به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده «کویینسی» در مقاله تازه خود به‌قلم «الکساندر لانگلویس» «جورجیو کافیرو» نوشت: تنش بین بحرین و قطر ریشه عمیقی در تاریخ دارد؛ اما در 12 آوریل، منامه و دوحه برای احیای رسمی روابط دیپلماتیک خود پس از 6 سال، توافق کردند؛
وزرای خارجه قطر و بحرین ضمن تأکید بر تمایل خود برای تقویت وحدت و یکپارچگی خلیج‌فارس بر اساس اصول منشور ملل متحد و مفاد معاهده وین در مورد روابط دیپلماتیک 1961، احیای روابط دیپلماتیک منشور شورای همکاری خلیج‌فارس را تأیید کردند.
تا همین اواخر، بحرین خود را در سمت اشتباه تغییر پویایی در سراسر خلیج قرار داد و غیبت چشمگیر رهبری بحرین، بر خلاف حضور سایر رهبران خلیج‌فارس در جام جهانی فوتبال 2022 قطر، نشان داد که منامه و دوحه از یکدیگر دور مانده‌اند و البته که در یک چارچوب تاریخی این دوری بسیار گسترده‌تر از این حرف‌ها است.
علاوه بر این، روابط عمل‌گرایانه قطر با ایران به رهبری شیعیان، ترس خاندان سلطنتی سنی آل خلیفه را که بر اکثریت شیعه حکومت می‌کنند، دامن زده است؛
پس از اجلاس الولا، اصطکاک بین دو کشور زمانی که مقامات بحرینی املاک و مستغلات متعلق به قطر در بحرین را مصادره کردند و مقامات منامه به الجزیره حمله کردند و کشتی‌های ماهیگیری بحرینی و خدمه آن‌ها را توقیف کردند، تشدید شد.
بحرین تقریباً تحت فشار قابل‌توجهی از سوی کشورهای شورای همکاری خلیج‌فارس برای احیای روابط با قطر قرار گرفت، برای ریاض، روابط پایدار بین اعضای شورای همکاری خلیج‌فارس نویدبخش یکپارچگی اقتصادی منطقه است که برای دستیابی به برنامه چشم‌انداز 2030 پادشاهی بسیار مهم است.
بحرین می‌تواند در زمینه انرژی، سرمایه‌گذاری، تجارت و گردشگری با قطر که بسیار ثروتمندتر است، بهره‌مند شود،.
حتی اگر تنش‌های اساسی به‌طور کامل حل نشود، با توجه به اینکه هر دو کشور خلیج‌فارس موقعیت متحدان اصلی غیر‌‌‌‌ناتو را دارند.
واشنگتن از روابط بهتر بین همه متحدان و شرکای خود در منطقه استقبال می‌کند، به‌ویژه با توجه به این واقعیت که مقر ناوگان پنجم آمریکا در بحرین است؛
بحران 2017-2021 شورای همکاری خلیج‌فارس دردسر بزرگی برای سیاستگذاران آمریکا بود که این بحران را عمدتاً ساختگی، غیرمولد و مضر برای منافع ملی آمریکا می‌دیدند.