به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه هادسون در مقاله‌ای به‌قلم «برایان کلارک» و «ویلیام اشنایدر» نوشت: متحدان ناتو باید اوکراین را مسلح کنند تا بتواند نیروی دریایی روسیه را عقب براند و به سیطره ولادیمیر پوتین بر اقتصاد اوکراین و تامین غذای جهانی پایان دهد.
پس از بیش از سه ماه درگیری، نیروهای روسی به هدف اولیه خود یعنی کنترل شرق اوکراین نزدیک می‌شوند.
برخی از رهبران غربی امیدوارند پوتین را متقاعد کنند که باید در این جنگ برنده اعلام شود و اجازه دهد غلات اوکراین از طریق دریای سیاه صادر گردد و بحران جهانی غذا را از بین ببرد. تجربه نشان می‌دهد گرچه شاید روسیه حمله خود را متوقف کند و بحران غذا برای مدتی برطرف شود، اما جنگ و محاصره ممکن است در هر زمانی از سر گرفته شود.
برای جلوگیری از گروگان گرفته شدن اوکراین توسط مسکو، این کشور به توانایی پیروزی در دریا نیاز دارد.
گرچه راکت‌های آمریکایی با برد طولانی‌تر ممکن است به توقف پیشروی روسیه در دونباس کمک کنند، اما در دریای سیاه، موشک‌های هارپون دانمارکی تازه وارد، بدون هدف‌گیری خودکار برای هدایت آن‌ها کاری در برابر کشتی‌های جنگی روسیه و کشتی‌های پشتیبانی غیرنظامی به پیش نمی‌برند.
برد هدف‌گیری هارپون 70 مایل بیشتر نیست که تنها تا بندر اودسا می‌رسد و کشتی‌های اوکراینی را هنگام عبور از 230 مایل باقی‌مانده بین اوکراین و تنگه بسفر ترکیه آسیب‌پذیر می‌کند.
در غیاب حسگرها و تسلیحاتی که بتوانند کشتی‌ها را با امنیت به آن سوی دریای سیاه برسانند، آمریکا و دیگر متحدان ناتو راه‌های دیگری را برای اتصال سیلوها و کارخانه‌های غلات اوکراین به کشورهای گرسنه خارج از کشور دنبال می‌کنند.
اما این مسیرها، از جمله خطوط ریلی و جاده‌هایی که از رومانی و لهستان می‌گذرند، می‌توانند تنها بخشی از آنچه را که می‌توان از طریق دریا جابه‌جا کرد، صادر کنند. بخشی دیگر از مشکلات استانداردهای مختلف ریلی، محدودیت‌های گمرکی و حملات روسیه هستند.
اوکراین به جای تکیه بر راه گریز، باید محاصره روسیه را بشکند. اگرچه پوتین پیشنهاد بازگرداندن دسترسی دریایی اوکراین را داده، اما از دست دادن قلمرو یا لغو تحریم‌ها‌ی روسیه بهای گزافی برای این موضوع است. ا
ین پیشنهاد همچنین ممکن است حقه‌ای برای متقاعد کردن نیروهای کی‌یف به منظور برداشتن مین‌های اطراف اودسا باشد و به روسیه اجازه می‌دهد تا عملیات آبی-خاکی خود را در جنوب اوکراین از سر گیرد.
گزینه پیشنهادی برخی از سیاستمداران اروپایی و فرماندهان سابق آمریکا، اسکورت کشتی‌های تجاری اوکراینی از طریق دریای سیاه مانند عملیات ارنست ویل در طول جنگ دهه 1980 ایران و عراق است.
بعید است که این رویکرد توسط رهبران آمریکا یا ناتو تایید شود. ترکیه باید با ورود کشتی‌های جنگی خارجی به دریای سیاه موافقت کند که اکنون به روی کشتی‌های نظامی کشورهای غیر دریای سیاه بسته شده است.
آمریکا و متحدانش باید از فناوری برتر خود و خلاقیت عملیاتی اوکراین در رویکردی جدید برای اسکورت کشتی‌های تجاری و شکستن محاصره استفاده کنند.
به جای استفاده از کشتی‌های جنگی و ایجاد خطر رویارویی مستقیم با روسیه، ناتو باید اوکراین را قادر سازد تا پهپادهایی مانند «ام‌کیو-۱سی گری ایگل» یا «ام‌کیو ۹ ریپر» را که توسط آمریکا ساخته می‌شود، مسلح کند.
تا زمانی که مسکو اقتصاد اوکراین و عرضه جهانی غذا را گروگان گرفته باشد، پوتین گمان خواهد کرد که همیشه می‌تواند توافق بهتری داشته باشد.
شاید شکستن محاصره روسیه باعث شود رهبران این کشور متوجه شوند که پایان واقعی جنگ بهترین گزینه آن‌هاست.