به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن افرز در مطلب تازه خود به‌قلم «اریک لین» «گرینبرگ» نوشت: پهپادهای ساخت ایران اکنون به‌طور معمولی در آسمان کی‌یف حرکت می‌کنند.
در سایر نقاط اوکراین، پهپادهای ساخت ترکیه و آمریکا به نیروهای اوکراینی کمک می‌کنند تا نیروهای روسی را هدف قرار دهند.
این عملیات‌ها نشان‌‌‌دهنده نقش رو به رشد سلاح‌های کنترل از راه دور در جنگ است. این درگیری همچنین نشان می‌دهد که چگونه صادرات پهپادها به طور فزاینده‌ای به دیپلماسی مرتبط شده است.
با افزایش استفاده از پهپادها، کشورها برای افزایش نفوذ جهانی خود، در صادرات پهپادها سرمایه‌گذاری کرده‌اند.
مطمئناً، این بخشی از یک روند ثابت است: دولت‌ها مدت‌هاست که از صادرات تسلیحات به‌عنوان یک ابزار دیپلماتیک استفاده می‌کنند.
فروش تسلیحات بیشتر از پرکردن خزانه دولت و پرداخت هزینه‌های تحقیق و توسعه، به برنامه‌های سیاست خارجی کشورها کمک می‌کند.
فروش یا اهدای تسلیحات به شرکای همفکر می‌تواند برای گرفتن امتیاز، اعمال نفوذ، مقابله با رقبا و تقویت روابط نظامی مورد استفاده قرار گیرد.
عصر جدیدی از تجارت تسلیحات در حال ظهور است که در آن صادرکنندگان جدیدی مانند ایران و ترکیه جایگزین تامین‌کنندگان تسلیحات سنتی شده و از صادرات پهپادها برای گسترش نفوذ به خارج از مرزها استفاده می‌کنند. این صادرات نفوذ واشنگتن و امنیت شرکای آن را تهدید می‌کند. برای حفظ پیشروی سیاسی، سیاست‌گذاران آمریکا باید به متحدان در ساخت پهپادها کمک کنند و در عین حال رویکردهایی را برای مقابله با تهدید پهپادهای رقیب توسعه دهند.
نقش پهپادها در دیپلماسی به دلیل تقاضای فزاینده در حال افزایش است. رهبران بین‌المللی به طور فزاینده‌ای متقاعد شده‌اند که جاه‌طلبی‌های دفاعی و سیاست خارجی آن‌ها به داشتن سلاح‌های کنترل از راه دور بستگی دارد.
پهپادها با اجازه دادن به دولت‌ها برای فرافکنی قدرت و در عین حال به حداقل رساندن خطر برای پرسنل، ماهیت درگیری‌های مدرن را تغییر داده‌اند.
با دور نگه داشتن خدمه از خطوط مقدم، پهپادها به دولت‌ها این امکان را می‌دهند که حملات مخاطره‌آمیز یا ماموریت‌های جمع‌آوری اطلاعات را انجام دهند که در غیر این صورت ممکن است به‌شدت خطرناک باشد.
به‌عنوان مثال، روسیه اغلب به جای هواپیماهای تهاجمی سرنشین‌دار از پهپادها برای حمله به اهداف اوکراینی‌ای که به خوبی از آن‌ها دفاع می‌شود، استفاده می‌کند.
صادرکنندگان تسلیحات سنتی مانند آمریکا در ابتدا با سیستم‌هایی از جمله MQ-9 Reaper بر تولید پهپادها تسلط داشتند.
اما محدودیت‌های صادراتی مانند نظام کنترل تکنولوژی موشکی (MTCR)، یک توافق چندجانبه که آمریکا در آن عضو است، فروش پهپادهای ساخت آمریکا را حتی به نزدیک‌ترین متحدان واشنگتن به‌شدت محدود کرد.
شرکت‌هایی که از کشورهای امضاکننده MTCR نیستند، مانند چین و اسرائیل(رژیم صهیونیستی)، مشتاقانه وارد عمل شدند تا این خلأ را پر کنند.
در همان زمان، کشورهای دیگری که به طور سنتی صادرکننده پهپاد نبودند، بودجه‌ی برنامه‌های تولید پهپاد خود را افزایش دادند.
ایران پهپادها را به کشورهای دیگر فروخت و آن‌ها را در اختیار حزب‌الله و حوثی‌ها قرار داد. به طور مشابه، برنامه‌ی پهپادهای ترکیه، که تا حدی برای کاهش وابستگی به تامین‌کنندگان تسلیحات خارجی توسعه یافته است،پس از امتحانBayraktar TB2 سودمند واقع شده‌اند.
ترکیه ابتدا TB2 را علیه نیروهای کرد در عراق و سوریه استفاده کرد، و پس از آن TB2 در لیست خرید نزدیک به دوجین کشور در سراسر آفریقا، آسیای‌مرکزی، اروپا و غرب آسیا قرار گرفت.