به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه میدل ایست‌آی در یادداشت تازه خود به‌قلم «جان کالابریس» نوشت: عربستان و امارات بازیگران اقتصادی غالب در غرب‌آسیا و شمال آفریقا هستند که بیش از نیمی از واردات و صادرات منطقه را به خود اختصاص می‌دهند. طی دهه گذشته، با تضعیف مراکز سنتی مانند قدرت مصر، عراق و سوریه، همین دو کشور به بازیگران قاطع‌تر و تأثیرگذارتر در امور منطقه‌ای و جهانی تبدیل شده‌اند.
در پی قیام‌های بهار عربی در سال 2011، ریاض و ابوظبی یک اتحاد استراتژیک ایجاد کردند که ریشه در منافع مشترک در تضمین ثبات داخلی و بقای نظام، کاهش توسعه‌طلبی ایران، و خنثی کردن خروج آمریکا بعنوان ضامن امنیت از نقش سنتی خود داشت. در سال 2016، آن‌ها شورای هماهنگی عربستان و امارات را تأسیس کردند که راه را برای تدوین «استراتژی الاعظم»، چشم‌اندازی مشترک برای تشدید همکاری‌های اقتصادی و نظامی، هموار کرد.
اما چندین اختلاف سیاسی بین عربستان و امارات اخیراً در معرض دید عموم قرار گرفت و سؤالاتی را در مورد شکل و جهت آینده روابط ایجاد کرد. با این حال، فراخوانی از دیدگاه‌های مشترک یک رابطه پیچیده و رقابتی فزاینده را پنهان می‌کند، زیرا عربستان و امارات تلاش می‌کنند تا اقتصادهای خود را متنوع کنند و موقعیت خود را برای سود بردن از قابلیت‌های رو به رشد چین و مشارکت گسترده‌تر در خلیج‌فارس، آفریقا، غرب‌آسیا و شرق قرار دهند.
بازآرایی در سیاست خلیج فارس که پس از سال 2011 حول محور ریاض-ابوظبی رخ داد، بر کاهش تأثیر اعتراضات بهار عربی بر کشورهای خلیج فارس و متحدان آن‌ها در منطقه و همچنین خنثی کردن تلاش‌های ایران برای بهره‌برداری از ناآرامی‌ها تاکید داشت.
امارات مدت‌ها بود که عربستان را یکی از بزرگترین تهدیدات امنیتی خود می‌دانست.
امارات شریک اصلی اقتصادی چین در خلیج‌فارس است. بندر دبی و بندر خلیفه در ابوظبی به تدریج به بندرهای منطقه‌ای برای تجارت خارجی و شرکت‌های بندری و کشتیرانی چین تبدیل شده‌اند.
در حال حاضر، حجم حمل و نقل کانتینری در منطقه که توسط بنادر امارات انجام می‌شود، تقریباً دو برابر عربستان است. سلطه‌ای که امارات بعید است به این زودی‌ها از آن دست بکشد. با این وجود، همانطور که عربستان به برنامه دریایی خود ادامه می‌دهد، می‌توان انتظار داشت که مزیت امارات از نظر ظرفیت‌ها، سهم بازار، سرمایه گذاری‌های بین‌المللی و ارتباطات تجاری کاهش یابد و تعامل تجاری چین احتمالاً نقشی کلیدی در چگونگی گسترش این رقابت ایفا می‌کند.