوپلیتیکی در خلیجفارس بودهایم که به نظر میرسد پیامدهای بالقوه جهانی داشته باشد.
ابتدا نزدیکی عربستان و ایران با میانجیگری چین را داشتیم. دوم و بهدنبال آن، ما اعلام کردیم که عربستان برای پیوستن به سازمان همکاری شانگهای درخواست داده است.
و سوم، این هفته تصمیم غافلگیرکننده اوپک پلاس برای کاهش عرضه جهانی نفت به میزان 1 میلیون بشکه در روز داشتیم.
به نظر میرسد که این نه تنها برخلاف انتظارات بازار است، بلکه بر خلاف ابتکارات سیاست آمریکا و غرب برای تلاش برای افزایش عرضه نفت به بازارهای جهانی است تا به تعدیل بحران هزینه زندگی جهانی کمک کند. این اقدام عربستان همچنین خطر تضعیف تلاشهای آمریکا و غرب را به همراه دارد.
موارد فوق نشاندهنده یک محور ژئوپلیتیکی بزرگ توسط ریاض است. اکنون به نظر میرسد که در زمان بن سلمان، عربستان در حال حرکت به سمت یک سیاست خارجی است که در آن بهدنبال ائتلاف های راهبردی جایگزین میگردد.
مفسران سعودی شاید صحبت از یک تغییر استراتژیک بزرگ را کماهمیت جلوه دهند و استدلال کنند که ریاض فقط واقعیت ژئوپلیتیک جهانی چندقطبی فزاینده را در کنار منافع ملی اقتصادی و استراتژیک خود منعکس میکند.
آنها استدلال میکنند که واقعیت تلخ این است که آمریکا دیگر آنقدر به تامین انرژی از عربستان یا خلیجفارس وابسته نیست.
در همین حال، در ریاض نسبت به آنچه که به نظر میرسد جدایی آشکار آمریکا از غربآسیا است، نگرانی وجود دارد، زیرا آمریکا از هزینه در آنچه بهعنوان مأموریت خود برای ایجاد صلح و ثبات در منطقه میدانست، خسته شده است.
مداخلات نظامی شکستخورده آمریکا در عراق و افغانستان، شاید تردیدهایی را در ذهن سیاستگذاران سعودی ایجاد کرده است.
بنابراین، شاید عربستان بهدنبال گزینههای دفاعی از چین است که مطمئناً به دفاع از منابع انرژی منطقه علاقه دارد.
عربستان با کاهش عرضه نفت مستقیماً سیاست امنیتی گستردهتر آمریکا در خصوص اوکراین و در رابطه با روسیه را تضعیف میکند.
مطمئناً خطر از دیدگاه عربستان این است که هرگونه صلح با ایران دریچههای توسعه اقتصادی در ایران و عراق را باز و امکان افزایش تولید نفت و انرژی از هر دو طرف را برای رقیب عربستان فراهم نموده و برای اعمال فشار نزولی بر قیمت نفت و انرژی درازمدت اقدام میکند.