به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده کویینسی در مقاله تازه خود به‌قلم «نیک کولند» «بن فریمن» نوشت: «آری زیمرمن» یک لابی‌گر است که برای عربستان کار می‌کند و در نامه 5 ژوئن 2020 به کارکنان کمیته‌های قدرتمند نیروهای مسلح در مجالس نمایندگان و سنا مدعی شد که «پادشاهی سعودی متعهد به پرداخت 500 میلیون دلار برای امور بشردوستانه در یمن شده است.»
در این نامه ذکر نشد که کمک 500 میلیون دلاری دقیقا به اندازه همان مبلغی است که «محمد بن سلمان» -ولیعهد سعودی- برای قایق تفریحی شخصی خود خرج کرده یا اشاره‌ای به سابقه منفور عربستان در جنگ یمن نشده است.
همان‌گونه که «آنتونیو گوترش» -دبیر کل سازمان ملل متحد- زمانی بیان کرده بود: «این کشور پول برای تعمیر چیزی خرج می‌کند که خودش خراب کرده است.»
شاید این موضوع شوک‌آور باشد که یک کارمند کنگره که به شکل‌گیری سیاست امنیت ملی ما کمک می‌کرد، بعد از ترک کنگره به سرعت از سوی دولت‌های‌های تمامیت‌خواه به کار گرفته شود. داستآن‌هایی از این دست اصلا غیرمعمول نیست.
این به اصطلاح «در گردان در جایی اتفاق می‌افتد که کارمندان سابق کنگره و دیگر مقامات دولتی به لابی‌گر تبدیل می‌شوند و چرخش این در سرعت بالایی هم دارد.
(در سیاست، «درب گردان» وضعیتی است که در آن پرسنل بین نقش‌های قانون‌گذار و تنظیم‌کننده از یک سو و اعضای صنایع متاثر از قوانین و مقررات از سوی دیگر حرکت می‌کنند که مشابه حرکت افراد در چرخش فیزیکی است.)
این مقامات دولتی که تبدیل به لابی‌گر شده‌اند، از طیف وسیعی از ادارات و آژانس‌ها در قوه مجریه هستند و اغلب هم در طول دوران حرفه‌ای خود در بیش از یک جا از جمله کاخ سفید خدمت کرده‌اند. این باعث می‌شود تا آن‌ها در مساعدترین موقعیت باشند تا از یک دولت خارجی حمایت کنند.
بسیاری از این مقامات دولتی که به لابی‌گر تبدیل شده‌اند، به‌عنوان کارمند برای اعضای رده بالای کنگره در کمیته‌های کلیدی نیز کار کرده‌اند.
آن‌ها نه تنها از سوی همکاران سابق‌شان طرد نمی‌شوند، بلکه به‌عنوان لابی‌گر مورد استقابل آن‌ها نیز قرار می‌گیرند.
فقط کارمندان کنگره نیستند که به واسطه «درب گردان» حق‌العمل خود را می‌گیرند، بلکه خود اعضای کنگره نیز با انجام دادن کارهای پرسود برای قدرت‌های خارجی پول در می‌آورند. همان‌گونه که ما قبلا برای اندیشکده کوئینسی نوشته‌ایم، دست‌کم 90 عضو کنگره از سال 2000 تا به امروز به نفع دولتهای خارجی لابی‌گری کرده‌اند.
همان‌گونه که کتاب رویس و رزلتینن نشان داده، مقامات دولتی که تبدیل به لابی‌گر شده‌اند، برای دولتهای استبدادی کار می‌کنند و شرکت‌هایی که برای آن‌ها کار می‌کنند، دستمزد هنگفتی از این خودکامه‌ها دریافت می‌کنند.
گروه لابی‌گر بی‌جی‌آر 1 میلیون دلار برای کار به نفع بحرین دریافت کرده، شرکت برونشتاین 1.35 میلیون دلار از عربستان سعود به دست آورده و 4.5 میلیون دلار نیز از سوی امارات به آکین گامپ پرداخت شده است.
تجربه، دانش و روابطی که این مقامات سابق دولتی به دست آورده‌اند، از چشم مشتریان‌شان پنهان نمانده، بلکه خریدار آن‌ها هستند.
این شرکت‌ها و دیگر شرکت‌های لابی‌گر کاملا به خود می‌بالند که از روابط دولتی لابی‌گران خود برای جلب مشتریان استفاده می‌کنند.
علاوه بر اینکه چنین جریانی باعث تضعیف مباحث دموکراتیک می‌شود، نگرانی‌هایی هم در زمینه امنیت ملی وجود دارد، زیرا بسیاری از این کارمندان سابق دولت که به لابی‌گر تبدیل شده‌اند، قبلا دسترسی به اطلاعات فوق سری داشته‌اند.
خوشبختانه برخی در کنگره متوجه خطرات ناشی از این «درب گردان» شده‌اند و اقداماتی برای جلوگیری از آن انجام داده‌اند.
قانون مبارزه با نفوذ خارجی ممنوعیت مادام‌العمری را در مورد افسران ارشد سابق ارتش آمریکا، روسای جمهور، معاونان رئیس‌جمهور و دیگر مقامات ارشد اجرایی و اعضای کنگره برای لابی کردن به نفع کشورهای خارجی به اجرا در می‌آورد.