به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، خبرگزاری بلومبرگ در یادداشت تازه خود به‌قلم «نانسی کیان» نوشت: خودکفایی واقعی غیرممکن است. به جای ایجاد دیوارهای بیشتر، پکن باید به دنبال ادغام عمیق‌تر خود در زنجیره‌های تامین جهانی باشد.
تحریم‌های ویرانگر اعمال‌شده علیه روسیه مطمئناً باعث توقف رهبران پکن شده است. آن‌ها قبلاً اقداماتی را برای محافظت از اقتصاد چین در برابر مجازات‌های مشابه انجام می‌دادند. اکنون آن‌ها احتمالاً تلاش‌های خود را برای خودکفایی بیشتر چین و در نتیجه احتمالاً ضد تحریم‌ها مضاعف خواهند کرد.
شاید با پول و تلاش کافی، چین روزی بتواند خود را از ریزتراشه‌های پیشرفته غربی دور کند. در همین حال، اندازه و تنوع اقتصاد آن باید هرگونه قطع رابطه با بازارهای مالی غرب را کاهش دهد. با این حال، در یک حوزه حیاتی، دستیابی به خودکفایی به سادگی ممکن نیست.
بزرگترین آسیب پذیری چین غذا است، کالایی که بیشترین اهمیت را برای ثبات سیاسی دارد. از زمان‌های قدیم، چینی‌ها بر این باور بودند که کمبود غذا نشانه آن است که فرمانروای بهشت را از دست داد‌ه‌اند. حتی رهبر انقلابی برجسته چین، «مائو تسه تونگ» در سال 1959 در مواجهه با قحطی بزرگ چین که تا سال 1961 ادامه داشت، از سمت خود به عنوان رئیس دولت کنار رفت.
چین از آن زمان که بین 22 تا 45 میلیون نفر کشته شدند، واردکننده خالص غذا بوده است.
دولت چین با درک وابستگی فزاینده خود به واردات مواد غذایی، شروع به ذخیره‌سازی تاریخی کرده است.
بیش از 70 درصد از واردات مواد غذایی چین از برزیل، آمریکا، کانادا، استرالیا، نیوزیلند، اندونزی، تایلند، هنگ‌کنگ، آرژانتین و فرانسه انجام می‌شود.
در حالی که دولت چین در تلاش است تا تولیدات کشاورزی داخلی را تقویت کند، پتانسیل آن محدود است، چین تنها 0.21 هکتار زمین قابل کشت برای هر نفر دارد که کمتر از یک پنجم از 1.16 هکتار برای هر نفر در آمریکا است.
یک استراتژی هوشمندانه‌تر، تعمیق ادغام با کشورهای غربی و پرهزینه ساختن آن‌ها برای قطع روابط خواهد بود.
جنگ تجاری آمریکا و چین در زمینه کاهش بسیار کمتر در تجارت، هزینه‌های بالقوه را نشان می‌دهد.
حتی قبل از آخرین افزایش تورم، تعرفه‌ها قیمت کالاهای وارداتی را افزایش داده و درآمد واقعی کل را در آمریکا و چین کاهش داده است. کاهش گسترده‌تر و طولانی‌مدت‌تر تجارت می‌تواند باعث آسیب بیشتر اقتصادی ناشی از تخریب مشاغل در بخش‌های صادراتی شود. اگر چین حتی عمیق‌تر در زنجیره‌های تامین جهانی ادغام می‌شد، این هزینه‌ها بیشتر می‌شد.
روابط اقتصادی عمیق‌تر، بهترین راه برای چین جهت حفظ منافع خود است.