به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه تاون هال در یادداشت خود به‌قلم «تام تیفانی»، «اسکات پری» نوشت: «وی فنگه» -وزیر دفاع کمونیست چین- هفته گذشته اعلام کرد که کشورش «قطعاً در آغاز جنگ بدون توجه به هزینه‌ای که داشته باشد، تردید نخواهد کرد»
افزود که پکن «هرگونه توطئه استقلال تایوان را درهم می‌کوبد و قاطعانه از اتحاد سرزمین مادری حمایت میکند.»
واکنش ضعیف حاضران، از جمله «لوید آستین» -وزیر دفاع بایدن- شگفتانگیز بود که با ملایمت به وی اطمینان داد که کاخ سفید «از استقلال تایوان حمایت نمی‌کند و محکم پشت این اصل ایستاده است که اختلافات بین تنگه‌ها باید از راههای مسالمتآمیز حل شود.»
«سیاست چین واحد» آمریکا، که ادعای چین کمونیست در مورد تایوان را تصدیق میکند، حاصل افکار 50 سال پیش ر«یچارد نیکسون» و «هنری کیسینجر» حدود بود.
در زمان «جیمی کارتر» که روابط دیپلماتیک خود را با تایپه در سال 1979 قطع کرد و چین را به رسمیت شناخت، به نتیجه رسید. تصمیم کارتر برای تحکیم روابط با جمهوری خلق چین به تعهد پکن برای حل مسالمتآمیز اختلافات خود با تایوان است.
به همان ترتیبی که قرار بود تغییر سیاست خارجی واشنگتن در سال 1979 منجر به چینی مهربان‌تر و ملایم‌تر شود، سرمایه‌داران وال استریت به آمریکایی‌ها اطمینان دادند که تغییرات در سیاست تجاری آغازگر دوره جدیدی از آزادسازی اقتصادی و سیاسی در پشت دیوار بزرگ خواهد بود. که البته این اتفاق نیفتاده است.
با این حال، علی‌رغم شکست چشمگیر این سیاست‌ها، بوروکرات‌های وزارت امور خارجه در دولت‌های آمریکا همچنان بدون ممانعت از این مسیر خطرناک عبور می‌کنند.
جهان از زمان «ریچارد نیکسون» و «جیمی کارتر»، دستخوش تغییرات شگرفی شده است. و رویکرد اقتصادی و سیاست خارجی آمریکا در قبال چین و تایوان نیز همینطور است.
برای شروع، آمریکا باید رهبری کند و تایوان را به‌عنوان یک کشور دموکراتیک و مستقل به رسمیت بشناسد.
قانونگذاران باید رفتار تجاری ترجیحی چین را لغو کنند و رأی سالانه کنگره در مورد تجارت دوجانبه آمریکا و چین را که قبل از سال 2000 وجود داشت، بازگردانند. کاخ سفید همچنین باید برای مذاکره درباره توافقنامه تجارت آزاد با تایوان وارد مذاکره شود.