به‌گزارش مرکز مطالعات سورین،نشریه فارن پالیسی در یادداشت تازه خود به‌قلم «چارلز لیستر» نوشت: پس از گذشت بیش از 11 سال، بحران سوریه همچنان ادامه دارد. درگیری‌های نظامی، خصومت‌های ژئوپلیتیکی و خشونت‌های مرتبط با تروریسم و جنایات سازمان‌یافته، همچنان در سراسر کشور رخ می‌دهد.
در دمشق، دولت اسد آشفته باقی مانده است. برای یک دهه، نظام سوریه از مشارکت معنادار با یک دور مذاکرات خودداری کرده است، درحالی‌که تمام آتش‌بس‌هایی را که تا به امروز یکی از طرفین آن بوده، نقض کرده است.
تا آنجا که به اسد مربوط می‌شود، او و نظامش در نبرد نظامی بزرگ پیروز شده‌اند و اکنون درگیر یک مبارزه فرسایشی هستند و منتظرند تا مخالفان سوری و خارجی تسلیم شوند.
در این میان، درحالی‌که 97 درصد مردم سوریه خود را زیر خط فقر می‌بینند، خانواده اسد و شبکه‌ای از نخبگان تجاری، جنگ‌سالاران و حزب‌الله در حال غنای خود هستند و امپراتوری 30 میلیارد دلاری مواد مخدر را با گستره آسیایی اداره می‌کنند.
برخی در جامعه بین‌المللی هنگامی‌که با واقعیت‌های نگران‌کننده سوریه و بی‌تفاوتی کامل نظام نسبت به هرگونه مصالحه مواجه می‌شوند، اخلاق خود را کنار گذاشته و دوباره با نظام اسد درگیر شده‌اند.
در کنار آمریکا و بریتانیا، اتحادیه اروپا همچنان به‌طور نهادی به موضع بین‌المللی تثبیت‌شده در مورد سوریه وابسته است که بر اساس قطعنامه ۲۲۵۴ و نیاز به یک راه‌حل سیاسی جامع هدایت می‌شود.
اتحادیه اروپا مجموعه گسترده‌ای از بیش از 350 تحریم علیه نظام سوریه و نهادهای مرتبط را حفظ کرده و همچنان به مخالفت دیپلماتیک و مسدود کردن هرگونه فعالیت مرتبط با کمک در سوریه که به نفع اسد باشد، ادامه می‌دهد.
همه علل ریشه‌ای و محرک‌های قیامی که در سال 2011 شکل گرفت، امروز بر جای خود باقی مانده‌اند و بیشتر آن‌ها بدتر هستند.
نظام اسد كه جناياتش نه‌تنها 500 هزار كشته و بيش از 100 هزار مفقود برجاي گذاشته است، بخش وسيعي از غرب آسیا و به‌طورکلی جهان را نيز بی‌ثبات كرده است.
پناهندگان به سوریه برنمی‌گردند؛ بنابراین، سیاست‌های عذرخواهی و مماشات که به‌طور فزاینده‌ای توسط دولت‌های خاص در اتحادیه اروپا پذیرفته می‌شود، نه‌تنها غیراخلاقی، بلکه غیرمنطقی هستند.
اگر آن‌ها عمیقاً از پناهندگان می‌ترسند، این دولت‌ها باید بدانند که رها کردن اسد از قلاب تنها منجر به افزایش جریان پناه‌جویان نسبت به قبل خواهد شد؛ اما همان‌طور که تاریخ اغلب نشان داده است، سیاست می‌تواند چشم‌پوشی از حقیقت داشته باشد.