بهگزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه هاآرتص در یادداشت تازه خود بهقلم «عوده بشارت» نوشت: هفته گذشته، به چهار وزیر خارجه کشورهای عربی که در نشست نقب شرکت کردند، نگریستم و اندیشیدم که آیا هر یک از آنها، یا حتی همه آنها با هم، میتوانند دولت یهود را تحت تاثیر قرار دهند تا یک فلسطینی را که بدون محاکمه در بازداشت به سر میبرد، آزاد کند، یا اسرائیل(رژیم صهیونیستی) را برای محاکمه یک شهرکنشین که زندگی فلسطینیها را تلخ میکند، تحت فشار قرار دهد؟ پاسخ منفی است.
این «آقایان» حتی مسائل پیش پا افتادهتر از اتمام به اشغالگری را در دستور کار خود قرار ندادند.
راستش من انتظار نداشتم وزرای امور خارجه مصر، مراکش، امارات و بحرین در مورد موضوعات حساس مانند حقوق بشر گفتوگو کنند، زیرا دولتهای این مردان برجسته حقوق بشر را زیر پا میگذارند.
در اینجا باید توجه داشت که اشغال به علامت تجاری دولت یهود تبدیل شده است و این اسرائیل (رژیم صهیونیستی) اشغالگر بود که با چهار وزیر خارجه عرب دیدار کرد و آنها در این مورد چیزی برای گفتن نداشتند.
بنابراین، هرکسی که معاهده صلح را به شکل فعلی با اسرائیل(رژیم صهیونیستی) امضا کند، بدون اینکه بخواهد ماهیت غیرانسانی آن را تغییر دهد، در واقع به اسرائیلیها میگوید: ادامه دهید، تا جایی که به ما مربوط میشود، مشکلی با اشغال وجود ندارد، در نهایت، بیانیهای در حمایت از دو ملت صادر میکنیم. کلمات پوچی که به محض قرار گرفتن در معرض نور خورشید تبخیر میشوند.
اشغال و مخالفت با آن اغلب شبیه آبهای زیرزمینی است، دور از چشم، دور از ذهن، اما حتی زمانی که به نظر میرسد همه چیز به لطف ظلم و کشتار فلسطینیها تحت کنترل است، در خون یهودیان و عربها فوران میکند.
در نشست نقب، فرد فلسطینی در مواجهه با لبخندها، وقتی دید که حتی برادران عربش که قرار است نماینده منافع و مصائب وی باشند، او را رها میکنند، حس لگدمال شدن به او دست داد.
صلحطلبان در اسرائیل(رژیم صهیونیستی) امید خود را در توافق آبراهام میبینند، اما در اینجا سازشی وجود ندارد، و فریبی بیش نیست. این صلح به طور متوسط نوید خرید و گردشگری اسرائیل(رژیم صهیونیستی) و همچنین سفرهای تفریحی بیمارگونه را میدهد.