به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه نشنال اینترست در یادداشتی به‌قلم «مایکل هویت» نوشت: سفر این هفته «آنتونی بلینکن» به ریاض، گفتگوهای جاری در مورد غرب‌آسیا، انرژی هسته‌ای غیرنظامی و توسعه سلاح‌های کشتارجمعی را دوباره برانگیخت.
این بحث ده‌ها سال است که وجود داشته است. هر دولتی در 20 سال گذشته به دنبال رسیدگی به نگرانی‌های مربوط به سلاح‌های کشتارجمعی بوده و در عین حال با این معما دست‌وپنجه نرم می‌کند که برنامه‌های انرژی هسته‌ای غیرنظامی می‌توانند انرژی فراوان و کم‌کربن را فراهم کنند و در عین حال به‌طور بالقوه منجر به برنامه تسلیحات هسته‌ای شوند.
با نزدیک شدن به بیستمین سالگرد تهاجم به عراق که توسط اطلاعات غلط سلاح‌های کشتارجمعی انجام شد، زمان آن فرا رسیده است که سیاست‌ها، تصمیمات و هرگونه پیش‌فرض نادرستی که ثبات را در این منطقه استراتژیک جهان تهدید می‌کند، بررسی کنیم.
سیاست‌های غیرنظامی انرژی هسته‌ای توانایی ما را برای انجام مسئولیت‌های منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای تقویت یا تضعیف می‌کند؟
ما باید از این نظر آگاه باشیم که آمریکا، تنها یا مسلط شریک هسته‌ای غیرنظامی در قرن بیست و یکم نیست.
برخلاف صدام حسین، قذافی درواقع برنامه‌ای داشت، اما پس از مشاهده حمله آمریکا به عراق، به‌احتمال زیاد فکر می‌کرد که فرد بعدی خواهد بود.
در سال 2008، امارات برنامه هسته‌ای غیرنظامی خود را پس از چندین سال رایزنی با آمریکا آغاز کرد. یکی از اجزای اصلی هر توافق هسته‌ای با آمریکا، امضای توافقنامه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای است.
سیاست‌گذاران منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای، توانایی ما را برای رقابت در انرژی هسته‌ای غیرنظامی در سراسر مناطق کلیدی جهان به‌شدت محدود کرده است.
در حال حاضر، سعودی‌ها تلاش می‌کنند تا آمریکا را وارد یک گفتگوی مشروع درباره دستیابی به انرژی هسته‌ای غیرنظامی کنند.
عربستان ما را «ملت ترجیحی» برای همکاری با آن نامیده است. این یک بیانیه جسورانه است با توجه به اینکه ما راه‌حل قابل قبولی ارائه نکرده‌ایم، سابقه ما در ساخت هسته‌ای جدید الهام‌بخش نیست و ما همچنان به تماشای نزدیک شدن ایران به برنامه تسلیحاتی ادامه می‌دهیم؛
اما این نشان می‌دهد که ما فرصتی برای بهبودی و بازگشت به مسیر داریم.
سعودی‌ها برای ادامه جستجو برای اتحاد استراتژیک تر با آمریکا مستحق اعتبار هستند. بیایید آن‌ها را به دست روسیه و چین نیندازیم.
در عوض، بیایید ضمن در نظر گرفتن منافع امنیتی خود در آن منطقه از جهان، با موقعیت ژئوپلیتیک آن‌ها همدلی کنیم و یک‌بار برای همیشه به دنبال دولت استراتژیک دست‌نیافتنی در سلاح‌های کشتارجمعی باشیم.