به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، «جیمز تاون» مقاله‌ای در وبگاه اویل پرایس منتشر کرد که در آن آمده است: ترکمنستان از زمان استقلال در سال 1991، به دلیل سطح شدید انزوای خود از جهان خارج، به‌گونه‌ای که رقیب کره شمالی محسوب می‌شود، توجهاتی را به خود جلب کرده است.
عشق‌آباد با سطوح بالای فقر و تهدید یک جریان شورشی اسلام‌گرا از افغانستان مواجه است که این نگرانی را ایجاد می‌کند که تقریباً هر تغییری در سیستم ممکن است وضعیت را بی‌ثبات کند.
این موضوع به‌احتمال‌زیاد به دلیل سیاست بی‌طرفی شدید عشق‌آباد است؛ اصلی که در قانون اساسی این کشور آسیای مرکزی ذکرشده است و آن را از پیوستن به سازمان‌های تحت رهبری مسکو، مانند سازمان پیمان امنیت جمعی یا سازمان‌های تحت رهبری آنکارا مانند سازمان کشورهای ترک بازمی‌دارد.
اما اکنون به نظر می‌رسد همه این‌ها تغییر کند، زیرا ترکمنستان در حال تبدیل‌شدن به موضوع رقابت ژئوپلیتیکی شدید بین قدرت‌های خارجی در شرق و غرب است که می‌خواهند این کشور بیشتر با آن‌ها مرتبط شود. اما مسکو امیدوار است تا بی‌طرفی ترکمنستان را حفظ کند تا مانع از چنین اتفاق شود.
این تحرکات در روزهای اخیر با سرعتی سرگیجه‌آور رخ‌داده است. در 6 و 7 دسامبر، رشید مردوف، وزیر امور خارجه ترکمنستان با سرگئی لاوروف، همتای روس خود دیدار کرد و وی تأکید کرد که مسکو، عشق‌آباد را «نزدیک‌ترین دوست و شریک استراتژیک ما» می‌داند؛ سخنانی که مردوف متقابلاً همان‌گونه در پاسخ گفت.
در 14 دسامبر، بردی محمداف، رئیس‌جمهور ترکمنستان به همراه پدرش، رئیس‌جمهور سابق، میزبان رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه و الهام علی‌اف، رئیس‌جمهور آذربایجان در محلی در سواحل خزر بودند. در جریان این رویداد، ترکیه و آذربایجان به هر آنچه می‌خواستند نرسیدند. ترکمنستان از پیوستن به سازمان کشورهای ترک خودداری کرد و این امر باعث خوشحالی در مسکو شد. بااین‌حال، به‌رغم تلاش‌های تحلیلگران روسی برای کم‌اهمیت جلوه دادن اهمیت این نشست، این سه طرف موافقت کردند که تلاش‌های قبلی برای ارسال گاز ترکمنستانی بیشتر به غرب در سراسر دریای خزر را گسترش دهند، بنابراین روسیه را دور زده و به ترکیه کمک کردند تا نفوذ خود را در منطقه گسترش دهد. به نظر می‌رسد ترکمنستان همچنان اصرار دارد که بی‌طرف است تا مبادا مسکو را خشمگین کند.