به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، موسسه واشنگتن مقاله‌ای به‌قلم «سونر کاگاپتای» «اندرو جی تیپلر» منتشر کرد که در آن آمده است: نشست 19 جولای تهران بین اردوغان، پوتین و رئیسی، احتمالا تعیین خواهد کرد که آیا حمله فوری ترکیه به سوریه واقعا انجام می‌شود یا خیر؟
در ابتدا، ترکیه با اکراه آمریکا را در کمک به یگان‌های مدافع خلق همراهی کرد، زیرا واشنگتن نشان داد که این مشارکت موقتی و تاکتیکی خواهد بود.
شبهه‌نظاميان مورد حمایت ایران در حال حاضر در نبل و الزهرا، دو روستای شیعه‌نشین در نزدیکی تل رفعت مستقر هستند.
پوتین در این نشست احتمالا اردوغان را وادار خواهد نمود که به نقاط شرق تل رفعت، عمدتأ منبج و کوبانی نگاه کند. با این حال، کوبانی، از نظر نمادین برای آمریکا مهم است.
به نظر می‌رسد محتمل‌ترین هدف ترکیه شاید تهاجم محدود به تل رفعت باشد. هر یک از این اقدامات مستلزم راضی بودن مسکو است که پوتین قبلاً مایل بود در ازای مبادله اراضی، به آن رضایت دهد.
برای حکومت اسد، هرگونه تهاجم ترکیه، ضربه دیگری بر اهداف اعلامی وی، یعنی بازگرداندن امنیت بر کل سوریه خواهد بود. تهاجم به تل رفعت، این حکومت را از دو منبع حیاتی آب و فرودگاه محلی محروم می‌کند. همچنین شبهه‌نظامیان مورد حمایت ایران را در منطقه محدود می‌کند و آن‌ها را به جنوب می‌فرستد.
در واقع، تهاجم ترکیه ممکن است نیروهای دموکراتیک سوریه را به دمشق و احتمالاً به سمت ایران راهی کند.
اگر یک تهاجم به سمت تل رفعت اتفاق بیفتد، به این معناست که ترکیه به دنبال تقویت قدرت خود است، زیرا روسیه برخی از نیروها را در خارج از سوریه مستقر می‌کند و مانع از نفع بردن ایران می‌شود. این همچنین سناریوی «کمترین ضرر» را برای آمریکا نشان می‌دهد، زیرا تل رفعت هرگز بخشی از حوزه نفوذ ایالات متحده، از توافق‌های رفع منازعه سوریه نبوده است.
بدترین نتیجه، تهاجم به کوبانی خواهد بود که وضعیت موجود را بر هم می‌زند و احتمالاً نیروهای دموکراتیک سوریه را به یک توافق نامطلوب با دولت اسد سوق می‌دهد.
اگر تصادفاً این تهاجم به دلیل مخالفت‌های روسیه یا ایران به تعویق بیفتد، کاخ سفید فرصت بیشتری خواهد داشت تا در بلندمدت برای رسیدن به نتیجه مطلوب تلاش کند.