به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در یادداشت تازه خود به‌قلم « اینگرید برک فریدمن» نوشت:در حالی که نیروهای روسی به حمله به اهداف غیرنظامی در اوکراین ادامه می‌دهند، ملت‌ها و سازمان‌ها در سراسر جهان مجازات‌های سختی را علیه مسکو اعمال کرده‌اند.
هر چند ممکن است این خشم موجه باشد، اما در برخی موارد خطرات بیگانگی روسیه بیشتر از منافع آن است.
قطب شمال یک مطالعه حیاتی است. اهمیت ژئوپلیتیکی و سیستم حکومتی شکننده منطقه، زمینه را برای همکاری یا درگیری فراهم میکند. اگرچه در طول ربع قرن گذشته، شورای قطب شمال سطح همکاری را حفظ کرده است، اما پیامدهای تصمیم اخیر هفت کشور از هشت عضو آن برای تحریم فعالیتهای شورا به دلیل تجاوز نظامی روسیه می‌تواند ویرانگر باشد.
اهمیت استراتژیک قطب شمال تا حد زیادی مدیون ثروت معدنی عمیق آن است. تغییرات آب و هوایی و افزایش دما در حال از بین بردن موانع بر سر راه منابع طبیعی غنی منطقه است.
شورای قطب شمال در سال 1996 به منظور تقویت همکاری و هماهنگی بین هشت کشور قطب شمال شامل کانادا، دانمارک، فنلاند، ایسلند، نروژ، روسیه، سوئد، و آمریکا و همچنین مردم بومی و سایر ذینفعان منطقه تاسیس شد.
نکته مهم این است که خود شورا قوانین را وضع یا اجرا نمیکند، بلکه یک تریبون برای کشورهای عضو فراهم مینماید تا به توافقات چندجانبه دست یابند.
در سال 2007، یک زیردریایی روسی پرچم ملی را در بستر دریا در زیر قطب شمال نصب کرد. این اقدام با واکنشهای دیپلماتیک ملایمی مواجه شد و پیتر مک کی، وزیر امور خارجه وقت کانادا را بر آن داشت که بگوید: ما در قرن پانزدهم نیستیم. شما نمیتوانید به دور دنیا بروید و پرچم بگذارید و بگویید: «این سرزمین متعلق به ماست.»
از آنجایی که الحاق روسیه به منطقه کریمه اوکراین در سال 2014 موجی از تحریم‌های غرب را برانگیخت و تلاش‌های امنیتی قطب را از مسیر خارج کرد، کار شورای قطب شمال ادامه یافت.
اسناد راهبردی منتشر شده در دو سال گذشته توسط ارتش، نیروی هوایی، نیروی دریایی و وزارت امنیت داخلی آمریکا و انبوهی از تمرین‌های آموزشی اخیر نشان می‌دهد که واشنگتن در حال اضافهکاری برای تقویت قدرت دفاعی خود در قطب شمال است.
در نهایت، هفت کشور دیگر قطب شمال نه تنها به خود، بلکه به جامعه بینالمللی مدیون هستند و باید فعالیتهای شورای قطب شمال را از سر گیرند.