به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه اویل پرایثس در یادداشت خود به‌قلم «سایمون واتکینز» نوشت: ولادیمیر پوتین هفته گذشته برای دومین بار به تهران سفر کرد. درست قبل از ورود او، غول گاز دولتی روسیه، گازپروم، یک توافق 40 میلیارد دلاری با شرکت ملی نفت ایران امضا کرد.
این قرارداد، بخشی از دستور کار افزایش همکاری‌ها میان روسیه و ایران بود.
این تفاهم‌نامه گازپروم را متعهد به سرمایه‌گذاری 10 میلیارد دلاری در راستای توسعه میادین گازی کیش و پارس شمالی کرده است.
این تفاهم‌نامه همچنین حاوی جزئیات پروژه 15 میلیارد دلاری برای افزایش فشار در میدان گازی بزرگ پارس جنوبی در مرز دریایی ایران و قطر است. به گفته منابع خبری ایران، گازپروم همچنین در تکمیل پروژه‌های مختلف گاز طبیعی مایع و ساخت خطوط لوله صادرات گاز مشارکت خواهد داشت.
این طرح توسط کرملین طراحی شده است تا روسیه بتواند کنترل خود بر ذخایر گازی ایران را افزایش دهد، زیرا جمهوری اسلامی می‌تواند با انتقال گاز خود به جنوب اروپا، به کاهش بحران فعلی عرضه گاز در کشورهای اروپایی کمک کند.
میدان پارس جنوبی با مساحتی به وسعت 3700 کیلومتر مربع، بزرگترین مخزن گازی جهان است که حداقل 1800 تریلیون فوت مکعب گاز و حداقل 50 میلیارد بشکه میعانات گازی طبیعی را در خود جای داده است.
با توجه به علاقه چین به فاز 11 میدان گاز پارس جنوبی، این موضوع اهمیت ژئوپلیتیکی گسترده‌تری پیدا می‌کند.
تمرکز گازپروم بر گسترش ظرفیت‌های گاز طبیعی مایع ایران دقیقاً در زمان افزایش چشمگیر تقاضای LNG (گاز طبیعی مایع) در کشورهای اروپایی برای جبران کمبود گاز ناشی از ممنوعیت واردات گاز روسیه، نشان‌دهنده یک حرکت استراتژیک از پیش تعیین‌شده است.
منابع نفت و گاز روسیه همیشه مکانیزمی کلیدی بوده که روسیه از طریق آن می‌تواند اولا، کشورهای نیازمند انرژی اتحاد جماهیر شوروی سابق را تحت کنترل خود نگه دارد.
برای مثال، این اتفاق در اتحادیه اروپا به وضوح مشاهده می‌شود. ثانیاً، اطمینان حاصل شود که کشورهای اصلی اتحادیه اروپا «به‌ویژه آلمان»، به دنبال مداخله بیش از حد در هیچ یک از معاملات روسیه با سایر کشورهای غیر اتحادیه اروپا نیستند.
ثالثاً، در صورت امکان و در زمان مناسب، ابتدا هرج و مرج را ایجاد کند و سپس نفوذش را در آن کشورهای بی‌ثبات افزایش دهد.