به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده اوراسیا ریویو مقاله‌ای به‌قلم «زید بلباگی» منتشرکرد که در آن آمده است:در بحبوحه یک دولت در حال شکست و درگیری‌های خشونت‌آمیز در سراسر کشور، «محمد السودانی» -نخست‌وزیر جدید عراق- ماه گذشته پس از ماه‌ها درگیری داخلی که دولت سلف وی، مصطفی الکاظمی را فلج کرد، منصوب شد.
انتصاب السودانی در بحبوحه درگیری گسترده‌تر میان جناح‌های موافق و مخالف ایران صورت می‌گیرد که باعث شده اعضای شورای نمایندگان عراق نتوانند یک دولت ائتلافی باثبات تشکیل دهند یا رئیس‌جمهوری جدید انتخاب کنند.
در شرایطی که ائتلاف به رهبری نوری المالکی، نخست‌وزیر سابق و حزب الدعوه او به‌دنبال افزایش نمایندگی ملی خود هستند و مقتدی صدر ابتدا اصرار داشت که دولت اکثریت تشکیل دهد و سپس از شبهه‌نظامیان خود برای برهم زدن روند پارلمانی استفاده کرد، کشور و زندگی سیاسی آن بین بد و بدتر قرار گرفت.
دموکراسی عراق به یک تار مو بند است و نهادها، سرویس‌های امنیتی، قوه قضائیه و رسانه‌های این کشور همگی در تأمین نیازهای شهروندان ناکام هستند.
بن‌بست سیاسی سال گذشته پس از اعتراضات به بازنگری در نظام سیاسی آغاز شد. مهم‌ترین شکایات تظاهرکنندگان، مداخله ایران بوده که پیوسته به‌دنبال تضعیف دموکراسی شکننده عراق بوده است.
بنابراین، جای تعجب نیست که به‌رغم چندین دعوت، جنبش الصدر، رقیب السودانی در اردوگاه اکثریت شیعیان عراق، از پیوستن به دولت خودداری کرد.
ناکارآمدی جناح‌های شیعی در عراق نشان‌دهنده مشکل گسترده‌تری است که تعهد خستگی‌ناپذیر ایران به شکل‌دهی به سیاست عراق را نشان نمی‌دهد. به گفته موسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک مستقر در لندن: «عراق همچنان تهدیدی برای امنیت ملی ایران است و به همین دلیل جمهوری اسلامی قصد دارد سیاست داخلی و جهت‌گیری استراتژیک این کشور عربی را شکل دهد».
حملات موشکی اخیر ایران به خاک حزب دموکرات کردستان عراق در واقع نتیجه مستقیم تحولات داخلی ایران است.
از آنجایی که تهران هم‌زمان به‌دنبال محدود کردن قلمرو مورداستفاده توسط گروه‌های مخالف و تحت فشار قرار دادن سیاستمداران عراقی برای انجام خواسته‌هایش است.
بمباران‌های اخیر نشان می‌دهد که فشارهای داخلی، مداخله ایران در عراق را محدود نمی‌کند، بلکه بیشتر آن را افزایش می‌دهد.
درگیری‌های سیاسی در عراق تنها با خروج تهران می‌تواند پایان یابد و برای تحقق آن باید نهادهای عراقی بازسازی شوند و دخالت بازیگران خارجی ازجمله ترکیه، آمریکا و کشورهای حاشیه خلیج‌فارس به حداقل ممکن برسد.
فقط نهادهای قوی عراقی می‌توانند سیاست کشور را دوباره تنظیم کنند.