به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در یادداشت خود به‌قلم «آزریل برمنت» نوشت: وقتی که «عبدالله دوم» -پادشاه اردن- در ماه ژوئن گفت که از ایجاد یک ائتلاف نظامی شبیه به ناتو در غرب آسیا حمایت می‌کند، سر و صدای زیادی به پا شد.
خواه شکلی از یک ائتلاف تمام‌عیار در کار باشد یا نه، تشابهات جالبی بین پیمان پدافند هوایی مورد نظر آمریکا در منطقه و سامانه دفاع موشکی ناتو در اروپا وجود دارد.
با توجه به اینکه حالا دولت بایدن پذیرفته شانس احیای توافق هسته‌ای روز به روز کاهش می‌یابد، سپر ضد موشکی ناتو هدف تازه‌ای یافته است.
ایران از جنگ روسیه در اوکراین حمایت جدی می‌کند؛ از جمله اینکه گزارش‌هایی در مورد تحویل پهپادهای رزمی به روسیه برای استفاده از آن‌ها شده است. با توجه به این موضوع است که نگرانی‌هایی بابت تهدید بالقوه ایران برای اروپا مطرح شده است.
برخی از کارشناسان هشدار داده‌اند که ایران احتمالا همکاری امنیتی تحت حمایت آمریکا بین اسرائیل(رژیم صهیونیستی) و کشورهای خلیج‌فارس را به‌عنوان یک «اتحاد تهاجمی» تلقی می‌کند و باعث می‌شود تا این نظام تشویق شود برنامه هسته‌ای خود را افزایش دهد و عملیات نظامی‌اش را در قبال کشورهایی تشدید کند که علیه آن صف‌بندی کرده‌اند.
همان‌گونه که «آندری کورتونوف» از -شورای امور بین‌الملل روسیه- به من گفته؛ روسیه می‌ترسد که آمریکا و متحدانش بتوانند سامانه‌های دفاع موشکی مستقر در رومانی و لهستان را به نحو قابل‌توجهی ارتقاء دهند.
این کار باعث می‌شود تا توانایی‌های روسیه برای انجام حملات متقابل کاهش یابد.
«جیم تاونسند» -یکی از مقامات سابق وزارت دفاع آمریکا و عضو ارشد فعلی مرکز امنیت نوین ایالات متحده- معتقد است که سامانه ناتو برای مقدار اندکی از تسلیحات احتمالی ایران طراحی شده است، نه اینکه برای مقابله با تهدید موشکی کاملا محتمل‌تر روسیه باشد.
استقرار نیروهای آمریکا باعث تقویت روحیه می‌شود و نوعی بیمه در مقابل حمله احتمالی روسیه است. پس، دفاع موشکی ناتو هم‌چنان ابزاری در دست آمریکاست تا تعهد خود را نسبت به متحدانش در مرکز و شرق اروپا نشان دهد.
همین منطق عینا در مورد غرب آسیا نیز صادق است، به خصوص با توجه به ترسی که بابت خروج آمریکا از آن به وجود آمده است.
واشنگتن در دوران اوباما تلاش بی‌نتیجه‌ای داشت تا کشورهای عضو شورای همکاری خلیج‌فارس را متقاعد کند توانمندی‌های دفاع موشکی‌شان را یکپارچه کنند.
البته جدای از تهدید روسیه برای اروپا، باز تفاوت‌های قابل‌توجهی بین اروپا و غرب آسیا وجود دارد. سال‌ها طول خواهد کشید تا شرایط سیاسی در منطقه برای ایجاد یک سامانه دفاع موشکی کاملا یکپارچه به وجود آید، چه رسد به اینکه یک اتحاد رسمی امنیتی ایجاد شود.
علاوه بر این، اسرائیل(رژیم صهیونیستی) ایران را دشمن قسم‌‌خورده خود می‌بیند که قصد نابودی‌اش را دارد.
کشورهای خلیج‌فارس در عین اینکه مطمئنا نگران فعالیت‌های بی‌ثبات‌کننده ایران هستند، گفت‌وگو با این کشور را به رویارویی با آن ترجیج می‌دهند.
ترویج یک شراکت دفاعی منطقه‌ای توسط آمریکا هدفی گسترده‌تر از فرستادن تعهداتش به غرب آسیا را دنبال می‌کند.
قصد از این کار، کاهش فشار بر اسرائیل(رژیم صهیونیستی) برای انجام حمله پیشگیرانه علیه ایران است که در آستانه دستیابی به تسلیحات هسته‌ای قرار گرفته است.
سامانه دفاعی یکپارچه به خصوص اگر نیروهای آمریکایی به‌عنوان نیروی تقویت‌کننده روحیه و ضامن در آن حضور داشته باشند، می‌تواند موهبتی باشد تا احتمال جنگ خطرناک منطقه‌ای را کاهش دهد.