به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه نشنال در یادداشت خود به‌قلم «شولتو بایرنز» نوشت: وقتی که جو بایدن، هفته قبل نشستی با اتحادیه کشورهای جنوب شرق آسیا (آسه‌آن) داشت، از اغراق‌گویی خودداری نکرد.
وی شراکت بین آمریکا و 10 عضو این گروه را «حیاتی» خواند و گفت: «ما عصری تازه در روابط آمریکا و آسه‌آن شروع می‌کنیم.»
او در ادامه افزود: «بخش بزرگی از تاریخ جهان ما طی 50 سال آینده در مورد کشورهای آسه‌آن نوشته می‌شود و روابط ما با شما خود آینده است و سال‌ها و دهه‌های آتی را تشکیل خواهد داد.»
کشورهای آسه‌آن روی هم رفته جمعیتی کمتر از 700 میلیون نفر دارند و انتظار می‌رود که این گروه تا سال 2030 چهارمین اقتصاد بزرگ جهان بعد از آمریکا، چین و اتحادیه اروپا باشد.
آسه‌آن از مدت‌ها قبل بر «مرکزیت» خودش تأکید داشته و به‌عنوان برگزار کننده نشست شرق آسیا، اشاره‌ای به نقش کلیدی خود در معماری امنیتی منطقه داشت و مشوقی برای دیگر قالب‌های آسه‌آن پلاس نظیر سازمان همکاری‌های اقتصادی آسیا-پاسفیک است و یقینا برای هر کشوری که سیاست «هند-پاسیفیک» را دنبال می‌کند، نقش مرکزی دارد.
بگذارید فرض کنیم که سخنان بایدن درست بودند و برای تکمیل آن چنین فرض کنیم که هر دو طرف توافق می‌کنند «روابط راهبردی» خود را در نوامبر به سطح «روابط استراتژیک جامع» ارتقاء خواهند داد.
هم‌چنین، بایدن فرد مورد نظر خود یعنی «یوهانس آبراهام» -رئیس دفتر شورای امنیت ملی- را به‌عنوان سفیر آمریکا درآ‌سه‌آن معرفی کرده است.
اما چیزی که به نحو بدی اتفاق افتاد، این بود که بایدن وعده داد برای اقدامات زیرساختی، امنیتی، انرژی پاک و ضد همه‌گیری مبلغی بالغ بر 150 میلیون دلار هزینه می‌کند.
باورتان می‌شود؟ این موضوع مرا یاد آن قسمتی از اولین فیلم آستین پاورز می‌اندازد، جایی که دکتر شیطان گفت که جهان را در ازای «1 میلیون دلار» به گروگان می‌گیرد، در حالی که او به مدت 30 سال بعد از دهه 1960 در حالت یخ‌زدگی بوده و نمی‌دانست که این مقدار پول دیگر چندان زیاد نیست.
درست است که واشنگتن میلیاردها دلار را طی دو دهه گذشته در جنوب شرق آسیا صرف کرده، اما حالا 150 میلیون دلار که دیگر پولی نیست. این رقم آن‌قدر کم است که در نظر نمی‌آید و مایه تمسخر بسیاری از تحلیل‌گران سیاسی و امنیتی در دو سوی اقیانوس آرام شده، به خصوص اگر آن را با 1.5 میلیارد دلاری مقایسه کنیم که چین قول داده طی سه سال آینده و برای مبارزه با همه‌گیری و تسریع در بهبود شرایط اقتصادی هزینه کند.
بایدن زمان انعقاد توافقنامه شراکت ترانس-پاسیفیک معاون اوباما بود، اما دولت او می‌ترسد که به این توافق بازگردد، زیرا کنگره به آن حمله کرده و مخالفان این توافقنامه می‌گویند که باعث تضعیف صنایع و مشاغل در آمریکا می‌شود.
این نتیجه‌ای خوب برای آمریکا و منطقه نیست که از افزایش تجارت با همه طرف‌ها استقبال می‌کند تا توازن را در همه حوزه‌ها حفظ کرده باشد.
اگر فعالیت آمریکا در منطقه در نظر هرکسی به این صورت دیده شود که منحصرا به دنبال مهار چین است و موجب ضرر و زیان تجاری می‌شود، پس محور مورد نظر اوباما به چیزی رقت‌انگیز تبدیل می‌شود و آنگاه باید پرسید که آیا واقعا کسی از این «عصر جدید» در روابط آمریکا و آسه‌آن استقبال خواهد کرد؟