به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن افرز مقاله‌ای به‌قلم «دیمیترو کولبا» منتشر کرد که در آن آمده است: در روز چهارم آوریل، من بر سر میز گرد بزرگ در مقر ناتو در بروکسل نشستم و از آنجایی که فنلاند رسماً به عضویت ناتو پذیرفته شد، کف زدم.
من برای دوستان فنلاندی‌ام خوشحالم و از این تغییر در وضعیت تکتونیکی امنیت اروپا استقبال می‌کنم. اما کشور من، اوکراین، هنوز عضو ناتو نیست و این تغییر تا زمانی که نهایی نشود، کامل نخواهد شد.
از شانس ما، چرخ‌های تاریخ در حال چرخش هستند و هیچ کس نمی‌تواند جلوی آن‌ها را بگیرد.
جنگ روسیه علیه اوکراین چیزی فراتر از کشتن اوکراینی‌ها و سرقت سرزمین ماست. ولادیمیر پوتین در تلاش است تا پایه‌های نظم امنیتی اروپا را که پس از سال 1945 شکل گرفت، از بین ببرد.
به همین دلیل است که مخاطرات نه تنها برای اوکراین بلکه برای کل جامعه یورو آتلانتیک بسیار زیاد است.
اوکراین این نبرد را انتخاب نکرد. آمریکا و متحدانش در ناتو نیز این کار را نکردند. روسیه این جنگ را آغاز کرد. اما برعهده اوکراین و شرکای غربی آن است که به مناقشه پایان دهند و یک پیروزی عادلانه به دست آورند که صلح و ثبات در اروپا را برای نسل‌های آینده تضمین کند.
انجام این کار مستلزم پذیرش یک امر اجتناب‌ناپذیر است: اینکه اوکراین به عضویت ناتو در بیاید، در اسرع وقت. زمان آن است که اتحاد دست از بهانه‌تراشی بردارد و روندی را آغاز کند که منجر به الحاق نهایی اوکراین می‌شود و به پوتین نشان می‌دهد که قبلاً شکست خورده است و او را مجبور می‌کند تا جاه‌طلبی‌های خود را تعدیل کند.
در طول این جنگ، ما نشان داده‌ایم که برای عضویت آمادگی بیشتری داریم و چیزهای زیادی برای ارائه به اتحاد داریم. آنچه ما نیاز داریم بیانیه مکتوب واضحی از سوی متحدان است که مسیری را برای الحاق مشخص کند.
ناتو به‌عنوان موفق‌ترین اتحاد دفاعی تاریخ، هم تضمین‌‌کننده امنیت و هم بیانگر آینده سیاسی مشترک است. اما قدرت ائتلاف ناشی از اراده سیاسی اعضای آن است که در پذیرش اوکراین به‌شدت فقدان آن بوده است.
در نشست سال 2008 ناتو در بخارست، اعضا موافقت کردند که عضویت اوکراین را به یک هدف تبدیل کنند، اما زمان بیشتری را صرف پیام دادن به روسیه کردند که این اتفاق نخواهد افتاد.
ائتلاف اراده خود را برای باز نگه داشتن درهای عضویت ابراز کرد اما تنها با این فرض که اوکراین به این زودی وارد ناتو نخواهد شد.
در سال 2022، زمانی که روسیه تهاجم همه‌‌‌‌جانبه وحشتناک خود را آغاز کرد، ناتو هنوز راه واقعی را برای عضویت اوکراین باز نکرده بود. وقتی این سطور را می‌نویسم، آژیر حمله هوایی در کی‌یف به صدا در می‌آید و روسیه در بحبوحه حمله چند ماهه به شهر باخموت است.
مسکو همچنین در حال آماده شدن برای دفع یک سری از حملات متقابل اوکراین است.
به طرز شگفت انگیزی، مخالفان عضویت اوکراین حتی پس از بیش از یک سال جنگ همه‌‌‌‌جانبه به این استدلال ادامه داده‌اند.
با این حال، الحاق فنلاند یک بار برای همیشه نشان می‌دهد که چرا این کشور وارد ناتو نشده است.
روسیه به جدیدترین بخش گسترش ناتو نه با حمله به فنلاند، بلکه با کم اهمیت جلوه دادن اهمیت پیوستن به این کشور، احتمالاً برای جلوگیری از برجسته کردن شکست خود در دور نگه داشتن هلسینکی از اتحاد، پاسخ داد.
آن‌هایی که مخالف الحاق اوکراین هستند نیز استدلال کرده‌اند که خود اوکراین بر سر پیوستن به ناتو اختلاف دارد. در گذشته این درست بود، اما دیگر نه.
اوکراینی‌ها از سال 2014 که روسیه به‌طور غیرقانونی کریمه را تصرف کرد و جنگی را در دونباس به راه انداخت، به‌طور پیوسته از پیوستن به این ائتلاف حمایت می‌کنند.
در سال 2019، اوکراین رسماً قانون اساسی خود را اصلاح کرد تا تعهد خود برای پیوستن به ناتو را تضمین کند.
اکثریت قریب به اتفاق اوکراینی ها – 82 درصد، بر اساس نظرسنجی فوریه 2023 توسط مؤسسه بین‌المللی جمهوری‌خواه، اکنون از پیوستن حمایت می‌کنند.
دیگر شکاف منطقه‌ای در مورد این موضوع وجود ندارد: اکثر اوکراینی‌ها طرفدار ناتو در تمام نقاط کشور هستند.
ساکنان کشورهای ناتو به‌طور فزاینده‌ای اوکراین را به‌عنوان بخشی از جامعه گسترده‌تر خود می‌بینند.
بر اساس یک نظرسنجی در سراسر اتحادیه اروپا که در فوریه 2023 انجام شد، 68 درصد از شهروندان اتحادیه اروپا حمله روسیه به اوکراین را حمله به کل اروپا می‌دانند. این دیدگاه 80 درصد لهستانی‌ها و اسپانیایی‌ها، 70 درصد هلندی‌ها و 65 درصد آلمانی‌ها و فرانسوی‌ها است. رهبران اکثر کشورهای ناتو و مردم آن‌ها اوکراین را بخشی جدایی‌ناپذیر از سیستم امنیتی غرب می‌دانند.
وقت آن است که بر اساس این باورها عمل کنیم.
تجاوز روسیه به اوکراین باعث تقویت مجدد این اتحاد شده و دلیل جدیدی برای وجود به آن بخشیده است.
فنلاند پس از حل اختلافات خود با کشورهای ناتو به آن پیوست. سوئد از این کار پیروی خواهد کرد و اوکراین نیز می‌تواند. این فقط یک موضوع اراده سیاسی است.
اگر روی تفرقه تمرکز کنیم، دچار تفرقه می‌شویم. اما اگر به‌دنبال راه‌حل‌های عملی باشیم، ناتو قوی‌تر و متحدتر خواهد شد.
وقت آن است که این بهانه را کنار بگذاریم و در نهایت بپذیریم که اگر هدف ناتو تضمین امنیت جامعه یورو آتلانتیک باشد، جایگزینی برای پذیرش اوکراین وجود ندارد.