به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن افرز در یادداشت تازه خود به‌قلم «آندری سولداتوف» و «ایرینا بوروگان» نوشت: در میان بسیاری از پرسش‌ها پیرامون جنگ فاجعه‌بار روسیه در اوکراین، یکی از قابل‌توجه‌ترین پرسش‌ها مربوط به تنش‌های فزاینده بین ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور این کشور و سرویس‌های امنیتی و ارتش اوست.
جنگ با برگزاری یک جلسه شورای امنیت تلویزیونی توسط پوتین آغاز شد که در آن، او «سرگئی ناریشکین» -رئیس سرویس اطلاعات خارجی- را به دلیل عدم اشتیاق کافی در مورد تهاجم، تحقیر کرد.
دو هفته بعد، در حالی که نیروهای روسی با تلفات زیاد و مقاومت غیرمنتظره مواجه شدند، پوتین دو ژنرال سرویس امنیت فدرال روسیه را در بازداشت خانگی قرار داد و تحقیقاتی را در مورد اطلاعات بد و سوءاستفاده از بودجه تعیین‌شده برای پرورش گروههای طرفدار کرملین در اوکراین آغاز کرد.
برای نزدیک به دو هفته در ماه مارس، در میان شایعاتی مبنی بر عصبانیت پوتین از پیشرفت تهاجم، «سرگئی شویگو» -وزیر دفاع- که چهره عمومی جنگ بود و عموماً بهعنوان یکی از قابل اعتمادترین ستوانهای پوتین شناخته میشد، از دیدگان ناپدید شد.
در سال‌های قبل از جنگ، سیلوویکی، بهعنوان نخبگان امنیتی روسیه، یکی از مراکز اصلی قدرت دولت پوتین بود.
پوتین بهعنوان یک افسر سابق کا.گ.ب، مدت‌هاست که برای اجرای سیاست‌های خود و کمک به او برای حفظ قدرت به سرویس‌های امنیتی متکی بوده است.
در گذشته، ارتش روسیه هرگز خطر زیادی برای حاکمان این کشور ایجاد نکرده است. برخلاف سایر جوامع به شدت نظامی‌شده، کودتاهای نظامی موفق بسیار کم بوده است.
در طول دهه 1990، قبل از به قدرت رسیدن پوتین، دولت روسیه ضعیف بود و کرملین مجبور شد بین گروههای رقیب تعادل برقرار کند. گاهی اوقات، این امر منجر به تلاش اعضای ارتش برای نفوذ یا حتی سرنگونی دولت میشد.
روسیه دیگر هیچ نیروی مخالف قابل‌توجهی ندارد. مخالفان سیاسی پوتین کشته، یا به زندان انداخته و مجبور به تبعید شدهاند.
در جنگ اوکراین، نقش رسمی سرویس امنیت فدرال روسیه این است که اطمینان حاصل کند نیروهای روسی مورد خرابکاری یا حمله قرار نمیگیرند. ماموران آن همچنین مسئول ایجاد کنترل سیاسی بر سرزمینهای اشغالی از جمله شهرها و مناطقی هستند که تحت کنترل روسیه قرار گرفتهاند.
با چنین نظارت بی‌وقفهای، ارتش روسیه هرگز افسرانی را پرورش نداده است که قادر به رهبری شورشی موثر باشند.