به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه نشنال اینترست در مقاله‌ای به‌قلم «ریجارد سندرز» نوشت: در اوایل ژوئن، دولت بایدن تلاش خود را برای نفوذ به آمریکای لاتین با میزبانی نهمین اجلاس سران قاره آمریکا در لس آنجلس آغاز کرد.
اولین اجلاس سران قاره آمریکا در سال 1994 در میامی برگزار شد و نسبت به آینده آمریکای لاتین خوش‌بینی وجود داشت.
هدف فرآیند اجلاس سران، ایجاد یک تلاش مستمر تحت رهبری آمریکا برای یکپارچگی اقتصادی نیمکره بود.
توافقنامه تجارت آزاد آمریکای شمالی به‌تازگی اجرایی شده بود و روابط اقتصادی آمریکا و مکزیک را به طرز چشمگیری تغییر داد و زمینه را برای توافقات آینده با شیلی، کلمبیا و کشورهای آمریکای مرکزی فراهم کرد.
اما حتی زمان مذاکره توافقنامه‌های مختلف تجارت آزاد، جریان مقابل قوی به وجود آمد.
با توجه به تقسیمات ایدئولوژیک در نیمکره، اجلاس‌ها تمایل بیشتری به برجسته کردن موضوعات غیرعادی مانند کاهش فقر و مبارزه با فساد دارند.
دولت بایدن، اگرچه به طور شفاهی متعهد به بهبود روابط با آمریکای لاتین بود، اما در ابتدا به مسائل مبرم‌تر دیگری مشغول شد، پس تصمیم گرفت میزبان اجلاس بعدی باشد.
واقعیت این بود که از دیدگاه آمریکا، دعوت از این کشورها به سادگی ممکن نبود.
رؤسای جمهور مکزیک، هندوراس و بولیوی تصمیم گرفتند در این اجلاس شرکت نکنند و مقامات رده پایین‌تر را اعزام کردند.
ممکن است به دلایل ناگفته مشابه، سایر کشورها اجلاس را تحریم کردند. رهبران گواتمالا و السالوادور که هر دو دارای دولت‌های محافظه‌کار و روابط نزدیک تاریخی با آمریکا هستند، دلایل خاص خود را برای نیامدن داشتند.
آن‌ها فشار قابل‌توجهی از سوی آمریکا در مورد مسائل مربوط به حکومت دموکراتیک احساس می‌کنند.
دولت بایدن به دنبال ایجاد انگیزه به اجلاس لس آنجلس بود. این برنامه از یک طرح اقتصادی جدید برای قاره آمریکا با محوریت انعطاف‌پذیری زنجیره تامین، کربن‌زدایی اقتصادها و تجارت پایدار و فراگیر پرده برداشت.
اما این امر با محافظه‌کاری دولت در مورد مسائل تجاری همراه است و تا آن‌جا که نیازمند تغییرات قانونی و مقرراتی از سوی کشورهای شرکت‌کننده است، مشخص نیست که چه انگیزه‌هایی برای آن‌ها وجود خواهد داشت تا هزینه‌های سنگین لازم این کار‌ها را انجام دهند.