به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده کویینسی در مقاله‌ای به‌قلم «الکس تورستون» نوشت: دولت بایدن در 8 آگوست و با انجام سفرهای «آنتونی بلینکن» -وزیر خارجه- و «لیندا توماس گرینفیلد» -سفیر آمریکا در سازمان ملل- استراتژی آفریقایی خود را به راه انداخت.
با این حال، سند این استراتژی فاقد ایده‌هایی نوین است و اساسا همان استراتژی دولت اوباما در سال 2012 را تکرار می‌کند.
نویسندگان این سند آفریقا را در زمینه‌ای قرار می‌دهند که با عبارات تکراری مربوط به مبارزه باارزش با چین و روسیه شکل گرفته است.
وقتی که حرف بر سر چین و روسیه باشد، مقامات دولت آن مقدار که انتظار دارند، چیزی از رهبران آفریقا به دست نمی‌آورند.
حتی یکی از متحدان دیرینه آمریکا مثل یووری موسونی، رئیس‌جمهور اوگاندا، علنا در جریان سفر توماس گرینفیلد اعلام کرد که تعهدی ندارد و گفت: «اگر واقعا می‌خواهید به جهان سوم کمک کنید، چرا جهان سوم را بیرون از جنگی در نظر نمی‌گیرد که مشارکتی در آن نداریم؟»
استراتژی این سند بخش مربوط به مبارزه با تروریسم را عمیقا در لابه‌لای متن به کار برده، هرچند که زبان قابل بحثی در مورد آن دارد و می‌گوید: «آمریکا به منابع مربوط به مبارزه با تروریسم اولویت می‌دهد تا تهدید گروه‌های تروریستی را برای سرزمین، اشخاص، تاسیسات دیپلماتیک و نظامی کاهش دهد و ظرفیت چندجانبه را به سمت جهت‌های قانونی و بحرانی‌تر هدایت می‌کند.»
این سند حتی در بخشی با نام «تاملی در سه دهه سیاست آمریکا» نیز حاوی ارزیابی انتقادی کمی از گذشته است.
حتی در دوره‌ای که «رقابت بین قدرت‌های بزرگ» ظاهرا در چارچوب اصلی سیاست خارجی جایگزین «جنگ علیه تروریسم» شده، باز واشنگتن بسیاری از تحولات آفریقا را از لنز بیش از حد متمرکز مبارزه با تروریسم نگاه می‌کند.
با این حال، تنش‌های محلی سرنوشت‌ساز، متنوع، پیچیده و سیاسی هستند. هیچ تضمینی وجود ندارد که حتی مقام‌های محلی هم بتوانند آن‌ها را پیش‌بینی کرده و پیوندهای نوظهور مثلا بین درگیری‌های طولانی‌مدت بر سر زمین، ریاست قبیله و قدرت سیاسی را با پتانسیل ستیزه‌جویان برای معرفی خود به‌عنوان قهرمانان جنگ پیش‌بینی کرده و مانع این پیوندها شوند.
آمریکا همواره تکرار می‌کند که کشورهای آفریقایی را «شریک» خود می‌داند و نه یک زیردست، به‌خصوص وقتی که می‌خواهد یکی از این استراتژی‌ها را منتشر کند. با این حال، همیشه یک «اما» یا «در عین حال» در کار است.
سیاست آمریکا در خصوص آفریقا در نهایت نظامی شده و عمیقا ریاکارانه باقی مانده است.