به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه میدل ایست مانیتور در مقاله‌ای به‌قلم «راعد احمد» نوشت: رقابت زیادی بین گروه‌های مسلح در عراق وجود دارد. مقاومت در برابر تهاجم تحت رهبری آمریکا در سال 2003 فرصت خوبی را برای گروه‌های نوظهور جوامع سنی و شیعه در سراسر کشور فراهم کرد تا این کار را انجام دهند.
شبهه‌نظامیان شیعه پس از تسلط داعش بر بسیاری از استان‌های عراق، با اکثریت سنی در سال 2014 مشروعیت رسمی و عمومی به دست آوردند.
دوره پس از داعش، دوران حساسی بود. در حالی که سیاست‌مداران سنی قادر به رقابت سیاسی بودند، آواره شدن میلیون‌ها سنی فرصت خوبی برای شبه‌نظامیان بود تا نتایج انتخابات را در استان‌های سنی‌نشین جعل کنند.
این گروه‌های شیعه، با گسترش ائتلاف خود با اعضای مستقل پارلمان، علیه تلاش‌های صدر کار کردند.
به نظر می‌رسد ترس صدر بابت از دست دادن فرصت تاریخی برای داشتن محبوب‌ترین ائتلاف در پارلمان و تشکیل دولت، او را از نظر سیاسی سردرگم کرده است.
وضعیت موجود باعث شد صدر از سیاست کنار بکشد و این امر منجر به درگیری‌های مسلحانه کنونی بین حامیان صدر و دیگر شبهه‌نظامیان شیعه شد.
بعید است که رقابت بین شیعیان، حتی درگیری مسلحانه، به دلایل بسیاری، یک نگرانی عمده باشد.
مهم‌تر از همه، شبهه‌نظامیان تحت کنترل رهبران خود هستند، بنابراین، وقتی رهبران اظهار نظر می‌کنند، آن‌ها وارد عمل می‌شوند.
ممکن است صدر خائن به شیعیان در نظر گرفته شود، اما انتقال اختلافات سیاسی به سطح مسلحانه، دستاوردهای شیعه را در دوران پس از سال 2003 تضعیف خواهد کرد.
ایران بیشترین نفوذ را در عراق به طور کلی و بر رهبری چارچوب شیعیان دارد. تضعیف شبهه‌نظامیان شیعه همچنین به معنای نقش ضعیف ایران در عراق است.
بنابراین، بسیاری از مقامات ایرانی، اخیرا برای کاهش تنش به عراق سفر کرده‌اند.
درگیری مسلحانه بین دو گروه اصلی شبهه‌نظامی تشدید نشده، اگرچه خشونت‌های زیادی در بغداد و استان‌های جنوب عراق رخ داده است. به این ترتیب، هیچ‌کس واقعاً انتظار یک جنگ داخلی تمام‌عیار را ندارد.
در نهایت، بدیهی است که صدر حاضر نیست از نفوذ خود بر دولت بعدی چشم‌پوشی کند و چارچوب هماهنگی نیز نمی‌خواهد کنار گذاشته شود.
بنابراین، احتمال کمتری وجود دارد که چارچوب درخواست صدر برای برگزاری انتخابات زودهنگام پارلمانی را بپذیرد، زیرا ممکن است مانند سال گذشته عملکرد خوبی نداشته باشد.