بهگزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه اویل پرایس مطلبی بهقلم «سایمون واتکینز» منتشرکرد که در آن امده است: ن هفته گذشته مجموعهای از جلسات بین اعضای ارشد دولتهای عراق و چین باهدف گسترش و تعمیق چارچوب گسترده «نفت در برابر پروژه» برگزار شد که مشخصه آن شرکتهای چینی سرمایهگذاری در پروژههای زیربنایی در عراق در ازای نفت بودند.
بهطور رسمی، «محمدعلی تمیم» -معاون نخستوزیر و وزیر برنامهریزی عراق- و «کوی وی» -سفیر چین در عراق- در موردحمایت چین از مدارس، بیمارستانها، پروژههای برق و بخش خدمات عراق گفتوگو کردند.
به گفته یک منبع ارشد که از نزدیک با وزارت نفت عراق کار میکند، گفتوگوها درمورد پروژههای نفت و گاز بیشتر، بانکداری و تأمین مالی و ساخت راهبردی فرودگاهها و بنادر دریایی برای استفاده دومنظوره (غیرنظامی و نظامی) چینیها ادامه یافت.
همه این پروژهها در راستای پروژه چند نسلی قدرتگیری چین، «طرح کمربند و جاده» هستند که هدف نهایی آن پیشی گرفتن از آمریکا بهعنوان قدرت اقتصادی شماره یک جهان تا سال 2030 است.
در همین حال، توافق چندوجهی اخیر با ایران، پایه و اساس مجموعهای از معاملات مشابه بین چین و عراق را ایجاد کرد.
عراق نهتنها از طریق نمایندگان سیاسی، اقتصادی و نظامی تهران بهشدت تحت تأثیر ایران است، بلکه دو کشور همسایه در بسیاری از بزرگترین میادین نفت و گاز مشترک هستند.
آزادگان (در سمت ایران) / مجنون (از طرف عراق)، آذر/بدره، یادآوران/سنباد، نفت شهر/نفت خانه، دهلران/ابوغراب، پایدار غربی/فکه و اروند/ابوغراب جنوبی ازجمله این موارد هستند.
ازآنجاییکه چین قبلاً بهشدت در سمت ایران در این مخازن دخالت داشت، گسترش این نفوذ به سمت عراقی آنها یک تحول طبیعی بود.
چین برای مدتی قابلتوجه، با نگرانی از واکنش احتمالی آمریکا به دلیل گسترش آشکار حضور خود در کشوری که در آن واشنگتن هنوز فرصتهای سیاسی و اقتصادی خود را میدید، تا جایی که امکان داشت رویکردی کماهمیت در پیش گرفت.
این امر با چندین قرارداد زیر ذرهبین که روی کاغذ برای کار «فقط قراردادی» مربوط به پروژههای مختلف بود، به دست آمد، اما اینها باهم کنترل کاملی را برای چین بر چندین میدان در عراق ایجاد کردند.
همزمان با انجام این معاملات عراق با چین، بغداد بهدنبال این بود که هرگونه واکنش منفی آمریکا را با وعدههایی مبنی بر اینکه عراق فاصله بیشتری بین خود و ایران قرار خواهد داد، خنثی کند.