نشنال اینترست:
کارزار فشار حداکثری علیه روسیه کارساز نخواهد بود

به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه نشنال اینترست در یادداشت تازه خود به‌قلم «ویلیام ای‌ اسمیت» نوشت: پس از ورود آمریکا به قرن بیست و یکم، که با جاه­‌طلبی‌­های جهانی گسترده و موقعیت بی­‌نظیر در نظام مالی جهانی همراه بود، تحریم­‌ها به یک ابزار برای رسیدگی به تهدیدها تبدیل شد.

از سال 2000، اعمال مقررات تحریم­‌های آمریکا، تقریبا 1000 درصد افزایش و استفاده از تحریم­‌ها گسترش یافته است. گرچه آن­ها اقتصاد ملی را فلج کرده‌­اند، اما به ندرت اهداف حداكثری خود را به دست آورده‌­اند و باعث رنج اقتصادی شده­‌اند.

آمریکا با تهدید به افزایش خونریزی حتی در اوکراین، علاقمند به تضمین این است که این نتیجه در مبارزه با تحریم‌­های خود علیه روسیه تکرار نشود.

همانطور که حامیان رویکرد آمریکا در قبال تحریم­ها به سرعت متوجه می­شوند، شکی نیست که تحریم‌­ها می­تواند آسیب باورنکردنی به اقتصادهای مورد هدف وارد کند. کارزار‌های «فشار حداکثری» دولت ترامپ اقتصاد ایران و ونزوئلا را ویران کرد و استفاده دولت بایدن از «ابزار اقتصادی» علیه طالبان، افغانستان را در یکی از شدیدترین شوک‌های اقتصادی در تاریخ اخیر قرار داده است.

به همین ترتیب، تحریم‌­های گسترده اعمال شده بر کره شمالی و سوریه، هر دو کشور را از سیستم مالی بین­المللی منزوی و تلفات سنگینی بر اقتصاد آن­ها وارد کرده است. در حالی که آن­ها درد اقتصادی سختی را تحمیل کردند، این کارزار­ها به طور کامل نتوانستند به اهداف اعلام شده خود دست یابند.

به­‌عنوان مثال، تهران به جای مذاکره سریع برای «توافق بهتر»، همان فعالیت‌هایی را که کارزار فشار حداکثری آمریکا به دنبال مهار آن بود، گسترش داد و بی‌اعتمادی ناشی از خروج یکجانبه دولت ترامپ همچنان آفت مذاکرات جاری برای بازگشت مجدد به برجام است.

خواسته‌ها و اهداف حداکثری آمریکا، که اغلب توسط دولت‌های هدف، تهدیدکننده منافع یا بقای آن­ها تلقی می‌شود، سیاست تحریم‌های ناموفق آن را توضیح می‌دهد.

دوازده خواسته «مایک پمپئو» -وزیر امور خارجه برای لغو تحریم‌ها علیه ایران- به معنای بازنویسی کلی سیاست خارجی ایران یا حتی تغییر دولت در تهران بود.

و علی‌رغم نشانه‌های واضحی مبنی بر اینکه مادورو و اسد مایل به انجام هر کاری برای باقی ماندن در قدرت­­اند، واشنگتن به خواسته‌های خود برای تغییر دولت متعهد باقی ماند زیرا هر دو رهبر کنترل کشورهای خود را تثبیت کردند. اخیراً، دولت بایدن لغو تحریم­ها را وابسته به طالبان کرده است تا به برخی از اقدامات سرکوبگران‌ه­ای که دهه‌­ها برای تحمیل آن مبارزه کرده بود، پایان دهد.

هنگامی که آمریکا تحریم­هایی را با شرایط مبهم یا فزاینده­ای اعمال می­کند و در عین حال از تعامل دیپلماتیک اجتناب می­ورزد، دولت­های تحریم شده اغلب به این باور می­رسند که هیچ چشم اندازی برای لغو تحریم­ها وجود ندارد.

این امر، همراه با تهدید اعمال مجدد تحریم­‌ها در صورت تغییر گروه­های سیاسی در واشنگتن، هرگونه انگیزه دولت­ها را برای اعطای امتیازات عمده خواسته شده توسط آمریکا، از بین می­برد.

از ملاحظات سیاسی که بگذریم، بسیاری از سیاستگذاران اعمال فشار اقتصادی، جدا از هرگونه اهداف سیاسی واقع‌بینانه یا استراتژی گسترده­تر را به­عنوان یک هدف در خود می­بینند.

همانطور که تهدید دولت بایدن به تحریم هرگز «ولادیمیر پوتین» را از حمله به اوکراین منصرف نمی­کرد، دلیلی وجود ندارد که باور کنیم درد تحریم‌­ها به تنهایی اکنون پوتین را مجبور به عقب‌­نشینی می­کند.

همانطور که «ولودیمیر زلنسکی» -رئیس‌جمهور اوکراین- می­گوید، جنگ در اوکراین، مانند تقریباً همه جنگ­ها، تنها از طریق مذاکره پایان خواهد یافت.

دستیابی به چنین توافقی احتمالاً غیرممکن خواهد بود اگر کرملین به کاهش تحریم­‌ها دست نیابد. متأسفانه، محتمل است که آمریکا و متحدانش اشتباهات گذشته را تکرار کنند و اهرم‌­های حاصل از تحریم­‌های فلج کننده‌ای را که علیه روسیه اعمال کرده­اند، هدر دهند.

از آنجایی که یورش روسیه هر روز وحشتناک­تر می­شود، واشنگتن نمی­تواند منتظر بماند تا فشار اقتصادی پایدار به تنهایی باعث نابودی پوتین شود.

در صورتی که اوکراین برای حل و فصل لازم برای پایان جنگ مذاکره کند، آمریکا و متحدانش باید سریعاً مسیر خود را اصلاح کنند. آن­ها باید آشکارا اعلام کنند که تحریم­‌ها فقط برای تضمین توافق است و در صورت دستیابی به آن فورا لغو خواهند شد.