به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه اینساید عربیا در یادداشت تازه خود به‌قلم «جورجیو کافیرو» نوشت: تلاش‌های امارات برای حمایت از دولت سوریه، واشنگتن را ناراحت کرده است. پرونده سوریه به تنش روابط آمریکا و امارات افزوده است.
یکی از استراتژی‌های ابوظبی برای متقاعد کردن مقامات آمریکایی به منظور برقراری روابط دوستانه با سوریه این است که امارات می‌تواند سوریه را از مدار کنترل ایران دور نموده و جمهوری اسلامی را در جهان عرب تضعیف کند.
اما با توجه به میزان نفوذ ایران در دمشق و بدهی رئیس‌جمهور سوریه به تهران، سؤالاتی در مورد اینکه آیا اماراتی‌ها واقعاً معتقدند انجام چنین کاری امکان‌پذیر است یا خیر، وجود دارد.
عوامل تاریخی بسیار مهم هستند. حمایت ایران از دمشق در دوران انزوا در قرن 20 و 21، این کشور را همراه با روسیه به مهم‌ترین متحد غرب آسیا تبدیل کرده است.
ایران از سال 2011 تاکنون، کارهای زیادی برای حفاظت از دولت سوریه انجام داده است.
به علاوه، ایران نقشی را در غرب آسیا ایفا می‌کند که با بسیاری از برنامه های دمشق همسو است. روابط اسد با ایران یک رابطه استراتژیک و ریشه‌دار دوجانبه است که به دهه‌ها پیش برمی‌گردد. بنابراین، تصور ایجاد اختلال در روابط بین دو کشور به نحو قابل‌توجهی دشوار است.
«باربارا اسلاوین» -مدیر ابتکار آینده ایران در شورای آتلانتیک- به یکی از خبرگزاری‌های عربی گفت: «فکر نمی‌کنم بشاراسد با ایران قطع رابطه کند. مهم نیست دولت امارات به سوریه چه قولی می‌دهد، این روابط به دهه‌ها قبل برمی‌گردد و تحت تأثیر قدرت حزب‌الله در لبنان و سوریه است.»
موانعی برای تقویت روابط امارات و سوریه وجود دارد که ابوظبی را برای شروع روابط با دمشق با مشکل رو‌برو می‌سازد، تا سوریه را وادار به دور شدن از جمهوری اسلامی کند.
با تحمیل قانون سزار توسط آمریکا بر سوریه، کشورهایی مانند امارات مشمول تحریم‌های ثانویه آمریکا هستند و از سرمایه‌گذاری در بازسازی و توسعه مجدد سوریه منع شده‌اند.
از سوی دیگر، ایران که در حال حاضر به شدت توسط آمریکا تحریم شده، از تجارت با سوریه و سرمایه‌گذاری در اقتصاد آن منصرف نمی‌شود، زیرا ایرانی‌ها از نظر دسترسی به بازارهای آمریکا هیچ چیز برای از دست دادن ندارند.
بنابراین، تا زمانی که قانون سزار امارات را محدود می‌کند، سخت است که ببینیم این کشور به عنوان یک شریک اقتصادی جایگزین ایران شود.
دلایل خوبی برای نتیجه‌گیری در این مورد وجود دارد که نزدیک شدن امارات با دولت اسد، منافع ایران در سوریه را ارتقاء خواهد داد، نه اینکه سد راه جمهوری اسلامی شود.
زیرا ایران با سرمایه‌گذاری فراوان به منظور حمایت از دولت سوریه، دلیل خوبی برای استقبال از کشورهای قدرتمند و با نفوذ عرب دارد که به اسد «مشروعیت» می‌بخشند.
در این زمینه، یکی از مشاوران رهبر ایران در نشست ماه گذشته دوحه از گسترش روابط ابوظبی به دمشق حمایت می‌کند که با توجه به دلایل ذکر شده، به هیچ وجه تعجب‌آور نبود.
هرچند که ممکن است در ایران در مورد روابط ابوظبی و دمشق نظرات متناقضی وجود داشته باشد.
از نظر یکی از کارشناسان، نزدیک شدن ابوظبی به اسد برای جمهوری اسلامی دو حالت را به وجود می‌آورد
از یک سو، رقیب منطقه‌ای قدرتمند و ثروتمند به ایران اجازه می‌دهد تا به سوریه نفوذ کند و به طور بالقوه بر اسد در برخی موضوعات تأثیر بگذارد.
از سوی دیگر، این نزدیکی به طور بالقوه راه را برای پذیرش گسترده‌تر منطقه‌ای سوریه با حضور قوی ایران باز می‌کند، موجی که ارتباط دو کشور را تقویت می‌کند.
امارات با سیاست خارجی خلاقانه در راستای منافع خاص خود، تلاش بسیار زیادی در بازگرداندن سوریه به حوزه دیپلماتیک منطقه عرب دارد.
با این حال، اگر واقع‌بین باشیم، حتی اگر اماراتی‌ها بخواهند اسد را از ایران دور کنند، دستیابی به این هدف در عمل بسیار دشوار خواهد بود.