این آزمایش نشان می‌دهد که پکن در توسعه توانایی بالقوه، تهدید‌آمیزتر از آن چیزی است که واشنگتن تصور کرده است، هرچند روز دوشنبه چین منکر این شد که آن جسم پرتاب شده، موشک بوده است.
گفته می‌شود این موشک نسبت به نمونه‌های بالستیک کندتر است، اما خطرناک نیست: سرعت مافوق صوت اجازه می‌دهد تا مسیر کمتری طی شود که ردیابی این موشک‌ها را دشوار می‌کند.
این تنها قابلیت هسته‌ای نیست که چین در اختیار دارد. برخی دیگر، شامل زیردریایی‌های دارای سلاح هسته‌ای، یک بمب‌افکن دارای قابلیت هسته‌ای و صدها سیلوی مستقر در صحرا می‌شوند که احتمالاً برای نگهداری موشک‌های دارای سلاح هسته‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرند.
موشک‌های مافوق صوت تا حدی برآیند «پارانویا» چین نسبت به مزایای آمریکا در نیروهای استراتژیک است، با توجه به اینکه رهبران آ‌ن‌ها توانایی بازدارندگی هسته‌ای آمریکا را بیش از حد ارزیابی می‌کنند.
برخی ممکن است این تحول نظامی را یک رقابت تسلیحاتی کلاسیک و ارتجاعی با آمریکا بدانند. اما مت معتقد است که توضیحات منطقی‌تر در تمایل شی جین پینگ برای تبدیل چین به یک ابرقدرت واقعی نهفته است: «بسیار واضح است که شی می‌خواهد چین از نظر نظامی درجه یک باشد.
صحبت‌های هسته‌ای را برای لحظه‌ای کنار بگذارید: کریستین معتقد است که مهمترین نتیجه‌گیری واشنگتن باید این باشد که «سلاح‌های مافوق صوت چینی در کاربردهای معمولی بسیار بیشتر از کاربردهای هسته‌ای نگران‌کننده هستند».
علت آن است که این سلاح‌ها می‌توانند به سرعت پایگاه‌ها و ناوهای هواپیمابر را تحت فشار قرار دهند، در حالی که مانع مانور نیروهای آمریکایی و متحدان در اوایل یک درگیری منطقه‌ای می‌شوند.
به اعتقاد مت، تایوان بخشی از دلیل آزمایش موشک است.
او می‌گوید که بازدارندگی هسته‌ای بهبودیافته می‌تواند دست چین را باز بگذارد تا بدون ترس از دخالت آمریکا در تجاوزهای متداول علیه همسایگان خود مانند تایوان شرکت کند. برای اولین بار در تاریخ [آمریکا]، واشنگتن باید از پیشرفت دو رقیب هسته‌ای خود یعنی چین و روسیه جلوگیری کند.