به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه نایتین فورتی فایو در یادداشت خود به‌قلم «تد گالن کارپنتر» نوشت: 31 دسامبر 2021، سی‌امین سالگرد انحلال اتحاد جماهیر شوروی است. دهه‌های بعدی می‌توانست دورانی باشد که در آن سیاست‌گذاران روشنفکر آمریکا ادغام کامل سیاسی و اقتصادی روسیه در غرب دموکراتیک را تسهیل کنند. در عوض، با شروع دولت «بیل کلینتون»، آمریکا سیاست‌های متکبرانه و ناشیانه‌ای را دنبال کرد که در نهایت به جنگ سرد جدید با مسکو که جهان امروز را آزار می‌دهد، منجر شد.
مشکلات جدی زمانی شروع شد که تیم سیاست خارجی کلینتون برای گسترش ناتو تحت سلطه آمریکا به سمت شرق، به روسیه فشار آورد. این استراتژی با وعده‌های شفاهی که دولت «جورج اچ. دبلیو بوش» در ماه‌های پایانی اتحاد جماهیر شوروی به مسکو داده بود مبنی بر اینکه ناتو از مرزهای شرقی آلمان متحد فراتر نمی‌رود، همخوانی نداشت. در عوض، واشنگتن در سال 1998 سه کشور سابق پیمان ورشو، لهستان، جمهوری چک، و مجارستان را با موفقیت وارد ائتلاف کرد. نکته بدتر این بود که این توسعه تنها مرحله اول تجاوز ناتو به حوزه امنیتی روسیه بود.
مقامات دولت کلینتون به روش‌های دیگری به منافع روسیه تجاوز کردند. به عنوان مثال، همانطور که یوگسلاوی از هم پاشید، واشنگتن از هر فرصتی برای مداخله استفاده کرد، و این کار را به شیوه‌ای انجام داد که همواره مشتری دیرینه سیاسی و مذهبی روسیه، صربستان را تضعیف می‌کرد. به نظر می‌رسید مداخلات نظامی خودآگاهانه آمریکا و ناتو در بوسنی و کوزوو نشان می‌دهد که مسکو در جنگ سرد شکست خورده است و بنابراین، باید با آرامش تمام تحقیرهایی را که قدرت‌های غربی تصمیم به تحمیل آن‌ها داشتند، تحمل می‌کرد.
با این حال، گسترش ناتو به زودی به شکایت اصلی کرملین علیه آمریکا و متحدانش تبدیل شد. مقامات دولت اصرار داشتند که اقدامی علیه منافع روسیه انجام نشده است و رهبران روسیه در نهایت به همین نتیجه خواهند رسید. «مادلین آلبرایت» -وزیر امور خارجه کلینتون- در خاطرات خود تاکید کرد که هدف واشنگتن و اعضای تازه آزاد شده پیمان منحله ورشو «این بود که برای شرق اروپا همان کاری را انجام دهند که ناتو و طرح مارشال برای غرب اروپا انجام داده بود.» او گفت که هدف، «ایجاد حوزه‌ای از منافع مشترک بود که در آن هر ملتی در امنیت زندگی کند.»