به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در مطلب تازه خود به‌قلم «دیوید میلیبند» نوشت: رنجی که اوکراینی‌ها متحمل می‌شوند، نفرت‌انگیز است اما متاسفانه این موضوع غیرعادی نیست.
جنگ روسیه نشان‌‌دهنده بدترین نوع مصونیت از مجازات در عصر ماست؛ عصری که ارتش‌ها و رهبران سیاسی که آن‌ها را کنترل می‌کنند، قوانین مبنایی حاکم بر جنگ و محافظت از غیرنظامیان را کنار گذاشته‌اند.
این عصری اجتناب‌ناپذیر نیست، اما می‌تواند بدتر شود، مگر این که افراد معتقد به حاکمیت قانون دست به کار شوند.
نزدیک به 90 درصد از تلفات در مناطق جنگی امروزی غیرنظامیان هستند. حملات به تاسیسات بهداشتی طی پنج سال گذشته 90 درصد افزایش یافته، در حالی که حمله به امدادگران طی یک ده گذشته 80 درصد افزایش داشته است.
به گزارش آکپس، سازمان غیرانتفاعی تحلیل بشردوستانه، 200 میلیون نفر تلاش می‌کنند تا در جنگ‌ها زنده بمانند و محدودیت‌های دسترسی بشردوستانه به شدت زیاد و سخت شده‌اند.
جنگ مدرن از افغانستان گرفته تا جمهوری دموکراتیک کنگو و مالی توسط ارتش‌ها و دولت‌ها به نحوی تعریف شده که هرگونه دسترسی به کمک را ممنوع می‌کند و بنابر تعریف آنه می‌توان خشونت گسترده مبتنی بر جنسیت از جمله تجاوز جنسی مرتکب شد و امدادگران و زیرساخت‌های غیرنظامی به خصوص تاسیسات بهداشتی را مورد هدف قرار داد.
نشست گروه 7 شامل دموکراسی‌های صنعتی پیشرو جهان در اواخر این ماه در آلمان برگزار می‌شود و فرصت اساسی برای تغییر این رویکرد است.
میزبانان آلمانی گفته‌اند که این نشست بر دفاع از اوکراین، تقویت اتحاد فراآتلانتیکی و رسیدگی بر بحران امنیت جهانی غذا تمرکز می‌کند که به واسطه این جنگ تشدید شده است. این موارد اهدافی حیاتی هستند، اما این نشست باید به موضوع پاسخگو کردن در جریان جنگ نیز اولویت دهد.
بر مبنای سخنانی که رهبران گروه 7 تاکنون گفته‌اند، جی 7 وسوسه شده تا دموکراسی را در مقابل استبداد در کانون اصلی مباحث خود قرار دهد. این کاری اشتباه است.
در واقع، بسیاری از کشورها قدرتمند دموکراتیک از جمله هند، برزیل و آفریقای جنوبی در جریان درگیری بین غرب و روسیه در حاشیه قرار گرفته‌اند. این نشست باید با استفاده از زبان و تاکید بر اولویت دادن به نگرانی‌های آن‌ها، آنان را نیز به میدان بکشاند.
نکته دوم اینکه، پرداختن به ادعاهای روسیه و نیمه جنوبی جهان اهمیت دارد. آن‌ها مدعی هستند که غرب در مورد نحوه عمل در جنگ از جمله جنگ در افغانستان، عراق، سومالی و ساحل عاج و هم‌چنین، درمورد سیاست‌های مربوط به پناه‌جویان در کشورهای غربی ریاکاری می‌کند.
علاوه بر این، تمامی کشورهای جی 7 باید به چنین قوانینی احترام بگذارند و این باید پیش‌شرط هرگونه ائتلاف امنیتی و انتقال تسلیحات باشد.
سومین نکته اینکه، باید یک صدای واحد در این نشست شنیده شود که به نفع نظام‌های واقعی پاسخگو در نظم بین‌الملل باشد و چنین صدایی باید برای جهان اهمیت داشته باشد.
قطعنامه «لیختن‌اشتاین» یک گام کوچک اما واقعی در مسیر درست است که مجمع عمومی سازمان ملل اخیرا آن را تصویب کرده و اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل را ملزم می‌کند تا توجیهی برای اعمال حق وتوی خود داشته باشند. حق وتو به ابزاری برای پنهان‌کاری و بن‌بست‌ها تبدیل شده است.
در نهایت، لازم است جوامع شکننده در کشورهایی نظیر سومالی که متکی به اوکراین و مناطق اطراف برای واردات 95 درصد از گندم خود است، متحمل هزینه‌های جنگ در اوکراین نشوند.