به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده کویینسی در یادداشت تازه خود به‌قلم «کیت سالیوان دی استرادا» و « آمیا پراتاپ سینگ» نوشت: ناامیدی آمریکا از هند طی هفته‌های اخیر احتمالاً از زمانی که «آتال بیهاری واجپایی» نخست‌وزیر این کشور- در ماه می 1998 مجوز پنج آزمایش هسته‌ای را صادر کرد، به بالاترین حد خود رسیده است.
دهلی نتوانست موضع روشنی در مورد تهاجم روسیه به اوکراین اتخاذ کند و نه به صراحت اقدامات روس‌ها را محکوم کرده و نه در جلسه رای‌گیری در این نشست رای داده است.
آمریکا با مجموعه‌ای از تلاش‌های دیپلماتیک به دنبال تغییر موضع هند است. «جینا ریموندو» -وزیر بازرگانی آمریکا- در پاسخ به گزارش‌هایی مبنی بر اینکه هند ممکن است با پیشنهاد روسیه برای خرید نفت خام تخفیفی و سایر کالاها پیش برود، از این کشور خواست که بودجه جنگ پوتین را تامین نکند.
امروزه، دهلی به دنبال مدیریت روابط حیاتی خود با قدرت‌های بزرگ دنیا جدا از پویایی قطب‌بندی ژئوپلیتیکی در سطح جهان است. این تمایل ریشه در موضع فعلی هند در قبال تهاجم روسیه به اوکراین دارد.
با این وجود، دهلی واردات تسلیحات خود را در دو دهه گذشته تنوع بخشیده و وابستگی خود به روسیه را کاهش داده است.
این کاهش حتی به عنوان یک توجیه برای معافیت هندی‌ها از قانون مقابله با دشمنان آمریکا از طریق تحریم‌ها برای خرید سامانه موشکی زمین به هوای اس-400 روسیه بود.
پیشنهادات برای حذف بیشتر زنجیره‌های تامین هند از مسکو با استقبال گرم هندی‌ها روبه‌رو می‌شود، اما سطح مطلوبی از وفاداری را ارائه نمی‌کنند و بعید است که تغییری اساسی در تصمیمات این کشور ایجاد کنند.
با این حال، همانطور که بحران اوکراین نشان می‌دهد، واشنگتن از شرکای خود انتظار دارد که دست به انتخاب‌های بدون ترسی داشته باشند. هند، به نوبه خود، تمایلی به ارسال تصاویر دشمن به دیگران، چه در رابطه با روسیه و حتی در مورد چین، ندارد.
برای آمریکا، همکاری مشترک با هند ضروری است. این امر به طور کلی به نفع صلح و امنیت جهانی است.
هند می‌تواند شریکی باشد که از قواعد و هنجارهای اساسی حمایت می‌کند که آمریکا و بسیاری از دولت‌های دیگر، آن را غیرقابل مذاکره می‌دانند، اما نمی‌توان آن کشور را تحت فشار قرار داد تا به طور عمده تسلیم چشم‌انداز ایده‌آل آمریکا شود.