به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه امریکن اسپکتیتور در یادداشت خود به‌قلم «جنا استاکر» نوشت: طبقه حاکم، در نگه‌داشتن آمریکا در وضعیت بحرانی و بی‌توجهی به نیازهای کارگران موفق بوده است.
در سال 1982، اقتصاد آمریکا در رکود قرار داشت: « نرخ بهره وام مسکن 16 درصد بود، نرخ بیکاری، در بالاترین سطح پس‌از جنگ جهانی دوم قرار داشت و 10.8 درصد بود و ساخت‌و‌ساز نیز با مشکلات بسیاری مواجه شده بود.»
مردان آمریکایی بیش‌ترین آسیب را از این اتفاق متحمل شدند.
پدرم تجسم رویای آمریکایی بود. پس‌از پایان دبیرستان، در جنگ ویتنام برای ارتش داوطلب شد. او ازدواج کرد، بچه‌دار شد و کارهای مختلفی انجام داد تا اینکه از محدودیت‌ها و کمبود فرصت ناامید شد و تصمیم گرفت بدون حقوق شرکتی یا دستمزد ساعتی، رئیس خودش باشد.
با وجود اینکه آن دوران هم از نظر روحی و هم از نظر اقتصادی بسیار سخت بود، اما پدرم تلاش خودش را کرد و موفق شد.
متأسفانه، طبقه سیاسی آمریکا به این نتیجه رسید که رویای آمریکایی یک توهم است.
در بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸، مردم فرودست جامعه از واشنگتن، که سیاست‌هایش به طبقه‌های کارگر و پایین‌تر آسیب می‌رساند، ناامید شده بودند و آن‌ها را همچون کودکانی می‌دانستند که به جای رویای آمریکایی، به کمک‌های دولتی دلخوش هستند.
با ظهور حزب چای و حمایت آن از رئیس‌جمهور سابق و نامزد کنونی دونالد ترامپ، نارضایتی آمریکایی‌ها را نسبت به طبقه حاکم افزایش داد.
کارشناسان، خانواده‌هایی را که از پیامدهای اقتصادی سیاست‌های اتخاذشده در واشنگتن رنج می‌بردند را در رسانه‌ها نشان می‌دادند و مفسران نیز با بی‌رحمی تمام آن‌ها را مسخره می‌کردند.
نمونه بارز این اتفاق خانواده استوتلر از تگزاس است که در سال 2021 به دلیل عدم توانایی در خرید شیر برای خانواده 11 نفره خود، که به خاطر مشکلات عرضه و اقتصادی ایجاد شده بود، مورد انتقاد قرار گرفتند.
تاثیرگذاران در سیاست و رسانه‌ها، اعتبار و جایگاه خود را از مردم عادی دارند.
آن‌ها موقعیت و چشم‌انداز افرادی که نه‌تنها به دلیل فاصله جغرافیایی، بلکه به دلیل موقعیت اجتماعی اقتصادی از آن‌ها فاصله گرفته‌اند را در نظر نمی‌گیرند.
قشر عادی مردم آمریکا نیازی به وعده‌های توخالی سیاستمداران درباره تلاش‌های دولت در آسان‌تر کردن زندگی آن‌ها ندارند.
بیش‌تر مردم آمریکا می‌خواهند که دولت از زندگی‌شان دور بماند.
عده کمی از مردم که با نگه‌داشتن آمریکا در وضعیت بحرانی، امرار معاش می‌کنند، از غم و اندوه مستضعفان سوء استفاده می‌کنند و نسبت به مردم عادی، نگرش بالا به پایینی دارند.
آن‌ها دوست دارند از طبقه کارگر، تصویر پر از حسادت و کینه‌ای ترسیم کنند که در حالت گنگی و نادانی قرار دارد و نمی‌تواند خوب را از بد تشخیص دهد.
اما، همان‌طور که پدرم همیشه می‌گوید، «آمریکا بر روی رویایی ساخته شد که می‌توانستید با تلاش خود آن را به واقعیت تبدیل کنید، نه اینکه کسی در واشنگتن بنشیند به ما بگوید چگونه به آن دست یابیم یا اینکه آن را فراموش کنیم. ما را به حال خودمان رها کنید، ما خودمان می‌دانیم چه کار باید کنیم.»