به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه ناینتین فورتی فایو مقاله‌ای به‌قلم «رابرت کلی» منتشر کرد که در آن آمده است: ما به ترسناک ترین کشور جهان که دارای موشک های هسته‌ای است عادت می‌کنیم که می‌تواند بیشتر کره زمین را هدف قرار دهد و این یک دستاورد قابل‌توجه برای کره شمالی است.
اوایل این هفته، کره شمالی یک موشک بالستیک قاره‌پیما (ICBM) دیگر آزمایش کرد.
رسانه‌های غربی به‌سختی آن را پوشش دادند. ایالات‌متحده، ژاپن و کره جنوبی این آزمایش را محکوم کردند اما چیزی نگفتند که قبلاً بارها نشنیده بودیم.
موضوع این است که ما نمی‌توانیم برای متوقف کردن آزمایش موشکی کره شمالی کاری انجام دهیم. اگر می‌توانستیم قبل‌تر آن را انجام می‌دادیم.
به‌عبارت‌دیگر، ما به ترسناک‌ترین کشور جهان که موشک‌های هسته‌ای در اختیار دارد و می‌تواند بیشتر کره زمین را مورد هدف قرار دهد، عادت کرده‌ایم.
این یک دستاورد قابل‌توجه برای کره شمالی است. این نشان‌دهنده عادی‌سازی حداقل برنامه موشکی آن‌هاست.
کره شمالی اکنون درک می‌کند که می‌تواند تقریباً بدون مجازات آزمایش کند. این کشور حتی موشک‌هایی را بر فراز ژاپن پرتاب کرده است، بدون اینکه با پاسخی مواجه شود.
سال‌هاست که آزمایش کره شمالی با محکومیت شدید روبرو شده است.
کشورهای زیادی آن را تحریم کرده‌اند و نگرانی‌های خود را به سازمان ملل ارجاع داده‌اند.
ما با دور زدن تحریم‌های کره شمالی مبارزه کرده‌ایم و پول‌ها و نقل و انتقالات غیرقانونی آن را تعقیب کرده‌ایم تا از واردات غیرقانونی مواد تسلیحاتی جلوگیری کنیم.
ما دفاع موشکی را در ژاپن و کره جنوبی نصب‌کرده‌ایم و هشدار داده‌ایم که استفاده هسته‌ای کره شمالی عواقب شدیدی را به همراه خواهد داشت.
«دونالد ترامپ» -رئیس‌جمهور سابق امریکا- حتی با کیم مذاکره کرد تا برخی کنترل‌ها را بر برنامه اعمال کند. اما هیچ‌کدام از این‌ها جواب نداد.
اکنون بسیار آشکار به نظر می‌رسد که کیم قصد ندارد یک توافقنامه کنترل تسلیحات معنی‌دار امضا کند و تولید تسلیحات خود را محدود کند.
جهان خارج می‌تواند خشمگین و تهدید کند، اما با ممانعت از استفاده از زور، به نظر می‌رسد کیم ما را مجبور به پذیرش موشک‌هایش کند.
این موضوع برای کشوری که بسیار ضعیف است قابل‌توجه است.
یک مدل”برای این موضوع وجود دارد. پاکستان در اواخر دهه 1990 تسلیحات هسته‌ای تولید کرد و افکار جهانی در ابتدا بسیار خصمانه بود. تحلیلگران هایپربولیک در مورد جنگ هسته‌ای در جنوب شرقی آسیا هشدار دادند و دولت ایالات‌متحده پاکستان را تحریم کرد.
پاکستان در پاسخ به این موضوع چیزی نگفت. در عوض، فقط به سلاح‌های خود آویزان شد و منتظر ماند.
باگذشت زمان، تحلیلگرانی که تبعات هسته‌ای بودن پاکستان را پیش‌بینی می‌کردند، اشتباه کردند و فقط خود را خسته کردند.
وقایع در سیاست جهانی ادامه یافت و سلاح‌های پاکستان به‌آرامی از صفحه اول رسانه‌ها خارج شد. و پس از 11 سپتامبر، ایالات‌متحده تحریم‌ها را لغو کرد تا از پاکستان در برابر تروریسم کمک کند. پاکستان همان کاری را کرد که کره شمالی اکنون انجام می‌دهد: حفاری و انتظار برای افکار جهانی.
البته این موضوع برای کیم سخت‌تر خواهد بود.
اما پاکستان نشان داد که چگونه می‌توان با انزجار بقیه جهان را به دست آورد. مسئولیت سلاح‌های هسته‌ای و موشکی را داشته باشد (آن‌ها را نفروشید یا تکثیر نکنید). درنهایت جهان به‌پیش می‌رود، حتی اگر از فرط خستگی باشد، و همه سازگار می‌شوند.
پذیرش نسخه کره شمالی از مسیر پاکستان به دلیل ویژگی سیاسی و همچنین غیر شفاف بودن آن دشوارتر است.
کره شمالی از سال 2006 دارای تسلیحات هسته‌ای بوده و از دهه 1990 موشک‌های خود را آزمایش کرده است. برنامه‌اش ترسناک است.
ما فقط درک ضعیفی از نحوه اداره کره شمالی داریم. ما زیر استبداد خود کیم جنگ اون، درک ضعیفی از نحوه تعامل سایر بازیگران، خواهرش، ژنرال‌ها، کمیسیون امور دولتی و غیره داریم.
ما نمی‌دانیم خط قرمز کره شمالی برای استفاده هسته‌ای چیست.
ما نمی‌دانیم که فرماندهان چه میزان اختیار دارند یا خیر. ما اندازه بزرگ‌ترین کلاهک هسته‌ای کره شمالی یا تعداد آن را نداریم. این تعجب‌آورتر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد.
اما در امور هسته‌ای، افشای اطلاعات درواقع می‌تواند بسیار تثبیت‌کننده باشد. ایالات‌متحده و اتحاد جماهیر شوروی این را در طول جنگ سرد آموختند.
اگر هرکدام تقریباً بدانند که دیگری چه چیزی دارد، آنگاه هرکدام کمتر پارانوئید خواهند بود.
اگر مخالفان من هزار کلاهک دارند نه ده هزار، پس من نیازی به ساخت ده هزار کلاهک ندارم.
کره شمالی این درس را نگرفته است. درواقع، احتمالاً هرگز ارزش شفافیت هسته‌ای را یاد نخواهد گرفت، زیرا فرهنگ داخلی کشور بر اساس کنترل و سوءظن بناشده است.
این شفافیت ضعیف، تطبیق موشک‌ها و تسلیحات هسته‌ای کره شمالی را در جهان سخت‌تر می‌کند. پاکستان تنها در عرض پنج سال عملاً پذیرفته شد. کره شمالی خیلی بیشتر نیاز خواهد داشت.