به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه آبزرور در گزارشی به‌قلم «هارش پانت» «ایجاز وانی» نوشت: تروریسم دولتی بزرگ‌ترین چالش هند است و دهلی‌نو انتظار دارد حمله تروریستی اخیر در منطقه پونچ در جامو و کشمیر که در آن پنج سرباز ارتش هند جان باختند، مورد توجه کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای قرار گیرد.
در ۲۸ آوریل، دهلی‌نو میزبان نشست وزرای دفاع کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای برای بحث در مورد صلح و امنیت منطقه‌ای، تلاش‌های ضد تروریسم و چندجانبه گراییِ موثر بود.
در این کنفرانس که به ریاست «راجنات سینگـ»وزیر دفاع هند برگزار شد، همتایان وی از روسیه، چین، ایران، بلاروس، ازبکستان، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان حضور داشتند.
مشاور ویژه دفاعی نخست‌وزیر پاکستان نیز به‌صورت مجازی حضور داشت.
در این کنفرانس در مورد امنیت منطقه‌ای و بین‌المللی تحت منشور سازمان همکاری شانگهای بحث شد، پروتکلی به امضاء رسید و اعضا اراده خود را برای ایجاد منطقه‌ای امن، باثبات و مرفه ابراز و به اتفاق آراء همه اشکال تروریسم را محکوم کردند.
آقای سینگ از کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای خواست تا به‌طور جمعی برای از بین بردن تروریسم تلاش کنند و حامیان آن را مورد بازخواست قرار دهند.
وی همچنین از کشورهای عضو خواست که به‌طور موثر با تروریسم به‌عنوان اولویت اصلی مقابله کنند و سازمان همکاری شانگهای را به یک سازمان بین‌المللی معتبرتر و قوی‌تر تبدیل نمایند. سینگ همچنین تعهد دهلی‌نو به ایجاد ظرفیت‌های دفاعی برای اعضای سازمان همکاری شانگهای و کمک به «رفاه چند بعدی منطقه» را تأیید کرد.
هند در سال ۲۰۰۵ به‌عنوان عضو ناظر سازمان همکاری شانگهای شناخته شد و در ژوئن ۲۰۱۷ در نشست آستانه عضویت کامل این سازمان را به دست آورد.
هند به‌عنوان یک عضو دائم از ابتدا، نه‌تنها از تقویت دستور کار اصلی سازمان همکاری شانگهای در مورد تروریسم و رادیکالیسم حمایت کرد، بلکه تعهد خود را به ارتباط، ثبات، تمامیت ارضی و حاکمیت منطقه‌ای تقویت کرد.
دهلی‌نو همواره ادعا کرده است برای صلح و آشتی پایدار در افغانستان، این کشور آسیب‌دیده از درگیری، از فرایندهای با محوریت مردم افغان حمایت می‌کند.
هند همواره از سرمایه دیپلماتیک خود برای همکاری‌های منطقه‌ای استفاده کرده و از پلتفرم سازمان همکاری شانگهای نیز برای تقویت این همکاری‌ها با همتایان منطقه‌ای خود بهره برده است.
در سال ۲۰۱۸، «نارندرا مودی» در چینگدائو در چین، نام اختصاری SECURE را برای برجسته کردن چالش‌های مهم منطقه‌ای پیش روی سازمان همکاری شانگهای ابداع کرد.
جایی که Sبرای امنیت شهروندان،E برای توسعه اقتصادی برای همه، C برای اتصال منطقه، U برای متحد کردن مردم، R برای احترام به حاکمیت و یکپارچگی و E برای حفاظت از محیط‌زیست است.
وی همچنین تأکید کرد که صلح پایدار در افغانستان تنها از طریق گروه تماس افغانستان ACG تحت نظارت سازمان همکاری شانگهای محقق می‌شود.
در سال ۲۰۰۵ به‌منظور حفظ همکاری منطقه‌ای با کابل در مورد موضوعات موردعلاقه کشورهای منطقه ایجاد شد.
هند باید توجه اعضای با نفوذ سازمان همکاری شانگهای را در مورد تروریسم دولتی پاکستان (ادعای هند)، گروه‌های تروریستی جهانی و منطقه‌ای مانند القاعده، داعش خراسان، لشکر طیبه، جیش محمد و جنبش اسلامی ازبکستان جلب کند تا این سازمان و منطقه بزرگ‌تر اوراسیا از این نیروهای افراطی ایمن بماند.
این موضوع همچنین در چین، روسیه و جمهوری‌های آسیای میانه که با تهدیدات فزاینده‌ای مواجه هستند، باعث نگرانی شده است.
یکی دیگر از چالش‌های رایج برای منطقه سازمان همکاری شانگهای، تجارت غیرقانونی مواد مخدر است که از منطقه اف-پاک (افغانستان-پاکستان) سرچشمه می‌گیرد.
در سال ۲۰۲۱، بیش از ۸۰ درصد مواد مخدر تریاک و هروئین از افغانستان از طریق مسیرهای مختلف به بازار جهانی تریاک وارد شده است. دخالت بیشتر گروه‌های تروریستی در تجارت مواد مخدر، چالش‌های ژئوپلیتیک جدیدی را برای سازمان همکاری شانگهای ایجاد کرده است.
افغانستان ناآرام به‌عنوان پناهگاهی برای تروریست‌ها در منطقه اف-پاک (افغانستان-پاکستان)، تنگناهای بسیاری را در پروژه‌های ارتباطی ایجاد‌شده توسط کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای و دیگر کشورهای منطقه‌ای اوراسیا ایجاد کرده است.
علاوه بر این، پاکستان با خودداری از تسهیل اتصال از طریق خاک خود، مانع از منافع استراتژیک، اقتصادی و فرهنگی شده است. به‌عنوان‌مثال، خط لوله ترکمنستان-افغانستان-پاکستان-هند از سال ۲۰۰۶ به دلیل بی‌ثباتی در افغانستان و موانع ایجاد‌شده توسط پاکستان متوقف‌شده است.
برعکس، اسلام آباد کریدور اقتصادی چین و پاکستان، به‌عنوان یکی از طرح‌های شاخص ابتکارکمربند و جاده، را با سرمایه‌گذاری به ارزش ۶۲ میلیارد دلار، تسهیل کرده است.
در کشمیر تحت حاکمیت پاکستان قرار دارد و حاکمیت و یکپارچگی ارضی هند را نقض می‌کند. با این حال، هند پروژه‌های ارتباطی جدید در منطقه مانند بندر چابهار در استان سیستان و بلوچستان ایران و کریدور حمل‌ونقل بین‌المللی شمال-جنوب به طول ۷۲۰۰ کیلومتر بین روسیه، ایران و هند را بررسی کرده است.
هند همچنین در سال ۲۰۱۸ به عضویت توافق عشق‌آباد درآمد. دهلی‌نو باید از سازمان همکاری شانگهای در رابطه با مسائلی مانند بندر چابهار، کریدور شمال-جنوب کمک بگیرد تا نفوذ فزاینده خود را بر اوراسیا را گسترش دهد و برای توسعه زنجیره‌های تأمین قابل‌اعتماد، انعطاف‌پذیر و متنوع در منطقه تلاش کند.
درنهایت، همچنان این تصور در غرب وجود دارد که سازمان همکاری شانگهای یک مجمع ضد غرب است.
با این حال، رشد اقتصادی و سیاسی هند در سطح جهانی در عصر سیاست خارجی چندجانبه، دهلی‌نو را به بازیگری بالقوه در تبدیل سازمان همکاری شانگهای به یک سازمان توسعه محور در اوراسیا و نه یک اتحاد ضد غرب تبدیل کرده است.
به همین دلیل است که دهلی‌نو بر حفظ صلح و امنیت بر اساس مفاد منشور سازمان ملل متحد برای تضمین رفاه جمعی منطقه تأکید کرده است.
هند از همکاری برد-برد در سازمان همکاری شانگهای برای اتصال منطقه‌ای یا فرامنطقه‌ای، همکاری امنیتی و دفاعی منطقه‌ای، مبارزه با تروریسم دولتی و کمک به ایجاد صلح و رفاه و یک دولت فراگیر در افغانستان و نظم جهانی صلح‌آمیز بدون بلوک‌های رقیب حمایت کرده است.