به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده کویینسی در مقاله‌ای به‌قلم «باربارا اسلاوین» نوشت:تحریم‌های گسترده به‌جای متقاعد کردن رهبران مستبد و متجاوز برای تغییر روش‌های خود، گرایش‌های ضد دموکراتیک را تقویت کرده و به گسترش سلاح‌های هسته‌ای و سایر موارد انگیزه داده است.
در همین حال، شهروندان عادی این کشورها از نظر کاهش استانداردهای زندگی و افزایش سرکوب دولتی رنج می‌برند. ما این موضوع را بارها و بارها در مکان‌های دور و متمایز مانند ونزوئلا، ایران، کوبا، سوریه و کره شمالی دیده‌ایم.
کره شمالی در سال جاری چندین موشک پرتاب کرده و یک راکتور هسته‌ای را در یونگ بیون دوباره راه‌اندازی نموده که احتمالاً یک فاجعه هسته‌ای در حال شکل‌گیری است.
بودجه برای این تلاش‌ها از سرقت ارزهای دیجیتال و سایر جنایاتی که تحریم‌ها به آن‌ها انگیزه می‌دهد، به دست می‌آید.
وضعیت سیاسی داخلی ایران نیز تحت تحریم‌ها بدتر شده است. خروج از برجام توسط ترامپ، ثروت سیاسی کسانی که در داخل نظام ایران از توافق حمایت کردند را نابود کرد و باعث ایجاد یک دولت یکپارچه راست‌گرا شد که تلاش‌هایش برای تقویت قوانینی که زنان را ملزم به پوشیدن روسری و لباس‌های معمولی می‌کرد، اکنون به‌طور چشمگیری رشد کرده است.
در حالی که فساد و سوءمدیریت نیز تأثیر دارند، اما تحریم‌ها هم نقش مهمی در افول اقتصادی ایران داشته‌اند. مردم ایران با کاهش ارزش پولشان، افزایش تورم و کاهش تجارت و سرمایه‌گذاری، به‌طور فزاینده‌ای فقیر شده‌اند.
سایر کشورهایی که با چنین تحریم‌های گسترده‌ای مواجه شده‌اند، (مانند کوبا، سوریه و ونزوئلا) نیز به سمت بهتر شدن تغییر نکرده‌اند.
اخیراً دولت بایدن محدودیت‌های سرمایه‌گذاری آمریکا در تولید نفت ونزوئلا را کاهش داده است تا برای جلوگیری از صادرات نفت، توسط کشور تحریم‌شده دیگری (یعنی روسیه که به تجاوزات خود در اوکراین ادامه می‌دهد) اقدامات جبرانی انجام دهد.
منتقدین تحریم‌ها استدلال می‌کنند که این مجازات‌ها باعث تغییر در سیاست‌های نظام می‌شود، نه تغییر در خود نظام‌ها. اما پیوند بین تحریم‌ها و تغییر نظام ضعیف است و به نظر می‌رسد تحریم‌ها اغلب عمر بدترین دیکتاتوری‌ها را طولانی می‌کنند، نه اینکه باعث سرنگونی آن‌ها شوند.