به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در مطلب تازه خود نوشت: هفته گذشته، «وانگ یی» -وزیر امور خارجه چین- تلاش کرد تا یک رژه پیروزی در اقیانوس آرام جنوبی داشته باشد.
به‌دنبال پیمان امنیتی گسترده چین با جزایر سلیمان در ماه آوریل، او به این امید که معاملات جدید را تضمین کند، با همتایان خود از کشورهای جزیره‌ای اقیانوس آرام در فیجی دیدار کرد.
«الکساندر بی‌گری» در ژانویه نوشت: «قصد پکن برای توسعه تأسیسات با کاربری دوگانه یا حتی پایگاه‌های نظامی مستقیم در سراسر اقیانوس آرام برای سیاست‌گذاران آمریکا تعجب انگیز نیست.»
در این گزارش، مجموعه‌ای از نوشته‌ها و مقاله‌ها در مورد افزایش جاه‌طلبی‌های چین در اقیانوس آرام جنوبی را دنبال و معنای آن‌ها را نه فقط از نظر ژئوپلیتیکی، بلکه برای دموکراسی‌های جزیره‌ای شکننده منطقه و رهبران آن‌ها باز می‌کنیم:
اقیانوس آرام نباید یک سورپرایز استراتژیک باشد.
الکساندر بی گری می‌نویسد، چرا جاه‌طلبی‌های پکن در منطقه برای واشنگتن آشکار نیست؟
«مری یانگ» و «جک دتش» از فارن پالیسی می‌نویسند که گسترش چین به اقیانوس آرام جنوبی استرالیا و آمریکا را غافلگیر کرد.
یک ناو هواپیمابر چینی در حال حرکت است.
پکن به پایگاه‌های نظامی جدید در سراسر اقیانوس هند و آرام چشم دوخته است.
کریگ سینگلتون می نویسد، تانزانیا، کامبوج و امارات در فهرست آرزوهای چین هستند.
یک زیردریایی گریت وال 236 نیروی دریایی ارتش آزادیبخش خلق چین در رژه دریایی در دریا نزدیک چینگدائو، در استان شاندونگ در شرق چین در 23 آوریل 2019 شرکت می‌کند.
موفقیت چین، دموکراسی‌های جزایر شکننده اقیانوس آرام را آزمایش می‌کند.
«فیلیپ سیتوویکی» می نویسد که آمریکا و استرالیا باید برای حمایت از ایالت‌های اقیانوس آرام با یکدیگر همکاری کنند.
«گرانت وایت» و «لاریسا استونکل» می‌نویسند که نخست‌وزیر گروه کوچکی از جزایر اقیانوس آرام به یک بازیگر قدرت بین‌المللی تبدیل شده است.