به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه جروزالم پست در یادداشت خود به‌قلم «جاناتان اسپایر» نوشت: در روز 21 ژوئن در وزارت انرژی، لبنان به همراه، سوریه و مصر در بیروت، قراردادی برای تامین گاز طبیعی مصر به لبنان از طریق سوریه امضا کردند. مسیر انتقال انرژی از طریق خط لوله عرب که از اردن و سوریه می‌گذرد، به لبنان خواهد رسید.
تامین مالی این توافقنامه، نیازمند تایید نهایی بانک جهانی است و برای آمریکا از چند نظر حائز اهمیت است.
اولاً، اگر اجرا شود، تا حدودی به کاهش مصائب شهروندان لبنانی کمک می‌کند، زیرا قطع برق روزانه و ساعات طولانی بدون برق به بخشی از زندگی روزمره مردم تبدیل شده است.
ثانیاً، این توافق، یک دستاورد مهم برای حکومت اسد در سوریه است. موافقت کاخ سفید همچنان مورد نیاز است، زیرا این توافق با قانون سزار واشنگتن که تحریم‌های مالی علیه سوریه را حفظ می‌کند، مغایرت دارد.
قبل از جنگ، گاز از مصر به لبنان پمپاژ می‌شد، اما این روند در سال 2011 به دلیل بی‌ثباتی و حملات به این خط لوله در سوریه متوقف شد.
این توافق پیامدهای ژئوپلیتیکی نیز دارد. اگر آمریکا اقدام نهایی را انجام دهد، حداقل تا حدودی تلاش‌های تهران را برای تحیکم بیشتر تسلط بر بیروت با حربه نیاز به انرژی خنثی کرده است.
از ماه سپتامبر، سه نفتکش ایرانی حامل سوخت از این کشور به سمت بندر بانیاس سوریه راه یافته‌اند. توافق ژوئن در خدمت معکوس کردن این امر است و تأمین انرژی برای برق را در سطح استراتژیک بجای ایران، به کشورهای همسو با غرب محول می‌کند.
در این رابطه و شاید مهم‌تر از همه، به نظر می‌رسد که بخشی یا تمام گاز که از طریق خط لوله به نیروگاه دیر عمار می‌رسد، اسرائیلی خواهد بود.
بنابراین، واضح است که گازی که از طریق اردن و سوریه به لبنان خواهد رسید، در صورت تایید نهایی توافقنامه 21 ژوئن توسط اسرائیل(رژیم صهیونیستی)، از میدان لویاتان استخراج خواهد شد.
در صورت اجرایی شدن توافق، یک دستاورد قابل‌توجه برای حکومت اسد در تلاش برای پایان دادن به انزوای خود خواهد بود. همچنین در وضعیتی عجیب، حزب‌الله می‌تواند به کمک استخراج گاز اسرائیل(رژیم صهیونستی) از مدیترانه شرقی، سنگرهای خود را در جنوب بیروت مستحکم کند.