بهگزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه اسیا تایمز در مطلبی بهقلم «هان فیزی» نوشت: هیئت منصفه در مورد آنچه که به اقتصاد چین را آسیب میزند، میپردازد.
موضوعی که مورد نظر است تنها، زمان است و راهحل آشکار که به ما گفته میشود، از نظر سیاسی توام با خیانت خواهد بود. رأی به اتفاق آرا است.
مدل سرمایهگذاری و صادرات چین سرانجام مسیر خود را طی کرد.
نه تنها این، بلکه نظریه به حدی افراط کرده بود که تعادل مجدد باید وحشیانه باشد. سند و مدرک همه جا هست.
بخش املاک به زانو در آمده است. بدهیهای زیرساختی دولتهای محلی را فلج کرده است. صادرات به اوج خود رسیده و در حال کاهش است.
فقط اگر چین بتواند از تحت فشار قرار دادن خانوادههای رنج کشیده خود دست بردارد، مصرف میتواند به نیروی محرکی برای رشد، حداقل ثبات تبدیل شود؛ اما این امر مستلزم توانمندسازی خانوارها است.
و همه ما میدانیم که شرکتهای دولتی و دولتهای محلی ناکارآمد با منافع خانوارهایی که مصرف آنها در سال 2021، 38 درصد تولید ناخالص داخلی بود مبارزه خواهند کرد.
در حالی که آمریکاییهای ولخرج، مصرفکننده 68 درصد تولید ناخالص داخلی ممکن است مقایسه مناسبی نباشد، ژاپنیهای صرفهجو و خانوارهای کرهای به ترتیب 54 درصد و 48 درصد از تولید ناخالص داخلی را مصرف کردند که بسیار بیشتر از همسایگان چینی خود هستند.
چین، خرده فروشی 44 تریلیون یوان یا 6.9 تریلیون دلار آمریکا را در سال 2021 گزارش کرد که بالاتر از آمریکا با 6.5 تریلیون دلار بود.
مصرف خانوار در آمریکا که شامل مخارج غیرخردهفروشی مانند اجاره، مراقبتهای بهداشتی، شهریه و بیمه میشود، انتظار میرود بسیار بیشتر از 15.9 تریلیون دلار باشد.
بهطور عجیبی، مصرف خانوارها در چین به 6.8 تریلیون دلار رسید که کمتر از خرده فروشی است. خانوارهای چینی ظاهراً برای خوش گذرانی خرید میکنند و از پرداخت هزینههای مسکن، مراقبتهای بهداشتی، شهریه و بیمه غفلت میکنند.
مصرف خانگی در آمریکا 245 درصد از خردهفروشیها را تشکیل میدهد در حالی که این رقم فقط 98 درصد در چین است.