به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده شورای آتلانتیک در مقاله‌ای به‌قلم «مارک آن کاتز» نوشت: حامیان اوکراین ناامید هستند که دولت‌های غرب آسیا به کارزار تحریم روسیه بپردازند.
تعجبی ندارد که نزدیک‌‌ترین شرکای مسکو در سوریه و ایران، حمایت خود را از تهاجم روسیه به اوکراین ابراز کرده‌اند.
اگر پوتین در آن‌جا شکست بخورد، آن حکومت‌ها حمایت لازم روسیه در منطقه غرب آسیا را از دست می‌دهند.
اما واقعیت این است که دولت‌های منطقه به دلیل ترس از برهم زدن توازن دیپلماتیک، اقتصادی و سیاسی که مدت‌هاست با دقت برای رسیدن به آن تلاش کرده‌اند، علاقه‌ای به دخالت در اوکراین ندارند.
کشورهای عربی خلیج‌فارس به چند دلیل تمایلی به توجه به درخواست کاخ سفید برای صادرات بیشتر نفت به منظور کاهش قیمت‌های فزاینده انرژی ندارند: آن‌ها از سقوط قیمت نفت می‌ترسند که در صورت وقوع آن ممکن است آسیب ببینند و اینکه نمی‌خواهند با روسیه درگیر شوند.
بسیاری از کشورهای غرب آسیا نیز به‌شدت به صادرات غلات از اوکراین و روسیه متکی بوده‌اند تا اینکه توافقی با میانجیگری ترکیه و سازمان ملل متحد محاصره دریایی روسیه را کاهش داده است.
در نهایت، حتی اگر آمریکا از مذاکرات توافق هسته‌ای ایران کنار بکشد یا حمایت خود را از سیاست‌های عربستان و امارات در مورد یمن افزایش دهد، باز هم بعید است که این کشورها از اوکراین حمایت کنند. خطر دشمنی با روسیه بسیار زیاد است.
ترکیه تنها متحد سنتی آمریکا در منطقه است که از طریق فروش پهپادها و همکاری با سازمان ملل برای میانجیگری در توافقی که به غلات اوکراینی اجازه می‌دهد به مشتریان غرب آسیا و آفریقا برسد، به اوکراین کمک کرده است. اما آنکارا روابط خود را با روسیه نیز حفظ کرده است.
آیا سایر متحدان منطقه‌ای واشنگتن می‌توانند از آنکارا الگوبرداری کنند؟ برخی از آن‌ها ممکن است بخواهند، اما فرصت‌ها محدود است.
سرانجام، عملکرد ضعیف روسیه در جنگ، تصویر پوتین را به‌عنوان فردی که در مداخله نظامی موفق‌تر از آمریکا یا سایر دولت‌های غربی است، از بین برده است.
دولت بایدن ترجیح می‌دهد که متحدان سنتی‌اش در غرب آسیا بیشتر از اوکراین حمایت و نسبت به روسیه انتقاد کنند تا اینکه بی‌طرف بمانند یا بین دو طرف تعادل برقرار کنند.