به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن افرز در یادداشت تازه خود به‌قلم «کنت پولاک» نوشت:بسیاری از تحلیل‌گران ناظر درگیری در غرب‌آسیا هشدار داده‌اند که درگیری‌های کنونی ممکن است تشدید شوند.
در حال حاضر، چنین ترس‌هایی بر چشم‌انداز جنگ بین ایران و اسرائیل(رژیم صهیونیستی) متمرکز شده است.
البته آن جنگ هم‌اکنون در جریان است. ایران دو حمله مستقیم به اسرائیل(رژیم صهیونیستی) انجام داده است، در حالی که اسرائیل(رژیم صهیونیستی) یک حمله را در پاسخ انجام داده است و تقریباً مطمئناً دومین حمله را آماده می‌کند.
بیش از نیمی از متحدان و نیروهای نیابتی ایران به اسرائیل حمله کرده‌اند، از جمله در حملات تروریستی. اسرائیل(رژیم صهیونیستی) تعدادی از رهبران کلیدی ایران را ترور کرده است و هر دو طرف حملات سایبری انجام داده‌اند.
بنابراین سؤال واقعی این نیست که جنگ بین ایران و اسرائیل(رژیم صهیونیستی) چگونه خواهد بود، بلکه این است که درگیری گسترده بین آن‌ها چه چیزی می‌تواند به‌دنبال داشته باشد.
در اصل پاسخ این است: بیشتر از آنچه در حال حاضر اتفاق می‌افتد، فقط با شدت افزایش یافته است.
دلیل آن این است که هر دو طرف با موانع مادی و استراتژیک قابل‌توجهی روبرو هستند که یک جنگ همه‌جانبه خیالی بین آن‌ها را بعید می‌کند.
مهم‌ترین عامل محدودکننده جنگ ایران و اسرائیل فاصله است.
این دو کشور مرز مشترکی ندارند. در نزدیک‌ترین نقاط، آن‌ها 750 مایل از هم فاصله دارند. اسرائیل تقریباً هزار مایل با تهران فاصله دارد.
علاوه بر این، ترکیه، سوریه، عراق، اردن، عربستان و کویت بین آن‌ها قرار دارند. برخی از آن کشورها بیشتر با اسرائیل(رژیم صهیونیستی)، برخی با ایران و برخی دیگر با هر دو هم‌سو هستند.
دو آنتاگونیست بالقوه می‌توانند روی کمک برخی از آن‌ها حساب کنند، از نظر اجازه دادن به نیروهای خود برای عبور و ممانعت از نیروهای دشمن، اما نمی‌توانند بیش از این را فرض کنند.
به‌عنوان مثال، عبدالله دوم، پادشاه اردن، متحد کلیدی اسرائیل(رژیم صهیونیستی) است، اگر چه ضمنی، اما او بر اکثریت جمعیت فلسطینی حکومت می‌کند که عمدتاً از دولت یهود متنفر هستند و میزان حمایت او از اسرائیل(رژیم صهیونیستی) را محدود می‌کند.
کشور او به اسرائیل(رژیم صهیونیستی) کمک کرد تا پهپادها و موشک‌های کروز ایرانی را که در جریان اولین حمله موشکی ایران به اسرائیل(رژیم صهیونیستی) در روز 13 آوریل از خاک این کشور عبور کردند، سرنگون کند؛ اما اَمّان مراقب بود که فقط از حریم هوایی خود دفاع کند و این کار را در برابر همه متجاوزان خار
جی انجام خواهد داد. به همین ترتیب، سوریه به‌شدت به ایران وابسته است؛
اما بشار اسد، رئیس‌جمهور سوریه از پدرش آموخت که هرگز با اسرائیل (رژیم صهیونیستی)جنگ نکند، درسی که اسد پس از شکست‌های مکرر در سال‌های 1967، 1973 و 1982 آموخت. در نتیجه، اگرچه ایران می‌تواند نیروها را در سوریه جابجا کند و آن‌ها را در سوریه مستقر کند.
اما دمشق تاکنون از انجام حملات عمده‌ای مستقیم علیه اسرائیل(رژیم صهیونیستی) از خاک سوریه توسط تهران جلوگیری کرده است، زیرا از ترس اینکه اسرائیل حملات خود را به آنجا گسترش دهد.
این محدودیت‌ها در عملیات زمینی به این معنی است که جنبه‌های متعارف یک جنگ گسترده‌تر بین ایران و اسرائیل(رژیم صهیونیستی) بیشتر به نیروهای هوایی آن‌ها می‌رسد که در کارهایی که می‌توانند انجام دهند نیز محدود هستند.
اسرائیل(رژیم صهیونیستی) موشک‌های بالستیک دارد که می‌تواند تمام ایران را در بر گیرد و موشک‌های کروز و پهپادهایی دارد که می‌توانند از کشتی‌ها و زیردریایی‌ها و احتمالاً از خود اسرائیل(رژیم صهیونیستی) این کار را انجام دهند.
هیچ‌کس نمی‌داند که اسرائیل(رژیم صهیونیستی) چه تعداد از این‌ها دارد، اما تعداد زیادی نیست، احتمالاً در صدها یا هزاران عدد برای هرکدام. همه آن‌ها کلاهک‌های نسبتاً کوچکی دارند، هیچ‌چیز مانند محموله‌ای که هواگَرد باسرنشین می‌توانند حمل کنند، ندارند.
این امر باعث می‌شود که آن‌ها برای نابودی اهداف نسبتاً کوچک و با ارزش ایرانی بسیار مفید باشند یعنی تجهیزات و ساختمان‌های نظامی، اما نه پایگاه‌های وسیع، چه رسد به شهرها.
اگرچه پدافند هوایی ایران عملیات هواگَرد باسرنشین اسرائیل(رژیم صهیونیستی) را پیچیده می‌کند، اما مسئله بزرگی برای آنان تلقی نمی‌شود.
مشکل واقعی برای اسرائیل(رژیم صهیونیستی) مسافت خواهد بود. اف-15های اسرائیل مطمئناً می‌توانند این پروازها را انجام دهند، اما اف-35ها و اف-16های پیشرفته آن که بخش عمده نیروی هوایی رزمی آن را نشان می‌دهند، بردی در حدود 600 مایل دارند.
مهمات دوربرد اسرائیل(رژیم صهیونیستی) می‌تواند این رقم را تا صدها بیشتر افزایش دهد، اما هنوز هم برای این هواپیماها حمله به اهدافی در مرکز ایران بدون سوخت‌گیری هوایی کار دشواری است.
ایران و اسرائیل(رژیم صهیونیستی) هر دو با شرایط استراتژیکی روبرو هستند که دامنه احتمالی درگیری بین آن‌ها را بیشتر محدود می‌کند.
ایران نه تنها می‌داند که در جنگ‌های متعارف و حتی غیرمتعارف با اسرائیل(رژیم صهیونیستی) با ضرر آشکار می‌جنگد، بلکه ایرانی‌ها معتقدند که اسرائیل(رژیم صهیونیستی) مجموعه‌ای از سلاح‌های کشتارجمعی را در اختیار دارد.
اگرچه حکومت ایران اغلب به رفتارهای غیرمنطقی متهم می‌شود، اما واقعیت این است که احتیاط قابل‌توجهی از خود نشان داده و بدون شک به‌دنبال اجتناب از هرگونه اقدامی است که می‌تواند واکنش گسترده اسرائیل(رژیم صهیونیستی) را برانگیزد.